خبرگزاری تسنیم: مشروبات الکلی همپای کرونا در برخی از شهرها، خانوادهها را داغدار میکند، جوانانی را میکشد و برخی را روانه بخش دیالیز بیمارستانها میکند. تلفاتی خاموش که با توجه به ممنوعیت نوشیدن الکل در اسلام و قبح اجتماعی و عرفی که در کشور وجود دارد معمولاً آمار آن چندان شفاف اعلام نمیشود.
این اواخر، اما آماری وحشت ناک از مرگومیر ناشی از مصرف الکل تقلبی روزانه و پابهپای آمار فوتشدگان کرونا منتشر شد تا صدای زنگ خطر به صدا درآمده، برای مصرفکنندگان الکل، بهوضوح شنیده شود.
آنگونه که پزشکان متخصص پزشکی قانونی میگویند؛ برخی از جایگزینهای اتانول در مشروبات دستساز مانند متانول یا الکل چوب، سبب میشود مشروب ساختهشده، حالت مستی مشابه الکل خوراکی را در مصرفکننده ایجاد کنند و عوارضی همچون تهوع و استفراغ، دردهای شکمی، اختلالات کبدی و کلیوی، کوری، اختلال هوشیاری و حتی کما و مرگ را به دنبال دارد.
در این میان برخی بر این باورند که توصیههای بهداشتی مربوط به کرونا سبب افزایش آمار مرگومیر ناشی از نوشیدن الکل بوده است؛ اما این تصور تا چه حد به واقعیت نزدیک است؟
واقعیت غیرقابلانکار این است که کرونا و اخطارهای بهداشتی در مورد ضدعفونی کردن دستها ارتباطی با آمار مرگومیر ناشی از نوشیدن الکل ندارد و باید پاسخ را در کاهش اتانول و جایگزینی آن با متانول جستجو کرد.
باید توجه داشت که عمده مشروبات الکلی در ایران بهصورت غیرمجاز و تقلبی ساخته میشود و هیچ نظارتی بر آن وجود ندارد و گاهی خوردن مقادیر بسیار کمی میتواند منجر به مرگ ناشی از مسمومیت شدید شود.
در این میان عدهای افراد سودجو برای تولیدات خود، الکل متانول را بهعلاوه سفیدکننده (وایتکس) به دلیل ارزانتر و در دسترستر بودن جایگزین اتانول کردهاند و سبب شدند تا آمار تلفات مصرف مشروبات الکلی تقلبی افزایش یابد.
ما نمیتوانیم بهراحتی از کنار ضعف در برنامهریزی و مدیریت جوانان عبور کنیم، ضعف برخوردهای قانونی و نظارتی را هم نمیتوانیم کتمان کنیم، دسترسی بیشتر به ماهواره و اینترنت و تبلیغات بیمهابای مشروبات الکی هم واقعیتی انکار نشدنی است.
کارشناسان بر این باورند در سالهای آینده میزان رشد رفتارهای پرخطر ازجمله نوشیدن الکل بهشدت افزایش خواهد داشت. ازاینرو به نظر میرسد حاکمیت در سطح سه قوه باید به این موضوع ورود کرده و هزینه تولید و مصرف الکل را به بالاترین سطح ممکن ارتقا دهند تا تولید، توزیع و مصرف مشروبات الکلی چنان هزینهای داشته باشد که هرکسی نتواند بهراحتی در کارگاههای زیر پلهای اقدام به تولید کرده و در فروشگاههای محلی بهراحتی توزیع کند و مصرفکننده بیمهابا آن را تهیه کند.