به گزارش ایسنا، در شهر بی‌قانون، هیچ چیز سر جایش نیست، همه چیز درهم و برهم است؛ این جا، روی زخم به جای مرهم، نمک می‌پاشند، به جای میکروب، مریض را می‌کشند. این جا همه اعتراض دارند؛ از دیگری، از دنیا، از خودشان و آن که باید کار را درست کند، کاری بلد نیست. این داستان «آلیس» نیست در سرزمین عجایب، داستان سرزمینی واقعی است که آدم‌هایش عجیب و غریب‌اند.
فوتبال ایران؛ عجیب‌ترین جایی که در دنیای بزرگ فوتبال می‌شود پیدا کرد، حتی عجیب‌تر از «ماداگاسکار» و تیم «آس آدما» که حریفش را 149 بر صفر شکست داد؛ این جا نتایج عجیب نیست، آدم‌ها عجیب و غریب‌اند.
در فوتبال ایران ماجراهای تلخ، زیاد است اما تلخی‌اش وقتی گزنده می‌شود که کسی برایش چاره‌ای نمی‌اندیشد. کسی یک حبه قند مدیریت یا شکر تدبیر ندارد که در چای تلخ مشکلات فوتبال بریزد و اندکی قابل تحملش کند. این جا همه فقط مدعی‌اند، اسطوره‌هایش مدعی‌تر از همه.
داوران فوتبال ایرانی اشتباه زیاد دارند، باشد؛ چقدر باید گفت که لازم است با معترضان درست برخورد شود؟ آیا داوران ایرانی لابی‌بازی می‌کنند؟ آیا تبانی می‌کنند؟ آیا کسی در جعبه‌های سوغاتی به آنها سکه می‌دهد؟ آیا کارت به کارتی در کار است؟ اگر هست چرا شفاف نمی‌شود؟ اگر نیست چرا با مدعیان برخورد نمی‌شود؟
یک بار سرمربی نامدار فوتبال فریاد زد و از کارت به کارت گفت. رفتند و آمدند و محروم کردند، بعد از چند ماه همه چیز برگشت سر جایش. سرمربی تیم دارد، داور سوت می‌زند، کارت به کارت کننده هم کارش را ادامه می‌داد، کسی هم نپرسید چرا و چگونه این همه جنجال ختم به خیر شد. بار دیگر، رئیس سابق فدراسیون گفت یک تیم مطرح به داوران سکه می‌داده و سکه‌هایش هم داخل سوغاتی بوده و اتفاقا همان سال، تیم طلایی‌پوش قهرمان شده؛ اما همه آن روز چشم‌های خود را بستند. آقای رئیس سابق، آیا حرفت راست است؟ پس چرا همان روز با متخلف برخورد نکردی؟ چرا اجازه دادی یک تیم به کار زشتش ادامه دهد و جام ببرد، داوران هم سوتشان را به دو-سه سکه بفروشند؟ حرفت راست نیست؟ پس چرا امروز چنین دروغی می‌گویی و جو را علیه داوران به هم می‌ریزی؟ چرا کسی با حرف راستت یا دروغت برخورد قاطع نمی‌کند؟
داوران اشتباه دارند اما حقشان است که تهمت بشنوند، توهین شوند یا در زمین سبز فوتبال، دشنام‌های سیاه بارشان کنند؟ آیا تیم‌ها هیچ از خود پرسیده‌اند که افتضاح عملکردشان در نتیجه‌گیری چقدرش به داوران مربوط است و چقدرش به ضعف خود؟ داور اگر در یک بازی اشتباه کند به ضرر یکی است و به سود دیگری پس چرا کسی از اشتباه داوران تشکر نمی‌کند؟ مرگ خوب است اما فقط برای همسایه؟
هفته نوزدهم لیگ برتر در فصل شانزدهم، بدترین هفته تاریخ لیگ برتر از نظر بی‌قانونی بود. این بار نه یک نفر که یک تیم علیه داور شورید. اسطوره دیروز فوتبال ایران، تیمش را به خاطر اشتباه داور – اگر اشتباه بوده باشد - بیرون کشید. مرد سیاه‌پوش میدان نظرش را عوض کرد تا سیاه‌جامگان به زمین برگردند. این بار هواداران فولاد معترض شدند و فحش‌باران‌شان شروع شد.
این وضعیت فوتبال ایران است. هفته نوزدهم لیگ برتر فقط 10 گل داشت. هشت بازی 10 گل؛ آیا این هم تقصیر داوران است؟ یعنی هر چه گل بود داوران پژمرده کردند؟
اگر کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال که همیشه دم از برخورد با متخلفان می‌زند هفته‌های قبل که مربیان بی‌رحمانه به داوران تاختند و تهمت زدند و توهین کردند، با آنها برخورد می‌کرد، امروز این افتضاح به بار نمی‌آمد. تا کی قرار است کمیته انضباطی با این‌گونه اتفاقات مماشات کند؟
بیش از این گفتن، فایده ای ندارد چرا که «در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.»
