یکی از این داستان‌ها یکشنبه‌شب در اراک رقم خورد. قصه این است که امیر عرب‌براقی داور به همراه کمک‌های خود و نیز ناظر بازی برای قضاوت مسابقه آلومینیوم اراک و ملوان انزلی از سری مسابقات هفته سی‌ودوم لیگ دسته اول راهی اراک شدند. از آنجا که تهیه محل اسکان تیم داوری بر عهده میزبان است، مدیران آلومینیوم برای عرب‌براقی و همراهانش در یکی از هتل‌های این شهر اتاق رزرو کردند. مطابق روال، کارت ملی اعضای تیم داوری در اختیار هتل قرار گرفت، اما زمانی که آنها برای قضاوت بازی و بعد بازگشت به شهرشان «چک اوت» کردند، مسوولان هتل کارت ملی آنها را تحویل ندادند. چرا؟ چون باشگاه آلومینیوم 100 میلیون تومان به هتل بدهکار بود و گویا این گروکشی عجیب، بهترین فرصت برای تسویه طلب مورد نظر تشخیص داده شد! مسوولان هتل بازپس دادن کارت ملی داوران را به بعد از بازی موکول کردند تا تیم داوری با اعصابی متشنج قضاوت مسابقه را بر عهده بگیرد؛ اما حتی پس از پایان بازی نیز خبری از دادن کارت‌ها نشد تا پای پلیس هم وسط بیاید.
آیا واقعا زشت‌تر از این ممکن است؟ داور وسط برای قضاوت هر مسابقه در دسته اول فقط 260 هزار تومان دستمزد دریافت می‌کند؛ آیا سزاوار است در ازای این مزد اندک و نیز رنج ناشی از آمد و شد و سنگینی قضاوت یک بازی، این بساط توهین و تحقیر هم برایش فراهم شود؟ یاد چهار سال پیش افتادیم که مسوولان یک باشگاه لیگ برتری با رسانه‌ای کردن صورت‌حساب غذای تیم داوری، به سفارش سه زیتون و یک نوشابه اضافی از سوی آنها اعتراض کردند و یک آبروریزی عجیب راه انداختند. ما واقعا از داوران در همین شرایط انتظار قضاوت سطح بالا و البته عدالت و پاکدستی داریم؟ جالب اینجاست که آلومینیوم با پیروزی یک بر صفر در همین مسابقه، 57 امتیازی شد و با صعود به رتبه سوم جدول رده‌بندی، در فاصله دو هفته به پایان مسابقات شانس حضور در لیگ برتر را پیدا کرد. آیا قرار است این باشگاه با همین شرایط مالی در لیگ برتر حاضر باشد؟