روزنامه کیهان در ویژه های خود نوشت: محمد هاشمی از بنیانگذاران حزب کارگزاران در یادداشتی کنایه‌آمیز خطاب به روزنامه اعتماد و عباس عبدی که خواستار استعفای روحانی شده بودند، نوشت: مرا به خیر تو امید نیست. (!)
اخیرا روزنامه الیاس حضرتی در تیتر یک خود به قلم عبدی (طرفدار خروج از حاکمیت در دولت اصلاحات) خواستار کناره‌گیری روحانی شده بود. اما روزنامه سازندگی در یادداشتی به قلم محمد هاشمی نوشت: درخواست یا پیشنهاد استعفای رئیس‌جمهور برای چندمین مرتبه در روز‌های اخیر توسط چهره‌هایی که هرگز کار اجرایی برعهده نداشته و حساسیت این جایگاه‌ها را درک نمی‌کنند، مطرح شده است. درخواست‌هایی مبتنی بر اندیشه‌های اشتباه در عرصه سیاسی که تصور می‌کنند حکومت‌داری عرصه لجبازی است تا با یک استعفا بتوان ایرادات یک مجموعه را به ساختار بالاتر منتقل کرد. چنین اتفاقی زمان خاص خود را می‌طلبد که در شرایط فعلی نه جایگاه ریاست‌جمهوری و نه زمان فعلی مناسب این دست از تصمیمات سیاسی است. حتی رهبر انقلاب در نخستین دیدار خود با نمایندگان مجلس یازدهم که به صورت ویدئویی صورت گرفت اهمیت اتمام کار دولت را به آن‌ها گوشزد و تاکید کردند.
وی می‌افزاید: اگر روحانی از جایگاه ریاست جمهوری استعفا بدهد چه اتفاقی می‌افتد؟ آقای جهانگیری برای مدت محدودی اختیاراتی برای اداره امور کشور خواهد داشت و بعد از آن انتخابات برگزار می‌شود. اینکه برخی آقایان نشسته و تئوری می‌دهند که اصولگرایان به ریاست جمهوری بیایند تا معلوم شود آن‌ها نیز کاری از پیش نمی‌برند و روحانی دست‌بسته بوده و باید ایراد‌های ساختاری دیگری طرح شود براساس کدام منطق و دلسوزی است. استعفای رئیس‌جمهور به غیر از اتلاف وقت نتیجه دیگری برای کشور در پی نخواهد داشت و آن کسانی که خواهان استعفای رئیس‌جمهور هستند، متأسفانه درک صحیحی از شرایط کنونی کشور ندارند و می‌خواهند حرفی زده باشند تا از یاد نروند. در مقابل این گروه نیز عده‌ای در مجلس دم از نظام پارلمانی می‌زنند و می‌گویند باید با طرح مسئله و برگزاری رفراندوم نظام پارلمانی را احیا کنند تا بتوانند با احیاء نخست‌وزیر بیش از وضعیت فعلی روی دولت کنترل داشته باشند. هر دو این گروه‌ها خلاف منافع ملی سخن می‌گویند. هرگونه تهدید و تحدید دولت در شرایط فعلی به ضرر منافع ملی است و انگیزه‌های این دو گروه که مکرر در حال طرح بحث استعفا یا احیای نخست‌وزیری و بردن مجموعه دولت زیرنظر نخست‌وزیر هستند، هر کدام اهداف و نیات سیاسی خود را مدنظر دارند. گروه‌هایی که به خیرشان امیدی نیست، امید اینکه شر مرسانند برای ما کافی است.
