این دومین پیروزی پرسپولیس محزون است؛ برد هفته قبل به روح مهرداد میناوند هدیه شد و برد این هفته به روان علی انصاریان. مسلما انگیزه کسب پیروزی و تقدیم آن به درگذشتگان سرخ، نقش مهمی در برتری اخیر پرسپولیسی‌ها داشت؛ مخصوصا اگر بدانیم آنها بعد از چهار بازی بالاخره کلین‌شیت کردند و در نیمه دوم توپ را به حریف ندادند. با این همه پرسپولیس از نظر فنی هم پیشرفت خوبی داشت و یکی از پخته‌ترین نمایش‌هایش را برابر تراکتور ارائه داد. بازیکنان پرسپولیس در این دیدار کم‌اشتباه‌تر بودند و اصول پوشش را به خوبی رعایت کردند. در خط جلو سیامک نعمتی و احسان پهلوان نمایش خوبی داشتند و بارها ساختار دفاعی حریف را شکافتند. سختکوشی همیشگی وحید امیری هم حسابی به چشم آمد. فراموش نکنیم احمد نوراللهی بعد از دوران ضعیفی که داشت، حالا بار دیگر به عصای دست سرمربی تبدیل شده و بعد از دو گل سه امتیازی مقابل فولاد و ماشین‌سازی این بار هم پاس گل پیروزی‌بخش تیم را روی سر جلال حسینی ارسال کرد. کادرفنی هم در این بازی برخی از اشکالات مهم هفته‌های گذشته را رفع کرد. تعویض امید عالیشاه در میانه‌های نیمه دوم به درستی انجام شد و در شرایطی که تیم حریف می‌رفت بر میدان مسلط شود، سرعت و نفس خط آتش پرسپولیس را افزایش داد. حتی تعویض مهدی مهدی‌خانی در اوقات تلف‌شده هم از جنبه ایجاد سکته در بازی قابل قبول بود.
به‌طور کلی پرسپولیس در تبریز نشان داد در صورتی که به درستی، با اشتها و انگیزه کافی به میدان برود و همه ظرفیت تیم مورد استفاده قرار بگیرد، همچنان جدی‌ترین مدعی کسب عنوان قهرمانی در لیگ برتر خواهد بود. این اواخر انتقادات از سرخپوشان بالا گرفته بود، اما چنین نمایشی بی‌گمان راه را بر بسیاری از نقدها خواهد بست.
