نامزدها و برندگان بهترین بازیگر مرد جوایز اسکار امسال

امیل یانینگز، اولین بازیگری بود که در سال 1929 برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. این بازیگر آلمانی فیلم‌های صامت که با لهجه انگلیسی صحبت می‌کرد با آمدن صدا به سینما تقریبا دوره حرفه‌ای بازیگریش در هالیوود به پایان رسید. او به آلمان برگشت و به ساخت فیلم‌هایی برای طرفداری از نازی‌ها ادامه داد.
می‌توان گفت نامزدهای جوایز امسال، از جمله حضور دوست‌داشتنی‌ترین بازیگر هالیوود محبوب‌ترین شخصیت تلویزیونی، بیش‌تر به دل می‌نشیند و لیست نامزدهای بازیگران مرد در مقایسه با نامزدهای زن، جنجال‌برانگیز‌تر به نظر می‌رسید. البته برخی از بازی‌های فوق‌العاده نیز از قلم افتاده‌اند. برای مثال بازی رابرت دنیرو در «مرد ایرلندی» در همکاری دیگری با مارتین اسکورسیزی مخصوصا در صحنه تماس تلفنی. نام دنیرو در لیست نامزدهای اسکار بهترین بازیگر مرد حضور نداشت، اما دو هم‌بازی او، آل پاچینو و جو پشی برای بازی در این فیلم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده‌اند. آدام سندلر (برای بازی در «جواهرات تراش‌نخورده») و ادی مورفی (برای فیلم «دولمایت اسم من است») نیز علی‌رغم بازی‌های فوق‌العاده خود نامزد دریافت اسکار نشدند.

همچنین بخوانید:
نگاهی به نامزدهای بهترین بازیگر زن جوایز اسکار امسال

دیدن نام سونگ کو-هو بازیگر فیلم «انگل» در لیست نامزدها نیز می‌توانست اتفاق خوبی باشد. با این‌که گروه بازیگران این فیلم برنده جایزه انجمن بازیگران فیلم شدند، اما هیچ کدام از بازیگران این فیلم نامزدی اسکار را دریافت نکرده است.
نامزدهای اسکار امسال همه ستاره‌های شناخته شده‌ای بودند و نبود بازیگرهای تازه‌کار نیز در لیست امسال حس می‌شد. به بیان دیگر، رای‌دهندگان به لیست اسم‌های آشنایی نگاه خواهند کرد که در فیلم‌هایی بازی کرده‌اند که در کتگوری‌های دیگر جایزه نیز حضور داشتند. تنها استثنای آن تام هنکس بود که تنها نامزدی برای فیلم «یک روز زیبا در محله» را دارشت. لیست نامزدهای بازیگران نقش مکمل مرد نیز لیست ستارگان بود، و تمام نامزدهای این دو کتگوری سفیدپوست بودند. تنها تنوعی که در میان آن‌ها می‌توان دید، شخصیت‌هایی است که بازی کرده‌اند، از یک دلقک قاتل گرفته تا دو پاپ. امیل یانینگز حتما از دیدن این دو لیست تعجب می‌کرد.

نامزدهای اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد

آنتونیو باندراس – رنج و شکوه

باندراس حرفه بازیگری خود را با همکاری با پدرو آلمودوار، کسی که در دهه 80 و 90 باندراس را از صحنه تئاتر اسپانیا به فیلم‌هایش آورد، آغاز کرد. و این داستان به نوعی منبع الهام این ساخته جدید آلمودوار، فیلم زندگی‌نامه‌ای درام (که نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم بین‌المللی شده است) بود. دیگر خبری از آن باندراسی که مانند فیلم «جرات و حقیقت» دل مدونا را برده بود نیست، بلکه مردی با چشمانی غمگین که حال‌وهوایی مانند خود آلمودوار دارد را می‌بینیم. باندراس هیچ‌وقت این‌قدر آرام و محزون نبوده است.

لئوناردو دی‌کاپریو – روزی روزگاری در هالیوود

در این ساخته کوئنتین تارانتینو، به نظر می‌رسد دی‌کاپریو درگیر گفتگویی با گذشته خودش است. او در نقش ریک دالتون، بازیگر تلویزیون که دیگر جایی در هالیوود سال 1969 ندارد، بازی می‌‌کند. درست مانند ریک، اوج شهرت دی‌کاپریو در سال 1999 و برای بازی در فیلم «تایتانیک» بود. جار و جنجال اسکار آن سال را به یاد دارید؟ که او برای بازی در این فیلم نامزد اسکار نشد و به همین دلیل در این مراسم شرکت نکرد و جیمز کامرون در هنگام بردن اسکار با نگاهی رو به آسمان از دی‌کاپریو تشکر کرد؟ پس از آن دی‌کاپریو برای درگیری‌هایش با یک خرس برنده جایزه اسکار شد. ریک نیز نه تنها با دنیای وحشی بلکه با آرزوهای برباد رفته‌اش درگیر است و نتیجه آن داستانی تماشایی است.

آدام درایور – داستان ازدواج

درایور، یکی از استعدادهای خاص هالیوود، عمیق‌ترین و تاثیرگذارترین بازی خود را در این ساخته نوآ بامباک به نمایش گذاشته است. درست مانند باندراس، درایور نیز نسخه‌ای از شخصیت خود کارگردان فیلم را بازی می‌کند. چارلی، کارگردان تئاتر و پدر عاشقی است که طلاق زندگی آرامش را بهم می‌ریزد. درایور تمام خود را برای بازی در این نقش گذاشته است و نمی‌توان کس دیگری را در نقش چارلی تصور کرد.

خواکین فینیکس – جوکر (برنده)

فینیکس در این فیلم مانند موتورسیکلتی بدون ترمز پیش می‌رود. قبل‌تر شاهد این جنبه دیوانه‌وار شخصیت فینیکس در «من هنوز اینجام» بودیم. با فینیکس مشخص نیست چه چیزی واقعی است و همین موضوع باعث می‌شود که او بهترین گزینه برای بازی در نقش شخصیت جوکر باشد. می‌خندد، آدم می‌کشد، به خودش می‌رسد، آسیب می‌بیند. فینیکس به راحتی این جایزه را برای بازی زیبای خود برد، بازی‌ای که برای آکادمی بسیار جذاب بود.

جاناتان پرایس – دو پاپ

از دو شخصیت پاپ فیلم، پرایس نقش پاپ محبوب‌تر، پاپ فرانسیس، را بازی می‌کند. این ساخته فرناندو میرلس، به اعماق شخصیت پاپ فرانسیس می‌رود و گذشته ناراحت‌کننده او را بررسی می‌کند. پرایس با بازی خود صمیمیت و گرما به این شخصیت داده است و در عین‌حال بسیار شوخ و بامزه است. می‌توان دید که شخصیت پاپ او، یک انسان جایز‌الخطا است.

نامزدهای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد

تام هنکس – یک روز زیبا در محله

بدون شک هیچ بازیگر دیگری به غیر از هنکس، نمی‌توانست از پس نقش آقای راجرز بربیاید. مردی با لبخندی کج که به آرامی و با طمانینه صحبت می‌کند. هنکس با بازی فوق‌العاده خود جنبه‌های دیگری به این شخصیت اضافه کرده است: شخصیتی جذاب و هیپنوتیزم‌کننده برای کوچک و بزرگ. اگر فکر می‌کنید که هنکس یکی از نامزدهای همیشگی اسکار است، بهتر است به شما یادآوری کنم که آخرین بار او در سال 1995 برنده اسکار شد.

آنتونی هاپکینز – دو پاپ

پاپ بندیکت شانزدهم غیرمحبوب، بیش‌تر به عنوان پاپی که آزارهای کلیساهای کاتولیک را نادیده گرفت و یا بدتر، لاپوشونی کرد، شناخته می‌شود. با این وجود بازی هاپکینز در این نقش بسیار پرجاذبه است و هوش و ذکاوت بندیکت را به زیبایی به تصویر کشیده است. درست است که پس از تماشای «دو پاپ» نظرتان در مورد جوزف رتزینگر تغییر نخواهد کرد اما تا حدی درگیری‌های ذهنی او را درک خواهید کرد. این فیلم و بازی هاپکینز لطف بزرگی در بهتر شناخته شدن این شخصیت کرده‌اند.

آل پاچینو – مرد ایرلندی

علی‌رغم تصور خیلی از ما، این فیلم اولین همکاری آل پاچینو با اسکورسیزی است. به غیر از لهجه غربی او، پاچینو همان جذبه همیشگیش را به شخصیت جیمی هوفا آورده است. در بسیاری از صحنه‌ها او ما را به یاد بازیش در «بعدازظهر سگی» می‌اندازد. حیف که پاچینو در یک کتگوری با پشی قرار گرفته است.

جو پشی – مرد ایرلندی

بازی پشی در نقش راسل بوفالینوی زیرک، یکی از نقش‌آفرینی‌های موردعلاقه من در سال 2019 بود، بیش‌تر به این دلیل که باعث شد تمام ذهنیت قبلی خود را در مورد توانایی‌های این بازیگر تغییر دهم. هنوز پشی برخی از ویژگی‌های که از «رفقای خوب» (که برای بازی در این فیلم در سال 1991 برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد) و «پسرعمویم وینی»، به یاد داریم را در خود دارد، اما حالا آرام‌تر و خطرناک‌تر به نظر می‌رسد، گویی بالاتر رفتن سن پشی او را پرجذبه‌تر کرده است و یا این‌که قبلا استعدادهای او را دست کم گرفته بودیم. پشی که برای بازی در این نقش از بازنشستگی نصفه نیمه‌اش درآمده بود، کمپینی برای شرکت در جوایز ندارد.

برد پیت – روزی روزگاری در هالیوود (برنده)

پیت لایق بردن این جایزه بود، اما در عین‌حال حضور او در این کتگوری به نظر درست نمی‌آید. چرا که او در نقش کلیف بوث، بدلکار شخصیت دی‌کاپریو، به اندازه او در این فیلم نقش داشت. پیت مانند هم‌بازی خود، شخصیتی مشابه خود واقعیش در دوران اوج موفقیتش در دهه 90، دارد. در این فصل جوایز پیت سعی در ثابت کردن دوباره جذابیت خود دارد (البته صحنه‌ای که او در آن پیراهن خود را در می‌آورد نیز کمک زیادی به این ماجرا کرده است). او در هنگام دریافت جایزه انجمن بازیگران فیلم گفت: “عکس این جایزه را به پروفایل اپلیکیشن زوج‌یابیم اضافه می‌کنم.!”
این مطلب از نوشته مایکل شولمن در سایت نیویورکر گرفته شده است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.