مهرداد ثابت، روانشناس در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره دوست خیالی در اغلب کودکان اظهار کرد: کودکان در ابتدا رویا‌ها را واقعی می‌پندارند و حتی کودکان 4 تا 6 ساله, اشیا را زنده تلقی می‌کنند؛ به طوری که وقتی شمع روشن باشد و نور دهد, می‌گویند که شمع زنده است و به محض اینکه شمع خاموش باشد و نور ندهد می‌گویند شمع مرده است.
وی بیان کرد: کودکان سنین پایین تر به تمایز میان موجودات جاندار و بی جان توجه نمی‌کنند تا جایی که آن‌ها بر این باور هستند که کامیون پر سر و صدا ممکن است عصبانی شود و یا تکه‌ای ابر شاید تنها و غریب باشد.
ثابت گفت: کودکان پس از 8 سالگی، زندگی را به چیز‌هایی محدود می‌کنند که از آن جمله می‌توان به حرکت کردن شان اشاره کرد و سپس آن را به گیاهان و جانوران محدود می‌کنند؛ به طوری که کودکان، جاندارپنداری خود را رها کرده و به تمایز‌هایی که بزرگسالان قائل می‌شوند دست پیدا می‌کنند.
این روانشناس در رابطه با علتِ داشتن دوست خیالی در کودکان تصریح کرد: اغلب بازی‌ها برای اینکه لذت بخش باشند به افرادی نیاز دارند که با یکدیگر همبازی باشند، از این رو کودکان در شرایطی که در بازی هایشان دارای همبازی نیستند، اغلب برای خود یک همبازی خیالی خلق می‌کنند.
ثابت گفت: کودکان در سنین 4-6 سالگی، از میان افراد، حیوانات یا چیزی که در عالم خیال خود می‌آفرینند، دوست خیالی می‌سازند که نه تنها نقش دوست واقعی و همبازی را برای آن‌ها ایفا می‌کنند، بلکه عامل تسریع کننده در رشد و جلوه خلاقیتشان نیز می‌شوند.
وی در خصوص نگرانی برخی از خانواده‌ها از داشتن دوست خیالی کودکان خود تصریح کرد: وقتی کودک سالم همبازی ندارد، برای خودش همبازی خیالی می‌آفریند، امّا کودکی که تجارب اجتماعی تلخ و ناخوشایندی دارد ممکن است همبازی خیالی خود را بر همبازی واقعی ترجیح دهد.
این روانشناس با ارائه راهکاری به منظور برطرف شدن نگرانی والدین از داشتن دوست خیالی فرزندانشان افزود: والدین باید بدانند که اگر کودکشان همبازی خیالی را به همبازی واقعی ترجیح می‌دهد، این کار کودک تا بعد از 8 سالگی ادامه دارد و برای این منظور حتما باید با روانشناس کودک مشورت کنند.
بیشتر بخوانید
