هانیه توسلی (زادهٔ 14 خرداد 1358 در همدان) بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر ایرانی است. او دیپلم علوم تجربی دارد و دانش‌آموختهٔ کارشناسی نمایشنامه نویسی از دانشگاه آزاد اسلامی تهران است. توسلی تندیس بهترین بازیگر نقش اول زن را برای بازی در «شب‌های روشن» از «هفتمین جشن خانه سینما» (22 شهریور 1382) دریافت کرد. وی همچنین در سی و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر در سال 1391، برای بازی در فیلم دهلیز، برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن شد.
زندگی‌نامه
هانیه توسلی از 17 سالگی کار تئاتر را به صورت آماتور در همدان شروع کرد. در سال 1378 برای تحصیل در رشته نمایشنامه نویسی در دانشگاه آزاد اسلامی تهران به تهران آمد. او علاقه‌مند به عکاسی و نقاشی است و فیلم‌هایی که به نقل از خودش بر او خیلی تاثیر گذاشته است و او را علاقه‌مند به بازیگری کرده است، دیگه چه خبر!؟ (تهمینه میلانی) و هامون (داریوش مهرجویی) است. وقتی نمایش پدر دوست داشتنی با بازی او، در یکی از جشنواره‌های تئاتر، در تبریز روی صحنه رفت، نصرالله قادری که به عنوان داور آنجا حضور داشت، هانیه توسلی را برای بازی در نمایش پدر انتخاب کرد. یک سال پس از آن، در فیلم کوتاه روی جاده نمناک (مهدی کرم‌پور) و سریال غریبه (جواد اردکانی) بازی کرد و سرانجام با شام آخر وارد عرصه حرفه‌ای سینما شد. او همچنین در نمایش‌های قرمز و دیگران و گل‌های شمعدانی (محمد یعقوبی) بازی کرد که به خاطر دومی، کاندیدای دریافت جایزه شد. به برخی کارهای او در تئاتر می‌توان به پروفسور بوبوس (آتیلا پسیانی)، جیره بندی پر خروس (علی نرگس نژاد)، آمدیم نبودید رفتیم (رضا حداد) و آخرین کار او، قرار (سیامک احصایی) اشاره کرد. شام آخر اولین فیلم به نمایش درآمده از هانیه توسلی و محمدرضا گلزار بود، زوجی که پس از آن مسیری متفاوت را پیمودند، گلزار به سینمای تجاری پیوست و توسلی سعی کرد در فیلم‌های جدی‌تری بازی کند. به این ترتیب پس از بازی در 2 فیلم «بدنه‌ای، در شب‌های روشن، در یکی از 2 نقش اصلی جلو دوربین رفت و اجرای موفقی داشت. موفقیت نسبی این فیلم نزد مردم و منتقدان و جایزه‌ای که برد، این بازیگر جوان را خیلی زود چهره کرد. دقت و حوصله او در انتخاب نقش‌هایش به نحوی است که پس از یک تجربه ناکام، دیگر کار تلویزیونی نکرد، گاهی در تئاتر کارش را ادامه بدهد و هراسی از بازی در نقش‌های کوتاه نداشته باشد. فیلم‌هایی که هر کدام می‌توانند چیزهای تازه‌ای درباره‌اش به ما بگویند. یک شب جزو معدود فیلم‌های سینمای ایران است که با حضور بازیگری حرفه‌ای، در عرصه جهانی مطرح می‌شود. کافه ستاره ظاهراً یک فیلم کاملاً تجاری است با بازیگران متعدد و سرانجام زمان می‌ایستد، طبق گفته کارگردانش، فیلمی است متکی بر بازیگر، هانیه توسلی تنها بازیگر این فیلم علیرضا امینی است. نکته قابل ذکر در مورد نحوه ورود هانیه توسلی به سینما این است که ورودش همزمان شد با دوران احیای کتایون ریاحی و توجه به نقش اصلی او در شام آخر، بازیگران دیگر را به حاشیه می‌راند، اما توسلی که در یک ملودرام معمولی، نقش مکمل را بر عهده داشت و سپس فیلم کاملاً ناموفق اثیری (محمدعلی سجادی) را تجربه کرد، در گام سوم، موقعیت خویش را در حد یک بازیگر محبوب ارتقا داد. این محبوبیت حاصل بازی در فیلمی تجاری نبود و همین مسئله چهره تازه‌ای را برای او به همراه داشت. درست در زمانی که می‌رفت تا در نقش زنان روشنفکر فیلم‌های مختلف کلیشه شود، جلو دوربین سامان مقدم قرار گرفت. پس از آن در فیلم‌های متعدد و موفقی حضوری عالی داشت که در بین آن‌ها برای فیلم‌های زمان می‌ایستد (علیرضا امینی) و ندارها (محمدرضا عرب) کاندید سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن شد و در نهایت در سال 1391 برای بازی در فیلم دهلیز (بهروز شعیبی) برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول زن از سی و یکمین جشنواره فیلم فجر شد.
سینما
1393 – شکاف (کیارش اسدی زاده)
1393 – نهنگ عنبر (سامان مقدم)
1392 – خط ویژه (مصطفی کیایی)
1392 – مردن به وقت شهریور (هاتف علیمردانی)
1391 – به خاطر پونه (هاتف علیمردانی)
1391 – دهلیز (بهروز شعیبی)
1390 – ابرهای ارغوانی (سیامک شایقی)
1390 – زندگی خصوصی (محمدحسین فرح‌بخش)
1390 – مادر پاییزی (سیروس رنجبر)
1389 – ندارها (محمدرضا عرب)
1389 – آقا یوسف (علی رفیعی)
1388 – عصر روز دهم (مجتبی راعی)
1388 – کیفر (حسن فتحی)
1385 – عاشق (افشین شرکت)
1385 – غیر منتظره (محمدهادی کریمی)
1384 – زمان می‌ایستد (علیرضا امینی)
1384 – عصر جمعه (مونا زندی حقیقی)
1383 – کافه ستاره (سامان مقدم)
1383 – یک شب (نیکی کریمی)
1382 – جایی برای زندگی (محمد بزرگ‌نیا)
1381 – شب‌های روشن (فرزاد مؤتمن)
1381 – گاهی به آسمان نگاه کن (کمال تبریزی)
1380 – اثیری (محمدعلی سجادی)
1380 – شام آخر (فریدون جیرانی)
1379 – آخر بازی (همایون اسعدیان) دستیار کارگردان
