مزد ترس

 ترس یحیی: سرمربی تیمی که در آستانه گلات قهرمانی است، بعد از پایان دربی حذفی به شدت تحت فشار انتقادات قرار گرفت. یحیی گل‌محمدی متهم شد به این که تیمش با ترس در برابر استقلال بازی کرده است. پرسپولیس غیر از یک ضربه به تیر دروازه، تقریبا هیچ موقعیت مهمی در این بازی خلق نکرد. سرخپوشان با علم به اینکه تیم حریف در ضربات پنالتی شانس بیشتری برای پیروزی دارد، 120 دقیقه زمان مسابقه را از دست دادند تا عینا سناریوی پارسال تکرار شود. واقعا عجیب بود که تیم پرمهره پرسپولیس در مقاطعی از بازی به وسیله حامد لک وقت تلف می‌کرد. مهره‌چینی اشتباه یحیی گل‌محمدی، تعویض‌های بحث‌برانگیز او و انتخاب مهدی عبدی جوان برای زدن پنالتی پنجم، از جمله اشتباهات سرمربی تیمی بود که پنج‌شنبه ‌شب به اندازه کافی«شجاع» نبود.

 فریاد فرهاد: همه ایران می‌دانند که برای فرهاد مجیدی دوئل با پرسپولیس، یک چیز دیگر است. او حاضر است خیلی جاها ببازد و زمین بخورد، اما مقابل حریف سنتی پیروز باشد. بخش مهمی از هویت حرفه‌ای مجیدی از دل همین تضاد بیرون آمده است. بنابراین برای او پیروزی برابر هیچ تیمی به اندازه پرسپولیس شیرین نیست و برای پرسپولیسی‌ها هم شکست برابر هیچ‌کس به اندازه باختن به مجیدی تلخ نیست. بعد از همین دربی پنج‌شنبه قطعه فیلم کوتاهی از فرهاد منتشر شده که او در آن می‌گوید: «من به اینها نمی‌بازم» و این یک جمله به اندازه کافی گویای همه داستان هست. بنابراین مجیدی حق دارد حالا خوشحال‌ترین مرد کره زمین باشد و در پوست خودش نگنجد؛ هرچند تیم او هم خیلی خوب بازی نکرد و نمایش چندان دلپذیری نداشت.

 رسم زندگی: دو پنالتی پرسپولیس را در این مسابقه بازیکنان عجیبی خراب کردند. مهدی عبدی و عیسی آل‌کثیر. عیسی همان کسی است که کمتر از دو ماه پیش تنها گل دربی برگشت لیگ را برای پرسپولیس زد و قهرمان بزرگ این تیم لقب گرفت. حالا اما پنالتی او آنقدر بد هدر رفته که بعضی‌ها اسمش را با اوساگونا، پنالتی‌خراب‌کن دربی پارسال گره زده‌اند و لقب «عیسی‌گونا» به او داده‌اند! مهدی عبدی هم که اصلا ستاره متولد دربی است. او اولین بار با گشودن دروازه همین حسین حسینی در دربی رفت لیگ نوزدهم به سطح اول فوتبال ایران معرفی شد و همین امسال هم در دربی رفت لیگی نمایش خارق‌العاده‌ای داشت. خب اما این رسم روزگار است دیگر؛ همه روزها روز خوشی نیست. همیشه لبخند فقط روی صورت تو نیست. بقیه هم حق خندیدن دارند.

 بغضی که شکست: تقدیر این بود که نبرد پرسپولیس و استقلال دو ساعت تمام بدون گل و حتی با کمترین موقعیت مسلم گل به پایان برسد تا این حسین حسینی باشد که روی آخرین ضربه با دفع پنالتی مهدی عبدی تبدیل به ستاره اول این بازی شود. در پایان مسابقه حسینی از همه شادتر بود و این شادی زائدالوصف، دلایل متعددی داشت. او از یکسو رقیب چند میلیاردی‌اش یعنی رشید مظاهری را روی نیمکت چسبانده و از سوی دیگر، به دوران طولانی افت خودش پایان داده است. حسینی همچنین در این بازی برای اولین بار در دربی‌ها موفق به ثبت کلین‌شیت شد؛ هرچند این یکی از ساده‌ترین کلین‌شیت‌های دنیا بود. گلر استقلال بدون حتی یک مهار در طول 120 دقیقه دروازه تیمش را بسته نگه داشت.

 شب ضعیف بیانیه‌نویس‌ها: هم استقلالی‌ها که بازی را بردند و هم پرسپولیسی‌ها که مسابقه را باختند دست‌کم در یک نقطه اشتراک نظر دارند؛ اینکه دربی 96 از نظر فنی و کیفی یکی از ضعیف‌ترین دربی‌های تاریخ بود. بدتر از این نمی‌شد فوتبال بازی کرد. وضع طوری بود که صدای گزارشگر تلویزیونی هم در آمده بود و مخصوصا در نیمه‌های اول و دوم عادی، خیلی از مخاطبان آرزو می‌کردند کاش بازی زودتر تمام شود. بعد از مسابقه هم توییت‌های زیادی با این مضمون داشتیم که از این به بعد اگر پرسپولیس و استقلال در جام‌حذفی به هم خوردند، بهتر است بدون برگزاری بازی به‌طور مستقیم سراغ ضربات پنالتی بروند! باورکردنی نیست که پرسپولیس حتی یک ضربه کرنر هم به‌دست نیاورد. کاش این بازی به اندازه بیانیه‌نویسی‌های طرفین داغ بود.

 اعتبار داور: این مسابقه باعث شد علیرضا فغانی بعد از دو سال به فوتبال ایران برگردد و یک بازی باشگاهی را سوت بزند. او در زمره بهترین داوران جهان است و این مساله کاملا در طول بازی و پس از آن خودش را نشان داد. نیمه اول این دیدار صحنه ملتهبی داشت که در آن ارسلان مطهری با لگد روی کمر فرشاد فرجی فرود آمد. بسیاری از کارشناسان عقیده دارند فغانی در این صحنه باید به مطهری کارت زرد می‌داد و برخی حتی اخراج مهاجم استقلال را تصمیم درست‌تری می‌دانند. فغانی اما هیچ‌کدام از این دو کار را نکرد. با این حال کسی به او معترض نشد و حتی کادرفنی پرسپولیس بعد از مسابقه در کمال ادب و لطافت از این صحنه یاد کردند. این نتیجه اعتبار بین‌المللی یک داور است؛ آنچه در ایران نداریم و داوران بخت برگشته مدام مورد حمله قرار می‌گیرند.