مطالعات تشخیصی
رادیوگرافی: در ابتدا ممکن است تنها نشان‌دهنده تورم نسوج نرم بدون تغییرات استخوان و مفصل باشد، تغییرات بعدی شامل قطعه‌قطعه شدن، لغزش و جابجایی استخوان و مفاصل باشند. سنتی گرافی: حساس بوده اما اختصاصی نیست MRI ممکن است کمک کننده باشد.
تشخیص افتراقی
تشخیص افتراقی آرتروپاتی شارکو از عفونت ممکن است مشکل باشد. به علاوه هر دو حالت ممکن است تواماً وجود داشته باشند. نشانه‌های عمومی مثل تب، لکوسیتوز و افزایش زمان سدیمان نیز ممکن است در تشخیص این دو عارضه مفید نباشند. یک یافته کلینیکی مفید از بین رفتن یا تخفیف اریتم با بالا گرفتن پا در آرتروپاتی شارکو بوده در حالی که در صورت وجود سلولیت اریتم کماکان پابرجا می‌ماند.
بیماران دچار آبسه یا عفونت معمولاً‌بیمارگونه به نظر می‌رسند و کنترل قند خون آنها نیز دچار اشکال گردیده است در حالی که در آرتروپاتی شارکو بیمار دیابتی به جز تورم موضعی پای مبتلا و یا درد خفیف ناحیه، مشکل دیگری نشان نمی‌دهد و کنترل قند خون وی نیز دستخوش تغییر نشده است.
اسکن استخوان با تکنسیوم 99 در سه مرحله (3-phase 99m TC bone scintigraphy) و اسکن با لکوسیت نشان دار شده با ایندیوم (111In-labeled leukocyte scintigraphy) روش‌های حساسی بوده اما تکنیک‌های قابل اعتمادی برای افتراق بین آرتروپاتی شارکو و استئومیلیت نیستند. در برخی از موارد استفاده از MRIممکن است باعث افتراق این دو عارضه گردد.
درمان
هدف از درمان، کنترل تغییر شکل پاها و حفظ آنها در وضعیت طبیعی و جلوگیری از بروز برجستگی‌های استخوانی به منظور اجتناب از اولسرهای ثانویه است.در مرحله حاد: اجتناب از راه رفتن می‌تواند استرس‌های مکانیکی را به حداقل رسانیده و با ایجاد کمترین جابه‌جایی یا تغییر شکل پا بهبودی را تسریع نماید.
استفاده از آتل، واکر، کفش‌های مخصوص در این مرحله کمک کننده هستند. در صورت وجود اولسر در پا تجویز آنتی بیوتیک‌های مناسب نیز ضرورت دارند. پس از فروکش نمودن تورم، به منظور جلوگیری از بروز اولسر در نواحی برجستگی‌های استخوانی و تحت فشار پاها بهنگام راه رفتن، کفش‌های طبی و اورتوزهای (orthoses) متناسب برای بیمار ضرورت دارند.
در جابه‌جایی حاد، اولسرهای راجعه ثانویه به بروز برجستگی‌های استخوانی، تغییر شکل‌های شدید پا که منجر به ناپایداری آن گردیده و توسط اقدامات معمول اورتوپدی قابل کنترل نباشند، اقدامات جراحی بمنظور اصلاح این اختلالات ضرورت پیدا می‌کند.
اقدامات جراحی
اقدامات جراحی شامل دبریدمان زخم‌ها و خارج نمودن نسوج نکروتیک و عفونی، برداشتن برجستگی‌های استخوانی (Ostectomy)، استئوتومی و آرترودز (arthrodesis) برای اصلاح و ثابت نمودن جابه‌جایی‌ها و تغییر شکل‌های پا است عدم استفاده از پای مبتلا و بی حرکتی آن برای مدت‌های طولانی پس از عمل جراحی به منظور تثبیت اقدامات جراحی انجام شده لازم می باشد.
عوارض بیماری
عوارض آرتروپاتی شارکو، شامل تغییر شکل و زخم‌های راجعه پاها است که منجر به عفونت‌های عمقی، استئومیلیت، عدم پایداری پاها (Instability) و نهایتاً قطع اندام می‌گردد. تشخیص به موقع این عارضه نادر می‌تواند باعث پیشگیری از عوارض ناتوان‌کننده شود. لذا در تشخیص افتراقی تورم، اریتم و درد پاها و یا مچ پاها نزد بیماران دیابتی مفصل شارکو را باید همیشه بخاطر داشته باشیم.
برای خواندن بخش اول- مفصل شارکو- اینجا کلیک کنید.