روغن سرخ کردنی پس از دور ریختن در مسیر فاضلاب رسوب کرده و سبب گرفتگی لوله ها می شود. محققان دانشگاه تورنتو روشی ابداع کرده اند که روغن دور ریز رستوران ها را به مواد مصرفی چاپگرهای سه بعدی تبدیل می کند.
یکی از محققان دانشگاه تورنتو سه سال قبل حین مطالعه در مورد چاپگرهای سه بعدی متوجه شد مولکول های به کار رفته در پلاستیک پرینترهای سه بعدی به چربی روغن های سرخ کردنی شباهت دارند.
این محقق در ادامه به دنبال منبع روغن های سرخ کردنی دور ریختنی گشت و سرانجام به مک دونالد رسید. مک دونالد، دومین رستوران زنجیره ای بزرگ دنیا محسوب شده و هزینه های سرسام آوری را برای دور ریختن روغن ها می پردازد.
تبدیل روغن سرخ کردنی به رزین قابل استفاده پروسه ای تقریباً آسان است. ابتدا روغن تمیز و فیلتر شده و مولکول خاصی به نام Photoinitiator به آن اضافه می شود. زمانی که این مولکول در مقابل نور قرار می گیرد تغییرات شگرفی را در ماهیت روغن به وجود می آورد.
رزین تولید شده از این روش برای استفاده در پرینترهای سه بعدی که به کمک تکنیک «استریولیتوگرافی» (Stereolithography) مدل های سه بعدی را چاپ می کنند، مناسب است. در این روش مایع پلیمری پس از قرار گرفتن در معرض تابش نور ماوراء بنفش جامد می شود.
محققان به کمک این روش یک پروانه پلاستیکی با جزئیاتی به کوچکی 100 میکرومتر را تولید کردند که ساختار آن در دمای اتاق تضعیف نشده و ذوب نمی شود. علاوه بر این مدل چاپ شده کاملاً زیست تخریب پذیر بوده و محققان پس از قرار دادن آن زیر خاک به مدت دو هفته متوجه کاهش وزن 20 درصدی آن به خاطر فعالیت میکروب ها شدند.
مهم ترین مزیت تبدیل روغن سرخ کردنی به رزین چاپگر سه بعدی، کم هزینه بودن آن است. هزینه اغلب رزین هایی که برای پرینترهای سه بعدی استریولیتوگرافی استفاده می شوند، بیش از 500 دلار به ازای هر لیتر است. برای مقایسه هر تن رزین تولید شده از این روش حدوداً 300 دلار تمام می شود.
این تکنیک برای رستوران های زنجیره ای از جمله مک دونالد کاربردی بوده ولی متأسفانه بهانه خوبی به دست آنها خواهد داد تا مشتری را به خرید غذای ناسالم تشویق کنند.
