دکتر رضوان خوشبین - داروساز
تحریریه زندگی آنلاین : بسیاری از افراد غافل از عواقب وخیمی که مصرف خودسرانه دارو برای سلامت فرد بههمراه دارد، در مصرف داروها بدون تجویز پزشک بسیار بیاحتیاطی میکنند. با وجود هشدارها و آمارهای موجود درباره مصرف دارو در کشور، این روند همچنان ادامه دارد بهطوری که گفته میشود ایران به لحاظ میزان مصرف دارو جزو 20 کشور نخست دنیاست. متاسفانه امروزه فرهنگ خوددرمانی بهطور وسیعی در کشور رواج یافته است بهطوری که افراد پس از مواجهه با کوچکترین مشکل و ناراحتی سریعا اقدام به تهیه دارو میکنند در حالیکه هیچگونه اطلاعاتی در مورد چگونگی اثربخشی دارو عوارض و عواقب مصرف خودسرانه آن ندارند. از آنجا که مصرف خودسرانه تعدادی از داروهای موثر بر سیستم اعصاب مرکزی که عمدتاً مردم آنها را با نام عامیانه داروهای اعصاب، آرامبخش و خوابآور میشناسند رواج یافته است.
خطرات احتمالی مصرف بیرویه داروها
در ادامه به بررسی برخی خطرات احتمالی مصرف بیرویه و خودسرانه این داروها میپردازیم. داروهایی از قبیل کلردیازپوکساید، آلپرازولام، دیازپام و لورازپام به عنوان تضعیف کننده سیستم اعصاب مرکزی عمل میکنند. اگرچه تجویز منطقی این داروها توسط پزشک اثرات درمانی مطلوبی در بهبود بیماری دارد ولی مصرف بیرویه و خودسرانه آنها میتواند علائمی همچون تسکین خفیف، خوابآلودگی و حتی اغما به همراه داشته باشد. باتوجه به اثر تسکیندهنده و خوابآور این داروها با گذشت زمان تمایل فرد برای مصرف آنها بیشتر شده بهطوری که در نهایت منجر به وابستگی جسمی و روانی به داروهای فوقالذکر میشود و این امر قطع مصرف دارو را برای فرد به شدت دشوار میکند. مصرف طولانی مدت این داروها ممکن است منجر به ایجاد فراموشی، اختلال در تفکر و حتی ایجاد افسردگی در فرد مصرفکننده شود. مصرف داروهای آرام بخش و خواب آور از هر دسته و گروهی که باشد بدون تجویز پزشک جایز نیست. حتی اگر خانوادهها قبلا تجربه تجویز این قبیل داروها را چه برای خودشان و چه برای اطرافیانشان داشته باشند و اثر مثبت دارو را دیده و با خواص دارویی هم آشنا باشند باز این اجازه را ندارند که خود تجویزی کنند زیرا همیشه در زمان تجویز دارو برای مشکلاتی مانند اختلالات خواب، اضطراب و افسردگی روانپزشکان ملاحظاتی را درنظر میگیرند که این ملاحظات را افرادی که پزشک نیستند و اطلاعاتی در این زمینه ندارند، لحاظ نمیکنند. پزشکی که دارو تجویز میکند با درنظر گرفتن اثرات مثبت و عوارض و انتخاب مورد مناسب برای آن دارو اقدام میکند. طبیعی است فرد ناآگاه نمیتواند این کار را انجام دهد حتی اگر قبلا تجربه خوبی داشته باشد.
بیشتربخوانید:
در مورد افراد افسرده و کسانی که از مشکلات خواب رنج میبرند، بارها ممکن است تجویز و میزان دارو تغییر کند تا پزشک به درمان موردنظر برسد. اگر خوددرمانی انجام شود این محقق نخواهد شد. پزشکان بر معاینه مستمر تاکید دارند زیرا قطع پیش از موعد درمان نهتنها ممکن است بهبودی را به تاخیر بیندازد بلکه ممکن است مشکلی به مشکلات قبلی اضافه کند. داروهای آرام بخش داروهایی میباشند که با سرکوب سیستم اعصاب مرکزی باعث ایجاد آرامش، تمدد اعصاب،کاهش اضطراب و استرس، خواب آلودگی، سرخوشی، کندی تنفس، کاهش حس تعادل، شل شدن عضلات و واکنشهای کند و مردد میشوند. مصرف دوز بالای این دسته از داروها میتواند به از دست رفتن هوشیاری و حتی مرگ بینجامد.
اثرات اصلی آرامبخشها
ضد اضطراب - خواب آور- ضد اسپاسم (گرفتگی)- ضد تشنج- فراموشی آور
تقسیمبندی آرامبخشها
بنزودیازپینها: آرامبخش، خوابآور، ضد اضطراب، ضد تشنج، فراموشی آور و شل کننده عضلات میباشند
باربیتوراتها: آرامبخش، خوابآور، ضد تشنج و بیهوش کننده میباشند. باربیتوراتها قویتر از بنزودیازپینها میباشند و امروزه عمدتاَ به عنوان داروی ضد تشنج و القا کننده بیهوشی مصرف میگردند. داروهای ضد افسردگی: ضد افسردگی و ضد اضطراب بوده و برخی از آنها برای تسکین دردهای مزمن تجویز میگردند.
آنتی هیستامینها: کاهنده واکنشهای حساسیتی و آرامبخش میباشند.
ضد روان پریشیها: در درمان اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی، اختلالات هذیانی، جنونها و دیگر اختلالات روانپریشی تجویز میگردند.
بیشتربخوانید:
موارد مصرف داروهای آرام بخش
کاهش استرس و اضطراب درمان بیخوابی و اختلالات خواب تسکین و کاهش گرفتگی و تنش عضلات کاهش علائم محرومیت از مواد مخدر درمان حملات وحشت زدگی تسهیل تستهای تشخیص پزشکی نظیر آندوسکوپی افزایش اثر بیحس کنندههای موضعی و بیهوشی عمومی درمان روان پریشی فراموشی پیش گستر قبل از اعمال جراحی
موارد منع مصرف
همراه با مواد مخدر و روانگردان
ناهماهنگی حرکتی و ضعف عضلانی
کاهش اکسیژن خون آب سیاه (گلوکوم) وقفه تنفسی حین خواب (آپنه) حساسیت به آرام بخشها نارسایی شدید کلیوی (دیالیز) افسردگی شدید (تمایلات خودکشی) بیماریهای مزمن تنفسی
نارسایی شدید کبدی نظیر سیروز کبدی
حاملگی و شیردهی (تحت نظر پزشک)
افراد بالای 65 سال (تحت نظر پزشک)
بیشتربخوانید:
راهنمای مصرف
قبل از مصرف با پزشک خود مشورت کنید تا دوز مناسب وضعیت جسمی شما برایتان تجویز گردد. همچنین از لحاظ تداخل با دیگر داروها و بیماریها مورد بررسی قرار گیرید.
در صورتی که دچار تحریکات گوارشی میشوید آنها را همراه با غذا میل کنید.
هیچگاه بهطور ناگهانی اقدام به قطع مصرف آنها نکنید. و برای قطع آنها ابتدا با پزشکتان مشورت کنید.
هیچگاه این داروها را به همراه مواد مخدر و روانگردان مصرف نکنید.
به خاطر داشته باشید قرصهای خوابآور درمان موقتی بیخوابی میباشد. چنانچه برای مدت طولانی از آنها استفاده و سپس مصرف آنها را قطع کنید، بیخوابی شما تشدید میگردد. تا آنجا که ممکن است دوز پایین دارو را مورد مصرف قرار دهید.
قرصهای خوابآور را نیم ساعت قبل از خواب مصرف کرده و پس از مصرف از کشیدن سیگار اجتناب ورزید.
داروهای مسکن و خوابآور را دور از دسترس کودکان قرار دهید.
مصرف مداوم قرصهای خوابآور خواب عمیق و همراه با رویا را سرکوب کرده و خواب را سبک میکنند.
9.معمولا صبح روز بعد شما احساس خستگی و گیجی اندکی خواهید داشت. بنابراین تا بی اثر شدن کامل اثرات آنها از انجام فعالیتهایی که نیاز به هوشیاری کامل دارند خودداری کنید.
به جای استفاده از قرصهای خوابآور اصول بهداشت خواب را رعایت کنید.
عوارض جانبی در مصرف این دسته از داروها
خوابآلودگی و خستگی صبح روز بعد از مصرف. (در صورت بروز این علائم از رانندگی و کار کردن با ماشینآلات و کارهایی که نیاز به هوشیاری دارند) خودداری کنید.
عدم هماهنگی عضلات، ضعف، سرگیجه، گیجی، آلرژی، تاری دید، توهم، بیحالی، تعریق، خشکی دهان، بثورات جلدی و سر درد.
اشکال در گفتار، حافظه و قضاوت
حالت تهوع، استفراغ و سوزش سردل
ایجاد فراموشی پیش گستر یعنی که خاطرات اخیر را به یاد نمیآورند
خشونت طلبی و پرخاشگری، بیخوابی، تحریکپذیری، افسردگی و اختلال در حفظ تعادل ایجاد تحمل نیاز مصرف بیشتر دارو برای تاثیر و احساس مشابهی که قبلاً با مصرف مقادیر کمتر همان دارو حاصل میشد، اطلاق میگردد. یعنی مصرف کننده به مرحلهای میرسد که دیگر افزایش دوز مصرفی آرامبخشها و داروهای خوابآور بیتاثیر خواهد بود.
بیشتربخوانید:
علائم ایجاد تحمل:
دل درد، بی قراری، سرگیجه، رعشه، افسردگی، ترسهای غیر منطقی، پارانوئید و دمدمی مزاجی.
وابستگی
پس از ایجاد تحمل و افزایش دوز مصرفی و مصرف مداوم این دسته از داروها در فرد وابستگی روانی و جسمانی نیز ایجاد میگردد. هنگامی هم که مصرف کننده بهطور ناگهانی مصرف دارو را قطع میکند دچار علائم محرومیت میشود.
این علایم شامل اضطراب، تهوع، گرفتگی شکمی، تپش قلب، لرز، رعشه، درد عمومی، اسهال، توهم، افسردگی، سوءظن شدید، هذیان، کاهش اشتها، حملات وحشت زدگی، پرفشاری خون، بیخوابی، اسپاسم عضلات، حساسیت به نور و صدا، تشنج و مرگ میباشد.
باربیتوراتها اعتیادآورتر از بنزودیازپینها میباشند. خطر مصرف این دسته از داروها به عنوان داروهای تفننی به ویژه باربیتوراتها زیاد است. مصرف بیش از مقادیر تجویز شده نیز میتواند سبب مسمومیت و حتی مرگ فرد گردد.