خبرگزاری تسنیم: امروز دوشنبه 15 اردیبهشت مصادف با سالروز وفات ام‌المؤمنین حضرت خدیجه سلاماللهعلیها است. ایشان اولین بانویی بود که به پیامبر اکرم (ص) ایمان آورد، به همین دلیل از جایگاه ویژه‌ای نزد خداوند متعال، رسول‌الله (ص) و نیز سایر اهل‌بیت (ع) برخوردار است و به راستی چه فضیلتی بالاتر از اینکه آن حضرت، مادر سرور تمام زنان و حجت خداوند بر امامان (ع) یعنی حضرت فاطمه زهراء (ع) است.
پیامبر (ص) دربارۀ ایشان فرمود: «اَفْضَلُ نِساءِ أهْلِ الجَنَّةِ خَدیجَةُ بِنْتُ خویلدْ، وَ فاطِمَةُ بِنْتُ مُحمَدٍ وَ مَرْیَمُ ابْنَتَ عِمْرانَ وَ آسِیَةُ بِنْتُ مزاحِمْ...؛ بهترین زنان بهشت اینانند: خدیجه دختر خویلد، فاطمه دختر محمّد، مریم دختر عمران و آسیه دختر مزاحم (همسر فرعون)». به راستی چه فضیلتی بالاتر از اینکه حضرت خدیجه (س) مادر سرور تمام زنان و حجت خداوند بر امامان (ع) یعنی حضرت فاطمه زهراء (ع) است.
رهبر معظم انقلاب در تاریخ 95/02/20 در دیدار با دست‌اندرکاران همایش بزرگداشت حضرت خدیجه (س) فرمودند:
جناب خدیجه سلاماللهعلیها حقیقتاً مظلوم است؛ به‌خاطر اینکه شَرف همسرى پیغمبر در مورد ایشان داراى یک ارزش مضاعف است؛ دیگران مشرّف به شَرف همسرى پیغمبر شدند، اما این رنج‌هایى را که پیغمبر در عمده دوران رسالت به آن‌ها مبتلا بودند ندیدند. 10 سال در مدینه بود، خب عزّت بود، احترام بود، و زندگىِ راحت بود نسبت به آن دوره؛ جناب خدیجه (سلاماللهعلیها) دوران رنج پیغمبر را، دوران سختى‌هاى پیغمبر را تحمّل کردند و دیدند.
اوّلاً خودِ این نفْس ایمان آوردن به پیغمبر -که اوّلین کسى که ایمان آورد امیرالمؤمنین و حضرت خدیجه بودند- یک امتیاز بزرگ است، یک ارزش بسیار بالایى است؛ عبور کردن و صرف‌نظر کردن از عقایدى که انسان سال‌هاى متمادى با آن‌ها زندگى کرده آسان نیست.
ایشان در سال 65 و در خطبه‌های نماز جمعه تهران نیز دربارۀ این شخصیت بزرگ جهان اسلام فرمودند:
خدیجۀ کبرى علیها‌الصلاةوالسلام در آغاز اسلام ایمان آورد؛ بزرگ‌ترین حرکت را به عنوان یک بانوى کامله و عاقله و بزرگوار انجام داد، اول مؤمن به اسلام او بود، بعد هم همه ثروت خود را در راه دعوت اسلام و ترویج اسلام خرج کرد، و تأثیر این کار را کسانى مى‌دانند که در مبارزات و دوران اختناق نقش کمک‌هاى مالى را به مبارزین تجربه کردند.
اگر کمک‌هاى خدیجه علیهاالسلام نبود شاید در حرکت اسلام و پیشرفت اسلام یک اختلال و وقفه‌ى عمده‌اى به وجود مى‌آمد. بعد هم با رسول خدا و همه مسلمین به شعب ابى‌طالب تبعید شدند و چند سال، دو- سه سال زندگى دشوار و طاقت‌فرسا را در آنجا تحمل کرد و در همان شعب ابى‌طالب هم دعوت حق را لبیک گفت و در حال تبعید از دنیا رفت.
