از سال 1600 میلادی که کمپانی هند شرقی تاسیس شد، افغانستان به دردسر افتاد. این کشور در مسیر تجارت کمپانی قرار داشت و بخشی از حوزه نفوذ انگلیسی ها در آسیای مرکزی هم بود. به همین دلیل کمپانی هند شرقی بنا به منافع تجاری و سیاسی اش افتاد به جان اقتصاد افغانستان و بعد از طریق تحریک قومیت ها در افغانستان، جنگ داخلی راه انداخت؛ طوری که تا سال 1820 دیگر افغانستان یک کشور ضعیف شده بود. بعد بریتانیا به این فکر افتاد که افغانستان را هم مثل هند، مستعمره خود کند. به این ترتیب در سال 1839 به افغانستان لشکرکشی کرد و جنگ اول افغانستان و انگلستان آغاز شد؛ تا 1843. این اولین لشکرکشی بزرگ قرن 19 بر سر تصاحب آسیای مرکزی محسوب می شد و بخشی از رقابت میان امپراتوری بریتانیا با امپراتوری روسیه بود که به «بازی بزرگ» معروف است. همان موقع انگلیسی ها فهمیدند با چه کسانی طرف شده اند؛ جنگجویان افغانستانی افتادند به جان متجاوزین و بیش از 16 هزار انگلیسی و وابستگان آنان کشته شدند. شکست در جنگ افغانستان با بهت عمومی در انگلیس همراه بود و ارتش سلطنتی بریتانیا با بحران اقتدار مواجه شد.
جنگ سوم؛ جنگ استقلال
پس از جنگ اول و حضور نظامی بریتانیایی ها، افغانستان کشوری ناآرام شد تا این که در سال 1879 انگلستان کابل را تصرف کرد و این موضوع به شورش و ناآرامی بیشتر منجر شد. این وقایع به جنگ دوم مشهور است و نتیجه اش این که به دلیل فشار سیاسی و نظامی انگلستان «معاهده گندمک» امضاء شد که عملاً افغانستان را مستعمره و تحت الحمایه انگلستان کرد. در سال های بعد، جنگ ها و درگیری هایی اتفاق می افتاد و در تمام این جنگ ها زیرساخت های اقتصادی افغانستان آسیب می دید و این کشور از امکان پیشرفت اقتصادی در آینده، دور و دورتر می شد.
فقط این نبود؛ سیاست های استعماری انگلیس هم شیره جان اقتصاد ضعیف افغانستان را می مکید. سال 1919 بالاخره کاسه صبر افغانستانی ها لبریز شد و جنگی بزرگ و خونین با هدف کسب استقلال با انگلستان شروع شد که به جنگ سوم معروف است.
در افغانستان، پادشاهی مشروطه خواه و استقلال طلب به قدرت رسیده بود که از همان ابتدا اعلام کرد باید انگلیسی ها از کشورش بروند. او کسی نبود جز «امان الله خان». البته خودش هم خوب می دانست که این کار با زبان خوش نمی شود.
در نبرد سوم، افغانستانی ها پیروز شدند. مردان فقیر و ستم دیده ولی شجاع افغانستانی با آن لباس های ساده و تفنگ های ابتدایی جلوی ارتش منظم و مجهز ملکه پیروز شدند. انگلیس با 16 میلیون پوند خسارت مالی و 2 هزار کشته در این جنگ چند ماهه شکست سنگینی خورد و قراردادی مشهور به «قرارداد 1919 افغانستان ـ بریتانیا» امضا شد که یعنی انگلیسی ها باید دمشان را روی کول شان بگذارند و از این کشور مسلمان خارج شوند. کشورهای دیگر به سرعت استقلال افغانستان را به رسمیت شناختند و کار استعمار پیر در افغانستان به پایان رسید.
