به گزارش خبرگزاری مهر، برنامه‌های ویژه شهر کتاب مرکزی برای ماه مبارک رمضان با عنوان «شهر کتاب، شب‌های رمضان بیدار است» با نشستی درباره موسیقی شهری و اجرای آکاردئون و ویولون به اتمام رسید.
در این نشست که شب گذشته 12 خرداد، با حضور مهرداد مهدی، آسو کهزادی و مصطفی بیاتی همراه بود، قطعات مختلفی نواخته شد و گروه والس تهران، از چگونگی ورودشان به این عرصه سخن گفتند.
مهرداد مهدی در ابتدای این نشست، با بیان اینکه اولین مواجهه‌اش با موسیقی، ارگ بوده است، گفت: پیانو زدن را یاد گرفتم و چون در معرض علم موسیقی نبودم و کتاب و مدرس نداشتم، از تشنگی و اشتیاقم آموختم و در حقیقت این بی پولی بود که باعث شد به موسیقی شهری رو بیاورم و آکاردئون بنوازم.
وی ادامه داد: از آنجاکه پول نداشتم و بدون پول نمی توانستم درس بخوانم، مجبور شدم که گوشه خیابان، دی وی دی بفروشم و بعد همانجا که فیلم می فروختم، شروع به نواختن آکاردئون کردم.
مهدی افزود: اتفاقات زیادی در مدتی که در خیابان می نواختم افتاد. آدم‌های زیادی مبهوت شدند و یک بار هم یک کارگردان تئاتر خواست که در نمایشش آکاردئون بزنم. به این ترتیب پایم به دانشکده هنرهای زیبا باز شد و سه دوره، دوره بازیگری را گذراندم و بعد هم یاد گرفتم که خودرسانش‌گر باشم!
این نوازنده در بخش دیگری از سخنانش گفت: محبت و انرژی مثبتی که همواره از مردم دریافت کردم، باعث شد ادامه دهم و بیشتر و بهتر بنوازم. یادم هست که خانمی که کارمند آژانس هواپیمایی بود، هر روز برایم لقمه‌ای نان و پنیر و سبزی درست می کرد و در جعبه سازم می گذاشت و من نمی توانستم یک روز سر کار نروم و آکاردئون نزنم.
وی ادامه داد: یا مثلا حوالی ساعت 12-11 ظهر، مادرانی بودند که دنبال بچه‌های شان می‌آمدند تا آنها را به خانه ببرند، می آمدند و کنارم می نشستند و برایم خاطره می گفتند و من هم برایشان آهنگ می زدم. خیلی هایشان برایم غذا یا ناهار می آورند، حتی یک بار در میانه همین آهنگ زدن‌ها کارمندان شهرداری به من پول دادند! و همه اینها، مرا به تمرین بیشتر تشویق می کرد. هرچند که تقریبا تمام ارگان‌های کشور هم با من دعوا کردند اما حالا اجازه می دهند که ساز بزنم.
آسو کهزادی آهنگساز و نوازنده ویولون نیز در این نشست حضور داشت و گفت: دفعه اولی که در خیابان ساز زدم، شب قبل از تحویل سال بود و خیلی استرس داشتم و حتی دو سه آهنگ اول را خیلی خیلی بد زدم اما دفعات بعد، راحت‌تر بود.
وی که در ایران و هلند تحصیل کرده است، درباره انگیزه‌هایش برای آهنگ زدن در خیابان گفت: اولین انگیزه‌ام این بود که برای مردم، موسیقی خوبی اجرا کنم، انگیزه دومم این بود که بتوانیم به عنوان یک گروه در کنار همدیگر رشد کنیم و دلیل سوم هم این بود که دوست داشتم غیر از ساز تمرین کردن، انسانیت و آدم بودن را هم تجربه کنم و درواقع به نوعی، عکس‌العمل مردم برایم جالب بوده است.
کهزادی افزود: اینکه مردم با شنیدن یک قطعه آهنگ شاد شوند، اینکه به شما گل بدهند و از شما تشکر کنند، تجربیات نابی است که با کنسرت در سالن‌های شهر به دست نمی آورید.
وی همچنین گفت: مسلما ساز زدن به عنوان یک زن در کنار خیابان سخت‌تر است و شاهد نگاه‌های ملالت‌بار هم بوده‌ام اما در مجموع معتقدم که فیدبک‌های خوبی که به من رسیده، بیشتر از نگاه‌های منفی و بد بوده است. به علاوه فکر می کنم اگر آنها که این نوع موسیقی را دوست ندارند، از این جنبه به موضوع نگاه کنند که این نوع موسیقی باعث بالا رفتن فرهنگ و هنر جامعه می شود، می توانند راحت‌تر و با اغماض از کنار این مساله رد شوند.
مهدی نیز پس از این سخنان، گفت: خیلی رک می‌گویم که 99 درصد خانم‌ها بودند که از ما حمایت کردند و از آنها مهر بیشتری دریافت کردم. شاید مردانی باشند که کارهای بزرگ و مهمی انجام می دهند اما به نظر من روح زندگی، دست خانم‌هاست و دغدغه بیشتری برای مهربانی دارند.
این نوازنده در پایان با اشاره به اینکه دومین آلبوم گروه والس تهران، لاجوردی نام دارد، گفت: ما به انجام رسیدن این آلبوم را مدیون آقای علی صمدپور هستیم که مدیر هنری مدرسه منظومه خرد هستند.
