گروه سیاست سایت فردا: چند ماه تا انتخابات ریاست جمهوری مانده و اصلاح طلبان هنوز تکلیفشان را با خودشان روشن نکرده‌اند. از یک سو بر معرفی کاندیدای اصلاح طلب و به قول خودشان خالص اصرار می‌کنند و از سوی دیگر دنبال گزینه مناسبی برای ائتلاف هستند! گویی خودشان هم انتظار دارند که طبق معمول همه ادواری قبلی که اولش ساز تحریم انتخابات می‌زدند، دوباره مشارکت را انتخاب کرده و با «تکرار» یا بی تکرار همه توان خود را صرف ماندگاری در قدرت می‌زنند.
پرچمدار این رویه البته کارگزاران است. حزبی که مدت‌ها است حمایت از علی لاریجانی را به عنوان یک راهکار اعلام کرده و اخیر نیز از تشکیل دولت فراگیر متشکل از اصلاح طلبان و اصولگرایان می‌گوید. کارگزاران مورد نقد سایر طیف‌های اصلاح طبی قرار می‌گیرد، اما در واقعیت بسیاری از اصلاح طلبان ایده آن‌ها را قبول دارند.
شاهد این مدعا مصاحبه اخیر داریوش قنبری، فعال سیاسی اصلاح طلب و نماینده پیشین مجلس است که به «نامه نیوز» می‌گوید: «مشکل بزرگ این روز‌های عالم سیاسی در ایران نگرانی از عدم تحقق مشارکت حداکثری در انتخابات ریاست‌جمهوری سال آینده است. در مجموع همه جریان‌های سیاسی باید تلاش کنند تا مردم پای صندوق‌ها بیایند، با صندوق‌های رأی آشتی کنند و اعتماد از دست‌رفته‌شان بازگردد».
قنبری افزود: «درباره ائتلاف دو نظر وجود دارد؛ برخی می‌گویند که در این دوره باید حتما با هویت اصلاح‌طلبانه وارد انتخابات شد تا سرمایه اجتماعی اصلاحطلبان به سمت اصولگرایان هدایت نشود و بار مسئولیت رئیس‌جمهور اصولگرا ولو میانه‌رو بر گردن اصلاحطلبان نیفتد و در مقابل برخی دیگر از اصلاحطلبان معتدقند که با حمایت از نیروهای معتدل ولو آنکه پایگاه سیاسی‌شان اصلاحات نباشد، می‌توان جلوی پیش روی تندروها را گرفت و اجازه نداد که دولت هم مانند مجلس در اختیار نیروهای رادیکال قرار بگیرد. حال اینکه کدام یک از دو نظر در نهایت غالب شود، نیاز به زمان دارد تا ببینیم در ماه‌های منتهی به انتخابات چه تصمیمی در جبهه اصلاحات گرفته می‌شود و هنوز نمی‌توان احتمال ائتلاف مجدد را رد کرد».
او ادامه داد: «واقعیت این است که نمی‌شود تأثیر ائتلاف سال92 بر انتخابات سال آینده را نادیده گرفت. در آن زمان باتوجه به شرایط موجود نوعی همکاری میان اصلاحطلبان و اصولگرایان معتدل رخ داد که واقعا هم از روی کار آمدن تندروها جلوگیری کرد».
این طور که معلوم است اصلاح طلبان تحقق رویای حضور و ماندگاری در قدرت را پشت نقاب خیرخواهی برای انتخابات پنهان کرده‌اند و از آنجا که همواره خود را گرم کننده تنور انتخابات و کشاندن مردم پای صندوق رای می‌دانستند، این بار نیز با همین بهانه بر ضرورت مشارکت در انتخابات تاکید می‌کنند. روشن است و می‌دانند که این مشارکت با معرفی چهره‌های تندرویی که قطعا از فیلتر دستگاه نظارتی رد نمی‌شوند و یا چهره‌ها بی‌خاصیتی مثل عارف که اگرچه تایید صلاحیت می‌شوند، رای آوری ندارند؛ به جایی نمی‌رسد. بر این اساس دنبال راهی میان‌بر برای رسیدن بر پاستور هستند و از ائتلاف سخن می‌گویند.
جالب آنکه این بار دنبال اعتدال با اعتدال و توسعه‌ای‌ها نبوده و طیف میانه‌رو جریان رقیب را برگزیده‌اند. حال باید منتظر ماند و دید که در ماه‌های میانه اصولگرایان میانه‌رو چه تصمیمی خواهند گرفت و به این ائتلاف تن می‌دهند یا خیر؟
