شیرین‌کننده‌های مصنوعی، توانایی باکتری‌های طبیعی را برای حمله به بافت پوششی روده و از بین بردن آن‌ها افزایش می‌دهند
دانشمندان دریافتند که شیرین‌کننده‌های مصنوعی رایج مستعد این هستند که باکتری‌های مفید درون روده را به میکروب‌هایی مضر و خطرناک تبدیل کنند و از این رو، ممکن است باعث مشکلات جدی در سلامت از جمله پلشت‌خونی (سپتیسمی) و از کار افتادن یک‌باره اندام‌های مختلف در بدن شوند.
محققان دانشگاه آنگلیا راسکین دریافتند که جایگزین‌های مصنوعی قند مانند ساخارین، سوکرالوز و آسپارتام که در آدامس، نوشیدنی‌های رژیمی، بستنی، غذا‌های پخته‌شده در فر و حتی برخی ویتامین‌ها و دارو‌ها وجود دارد، می‌تواند باکتری‌های مفید روده مانند ای‌کولای و ای‌فاکالیس را به باکتری‌های خطرناک تبدیل کند.
دکتر هاوُوی چیچگر، نویسنده این مطالعه و مدرس ارشد علوم پزشکی در دانشگاه آنگلیا راسکین، گفت: «مطالعه ما نخستین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد برخی از شیرین‌کننده‌های موجود در غذا و نوشیدنی مانند ساخارین، سوکرالوز و آسپارتام می‌تواند باکتری‌های طبیعی و «سالم» را به عوامل بیماری‌زا تبدیل کند.»
این مطالعه نشان داد که مصرف شیرین‌کننده‌های مصنوعی، به مقدار دو قوطی نوشابه رژیمی در روز، می‌تواند توانایی این باکتری‌ها را به حمله به بافت پوششی روده و از بین بردن آن‌ها افزایش دهد.
دکتر چیچگر گفت: «این تغییرات بیماری‌زا شامل تشکیل لایه‌میکروبی و افزایش چسبندگی و حمله باکتری‌ها به سلول‌های بافت پوششی روده انسان است.» وی افزود: «این تغییرات می‌تواند منجر به حمله باکتری‌های روده به روده ما و آسیب به آن شود و منجر به عفونت، پلشت‌خونی و از کار افتادن اندام‌ها شود.»
مطالعاتی که پیشتر انجام شده، نشان داده است که تشکیل این نوع لایه میکروبی ارتباط نزدیکی با باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک و افزایش خطر بیماری‌ها دارد و می‌تواند باعث عفونت‌های مرتبط با دستگاه‌های پزشکی شود. محققان همچنین دریافتند که باکتری‌های ای‌کولای و ای‌فاکالیس نیز می‌تواند در کبد، غدد لنفاوی و طحال تجمع یافته و منجر به ایجاد عفونت شود.
از آنجا که محبوبیت شیرین‌کننده‌های مصنوعی بیشتر شده است و بیش از هر زمان دیگری سهمی بزرگ‌تر از رژیم غذایی انسان‌ها را تشکیل می‌دهند، نویسندگان می‌گویند «درک اینکه این افزودنی غذایی بر میکروب‌های روده چه تاثیری می‌گذارد و چگونه می‌توان این آثار مخرب را بهبود بخشید، بسیار حیاتی است.»
این مطالعه در مجله بین‌المللی علوم مولکولی منتشر شده است.
