در ساخت توالت‌های فضایی بهتر با ناسا همکاری کنید

فرادید؛ اگر شما هم از شیفتگان فضانوردی و سفینه‌های فضایی باشید، حتما این سوال برای‌تان پیش آمده که در فضا و در شرایط بی‌وزنی، فضانوردان چگونه دستشویی می‌روند و به قول معروف چطور رفع حاجت می‌کنند.

این مساله که اتفاقا اصلاً و ابداً مساله‌ خنده‌دار وکوچکی نیست، قدمتی دارد به اندازه‌ی قدمت صنعت فضانوردی بشر. توالت‌های فضایی سیر تکاملی پیچیده و پر فراز و نشیبی داشته‌اند، اما هرگز به یک حد اعلی نرسیده‌اند و همواره در حال رفع نقص و تولید نسل‌های جدید هستند.

به گزارش فرادید؛ وبگاه "پاپ مکانیکا" روسیه به این سوال چنین جواب می‌دهد: آمریکا در تاریخ 5 مه 1961 در حال تدارک نهایی پرتاب فضانورد الان شپارد بود. پرواز چند ساعت به تعویق افتاد و شپارد خواست توالت برود و به مرکز هدایت خبر داد که دیگر نمی‌تواند صبر کند. متخاصصان فرمان دادند که به لباس فضانوردی ادرار کند. پرواز با موفقیت انجام شد.
در اتحاد شوروی، برخورد به حل مسائل مربوط به تامین شرایط زندگی فضانوردان در فضا کاملاً جدی بود. اگر آمریکایی‌ها فضانورد خود را حتی از نظر ساده‌ترین گیرنده ادرار تامین نکردند، گاگارین که سه هفته زودتر پرواز کرد، در صورت لزوم می‌توانست حاجت کوچک و بزرگ را در جریان پرواز برآورده کند. همه چیز با این واقعیت توضیح داده می‌شود که اگر کشتی فضایی "واستوک" مدار خود را با فرمانی از زمین ترک نکند، گزینه غیرعادی در نظر گرفته شده بود و در این حالت، قرار بود که واستوک بعد از 3-5 روز پرواز بدور زمین طبق قوانین بالستیک به طور مستقل مدار یک ماهواره مصنوعی را ترک کند.

برای این مورد، به اصطلاح سیستم بهداشتی توالت ساخته شد. اما از آنجا که فرود آمدن از مدار طبق برنامه پیش رفت، گاگارین از این وسیله فقط برای رفع حاجت کوچک استفاده کرد، و به احتمال زیاد این کار از کنجکاوی او بود. همانطور که می‌دانیم گاگارین برخلاف برنامه پرواز، پیش از وارد شدن به کشتی فضایی اتوبوس را متوقف کرد و کمی قبل از پرتاب در نزدیکی میدان فضایی ادرار کرد.

اما با ادرار چه شد؟ برای از بین بردن آن باید از تکنولوژی پیشرفته از جمله از لوله‌های مکنده استفاده شود. ادرار فضانوردان جمع شده و در مخازن مخصوص نگه داری می‌شد و پس از بازگشت به زمین آن‌را بیرون می‌انداختند. برای حل یک مشکل فیزیولوژیکی پیچیده‌تر، آمریکایی‌ها یک کیسه مخصوص را با یک نوار چسب به مقعد چسباندند و دیواره‌های داخلی آن پوشانده شده از مواد جاذب بودند. فضانورد پس از تخلیه، بدن کثیف شده خود را با یک برامدگی کیسه تمیز کرده و کیسه بسته شده را به سطل زباله می‌اندازد. در این هنگام دوربین ویدیو خاموش شده است.

ناسا برای کاهش رنج‌های کاشفان فضایی، محصولاتی را برای آن‌ها تولید کرد که امکان استفاده از توالت را تا حد امکان کمتر کرده است.

ناسا هم اکنون در حال کار بر روی برنامه بلندمدت بازگشت به ماه است. این برنامه که پروژه آرتمیس نام دارد، قصد دارد تا سال 2024 اولین زن و مرد بعدی را به سطح ماه بفرستد. فراتر از آن، ناسا قصد دارد تا برنامه‌ی پایدار اکتشاف ماه را با شرکای تجاری و بین المللی گسترش بدهد. این به معنای ایجاد زیرساخت‌هایی است که به مردم اجازه می‌دهد تا بر روی ماه بمانند و ماموریت‌های احتمالی مریخ را آسان‌تر کنند. برای رو به رو شدن با این چالش، ابتدا نیاز است به سوال‌های مختلفی پاسخ داده شود.

 

در کنار این موضوع که چگونه فضانوردان را در طول ماموریت‌های طولانی مدت در سلامت نگه می‌دارند، این سوال نیز مطرح است که فضانوردان چگونه بر روی ماه خودشان را راحت می‌کنند! ؛ از خوش شانسی آنها، HERO X چالش Lunar Lo0 را که اسپانسرش آزمایشگاه تورنومنت ناسا (NTL) است، با ایده‌های خلاقانه ارائه داده است. فضانوردان برای بقا و انجام ماموریت طولانی مدت بر روی ماه به تجهیزات بسیاری احتیاج دارند.

 

علاوه بر این تجهیزات، آن‌ها برای محافظت از خود به سرپناهی که آن‌ها را از خلا فضا، دما‌های بسیار بالا و تابش اشعه حفظ کند و همچنین منابع دائمی مواد غذایی و آب آشامیدنی، نیاز دارند. البته باید محلی نیز برای دفع ادرار وجود داشته باشد. با توجه به همه‌ی این‌ها، فضانوران باید علاوه بر جاذبه ماه، که فضانوردان آپولو آخرین کسانی بودند که آن را تجربه کردند، با میکروجاذبه نیز مقابله کنند؛ درست همان طور که بیرون از ایستگاه فضایی بین المللی نیز این کار را انجام می‌دهند.

در حال حاضر استراتژی‌هایی برای دفع زباله‌های انسانی در شرایط میکروجاذبه وجود دارد. خارج از ایستگاه فضایی بین المللی، فضانوردان به سیستم کنترل محیطی و سیستم پشتیبانی از زندگی (ECLSS) که بخشی از وظیفه اش تامین آب یکنواخت است و به مدیریت پسماند‌های انسانی کمک می‌کند، تکیه می‌کنند. همچنین شما یک سیستم مکش توسط فن را به نام محفظه زباله و بهداشت (WHC) در اختیار دارید.

 

اگرچه این‌ها برای جاذبه‌ی ماه طراحی نشده‌اند و توالت‌ها خارج از lunar lander باید کوچک تر، سبک‌تر و با پیچیدگی کمتری باشند تا جرم نیاز به انتقال کاهش یابد. به این دلیل، فضانوردان به نوع جدیدی از توالت‌ها با ظرفیتی همانند توالت‌های روی زمین برای زمان‌هایی که آن‌ها داخل محل سکونت روی سطح ماه و خارج از لباس فضانوردی هستند احتیاج دارند.

 

درحالی که ابعاد و ویژگی‌های دقیق توالت‌های ماه، هنوز مشخص نیست، ناسا برخی از ویژگی‌ها و محدودیت‌های کلی را ارائه داده است. همان طور که اشاره شد ناسا در جست و جوی نسل بعدی دستگاهی است که کوچک‌تر و کارآمد‌تر باشد و ظرفیت کار کردن در میکروجاذبه و همچنین جاذبه ماه را داشته باشد.

 

چالش "Lunar Loo" شامل دو بخش می‌باشد: گروه فنی و مقدماتی برای گروه فنی، شرکت کنندگان باید حداقل سن 18 سال را داشته باشند و سه طرح ارسال شده‌ برتر در مجموع 35000 دلار جایزه دریافت می‌کنند که به ترتیب 20000 دلار، 10000 دلار و 5000 دلار می‌باشد. تیم برنده علاوه بر تور اختصاصی مرکز فضایی جوهانسون، این فرصت را خواهند داشت تا با مهندسان ناسا دیدار و گفتگو کند.

 

در همین حال، گروه مقدماتی براساس سن داوطلبان شامل سه دسته خواهد بود - 17 تا 15 سال، 11 تا 14 سال و زیر 11 سال. جوایز برندگان هر سه گروه سنی شامل یک گواهی و اطلاعات عمومی و همچنین محصولات ناسا و چند جایزه ناشناخته است. این چالش به طور رسمی در تاریخ 3 تیر 1399 آغاز شده است و ارسال طرح‌ها برای هر دو گروه تا 27 امرداد باز خواهند ماند. طرح ارائه شده‌ برنده در 9 ام مهر اعلام خواهد شد. اگر ایده یا طرح‌هایی برای به اشتراک گذاشتن دارید هنوز وقت هست.