پس هیچ اتفاق عجیب و غریبی رخ نداده بود که شایسته خشم و پرخاش باشد. با وجود این، شجاع خلیل‌زاده از کوره در رفت، یک مشاجره طولانی و ناخوشایند را با سیدعلی ترتیب داد و در نتیجه کارت زرد گرفت؛ اخطاری که او را از بازی امشب برابر سایپا محروم کرده است. صد البته این مسابقه برای سرخپوشان اهمیت چندانی ندارد و شاید حتی هواداران خوشحال باشند که مدافع کلیدی‌شان برای دربی حذفی استراحت می‌کند، اما سوال اینجاست که چرا شجاع باید چنین کارت مفتی بگیرد؟ در همان سیرجان او آن‌قدر به اعتراض ادامه داد که نزدیک بود کارت دوم را هم از داور دریافت کند. حتی بعدتر در عصبانیت ناشی از این مجادله، خلیل‌زاده طوری روی بازیکن حریف خطا کرد که با اجماع تمامی کارشناسان داوری باید یک کارت دیگر می‌گرفت و از زمین اخراج می‌شد. این همه عصبانیت در یک بازی تشریفاتی چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
فوتبالیست‌ها پول می‌گیرند که بازی کنند، نه آنکه سر داور داد بزنند، «تعصب‌نمایی» کنند و محروم شوند. اگر فرض کنیم قرارداد شجاع با پرسپولیس سه میلیارد تومان است و سرخپوشان هم در طول فصل مجموعا 40 بازی در تورنمنت‌های مختلف انجام می‌دهند، شجاع بابت هر بازی 75 میلیون تومان از پرسپولیس پول می‌گیرد. در این فصل این چهارمین مسابقه‌ای است که خلیل‌زاده به‌خاطر محرومیت از دست می‌دهد؛ این یعنی پرسپولیس 300 میلیون تومان رایگان در اختیار آقای مدافع قرار داده تا وقت و بی‌وقت محروم شود! آیا این منصفانه و حرفه‌ای است؟ وقتی بازیکنی متوجه می‌شود این همه حساسیت در مورد او به وجود آمده، چرا باید هر بار به بهانه‌ای به داور نزدیک شود و خودش را در مظان محرومیت قرار بدهد؟
شجاع مدافع بسیار باکیفیتی است و این مساله، حسرت ناشی از سوءرفتارهای او را تشدید می‌کند. او در 31 سالگی فقط پنج بازی ملی دارد، درحالی‌که اگر بلد بود روی اعصابش مسلط باشد، این عدد باید خیلی بزرگتر می‌بود. سرمربیان مختلف تیم‌ملی در این سال‌ها ترسیده‌اند شجاع را به اردو دعوت کنند؛ مخصوصا که داوران بین‌المللی مثل برخی قاضیان ایرانی اهل اغماض هم نیستند. واقعا حیف نیست ما در فوتبال ایران چنین مدافعی داشته باشیم، اما در بازی با عراق روی یک توپ ساده هوایی گل بخوریم و در آستانه زودهنگام‌ترین حذف تاریخ از مسابقات مقدماتی جام‌جهانی قرار بگیریم؟
