به گزارش ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، دانشمندان موسسه کارولینسکا برای اولین بار قادر به انجام یک مطالعه مهم بر روی انسان‌ها شدند که بینش تازه‌ای در مورد چگونگی کاهش متابولیسم چربی بدن انسان با افزایش سن را فراهم کرده است. با افزایش سن انسان نه تنها چهره انسان پیر می‌شود بلکه این تغییرات پیری بر همه سلول‌ها، بافت‌ها و اندام‌های بدن انسان رخ می‌دهد و به گونه‌ای بر عملکرد همه سیستم‌های بدن تأثیر می‌گذارد.
یکی از مطالعات انجام شده بر روی موشها پیشتر نشان داده بود که ماکروفاژها در بافت چربی باعث تخریب هورمون نورآدرنالین می‌شوند که هورمونی برای تحریک لیپولیز(تجزیه لیپیدها) است. پژوهشگران پیشتر تصور می‌کردند عملکرد این هورمون در بدن انسان‌ها نیز چنین است اما در مطالعه اخیر خلاف این موضوع به آنها ثابت شد.
این مطالعه نشان داد که تغییرات ناشی از افزایش سن در متابولیسم چربی انسان متفاوت از موشها عمل می‌کند. آنها دریافتند در بدن انسان به جای ماکروفاژها که نوعی سلول ایمنی هستند، خود سلول‌های چربی با افزایش سن، نورآدرنالین را تخریب می‌کنند.
نوراپینفرین یا نورآدرنالین(NEیا NEP) ماده‌ای با چند وظیفه است، می‌تواند هورمون باشد(آزاد شده از غدد فوق کلیوی) و می‌تواند به عنوان پیامرسان عصبی در سیستم سمپاتیک عمل کند. نوراپی نفرین در بدن هم به صورت هورمون، و هم به صورت انتقال دهنده عصبی دارای کارکرد است. در حالت هورمون، به عنوان هورمون استرس باعث افزایش تپش قلب، انقباض رگ‌ها، انبساط راه‌های هوایی، افزایش قند خون و افزایش جریان خون عضلات و مغز شده و در بروز واکنش جنگ و گریز در سامانه عصبی سمپاتیک مؤثر است. نوراپینفرین به صورت یک انتقال دهنده سیناپسی در دستگاه عصبی مرکزی کارکردهای بسیار دارد و به‌طور مثال در هسته آمیگدال (بادامه) موجب افزایش تمرکز و هشیاری می‌شود.
دانشمندان پس از دیدن این تفاوت در بدن حیوانات و انسان‌ها شگفت زده شدند. مطالعه بر روی موشها آسان بود، اما انجام همان کارها بر روی انسان‌ها آسان نبود زیرا نیاز به آزمایشات زیادی بود تا افراد را در طی یک بازه زمانی طولانی مورد بررسی قرار دهند.
اساس این تحقیق به سالها قبل باز می‌گردد. در آن زمان محققان مطالعه‌ای در مورد رژیم غذایی روی زنان بین 30 تا 35 سال انجام دادند که در آن نمونه‌های چربی قبل، حین و بعد از رژیم غذایی آنها گرفته شده بود. و اکنون بیش از 13 سال از انجام آن آزمایش گذشته بود و بنابراین محققان به راحتی می‌توانستند این آزمایش را بر روی آنها انجام دهند. همان زنان شرکت کننده در مطالعه پیشین برای این مطالعه جدید آمده بودند.
"میکائیل رودن"(Mikael Rydén) مشاور ارشد و استاد تحقیقات بالینی و آزمایشگاهی بافت چربی در موسسه کارولینسکا و یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه گفت: یافته‌های ما برای اولین بار بینشی در مورد تغییرات بافت چربی با افزایش سن بیولوژیکی در انسان را نشان می‌دهد. آنچه ما دریافتیم این است که لیپولیز موجود در بافت چربی با گذشت زمان کاهش می‌یابد. همچنین به نظر می‌رسد این تغییرات ربطی به یائسگی یا بارداری ندارند بلکه تنها در اثر پیر شدن رخ می‌دهند. سرعت پایین لیپولیز می‌تواند به افزایش وزن و تجمع چربی در بافت‌های دیگر کمک کند. به عنوان مثال، تصلب شرایین می‌تواند نتیجه این روند باشد و همچنین در توانایی بدن در مقابله با سرما و گرسنگی تغییر کند.
لیپولیز به هیدرولیز لیپیدها گفته می‌شود. این هیدرولیز شامل تجزیه تری گلیسریدها به گلیسرول و اسیدهای چرب آزاد می‌باشد.
رودن گفت: پیشتر تصور می‌شد که سلول چربی نسبتاً غیرفعال است اما اکنون ما گمان می‌کنیم که فعال است و خیلی بیشتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد فعالیت بدن را تحت کنترل دارد و بر آنها تاثیر می‌گذارد. اگر بتوانیم تجمع چربی را به شیوه‌ای کنترل شده‌تر تنظیم کنیم، گامی مهم خواهد بود. ما اکنون قصد داریم بررسی کنیم که سلول‌های مختلف درون بافت چربی چطور تحت تأثیر سن قرار می‌گیرند. این موضوع خصوصاً در مورد سلول‌های بنیادی که توانایی منحصر به فرد و مهمی در بازسازی خود و ترمیم آسیب‌ها دارند، قابل توجه است و این چیزی است که ما مایل به پیگیری آن هستیم.
