به گزارش مشرق، سی و دومین دوره بازی‌های المپیک با همه تلخی‌ها و خوشی‌ها، اشک‌ها و لبخندها به پایان رسید. هم به مدال رسیدیم و هم در چند ثانیه طلا را از دست دادیم. مدال‌های رنگارنگی هم کسب شد که می‌توانست به زعم بسیاری از کارشناسان بیشتر از این هم باشد.
انتظارت از برخی رشته‌ها مانند همیشه زیاد بود؛ مانند کشتی و وزنه‌برداری. از برخی رشته‌ها هم با توجه به اینکه جایگاهی در آسیا نداریم، در المپیک هم انتظاری از آنها نمی رفت مانند تیراندازی با کمان. در بعضی از رشته‌ها بسیار پایین تر از حد انتظار ظاهر شدیم که می‌توان به والیبال، کشتی آزاد و تیراندازی (تفنگ) اشاره کرد.
در مجموع کاروان ایران در توکیو با هفت مدال (سه طلا، دو نقره و دو برنز) و جایگاه بیست و هفتم به کار خود پایان داد تا زنگ خطر از همین حالا برای المپیک 2024 پاریس که کمتر از 3 سال تا شروع آن باقیست، به صدا در آید.
بیشتر بخوانید:
آیا افزایش سهمیه افتخار است؟
نگاهی کوتاه به نتایج کسب شده در المپیک توکیو و مدال‌های به دست آمده حکایت از این دارد که یک مدال نقره بیشتر از نظر آماری نتیجه‌ای بهتر از المپیک ریو محسوب می‌شود اما آیا از نظر کیفی هم نتایج به خوبی المپیک ریو و لندن بوده است؟
کاروان کشورمان 68 سهمیه المپیک کسب کرد و با 66 ورزشکار راهی سرزمین آفتاب شد؛ موضوعی که باعث شد بارها مسعود سلطانی‌فر وزیر ورزش و جوانان به آن اشاره کرده و از این موضوع با افتخار یاد کند که بیشترین سهمیه به دست آمده در طول تاریخ، این دوره و در زمان مدیریت وی بوده است. اما سوالی که اینجا مطرح است اینکه آیا کسب سهمیه بیشتر و عدم کسب مدال موضوعی هست که بشود از آن باافتخار یاد کرد؟ آیا اگر سهمیه‌های کسب شده به عدد 100 می‌رسید اما افزایش مدالی در کار نبود باز هم می‌شد از آن به عنوان یک افتخار یاد کرد؟ این نگاه آماری را می توان ناشی از عدم درک درست توسعه و پیشرفت در ورزش دانست که در دوران سلطانی فر، به وضوح می شد دید.
لندن سهمیه کمتر اما پرافتخار
نکته‌ای که نباید از آن غافل شد، این است که کاروان کشورمان با 12 سهمیه تیمی والیبال و 12 سهمیه تیمی بسکتبال در المپیک توکیو به 68 سهمیه رسید. این در حالیست که در ریو و لندن و حتی دوره‌های قبل گاهی سهمیه بسکتبال بوده و گاهی والیبال و در المپیک 2012 لندن هیچ کدام. در المپیک ریو بدون 12 سهمیه بسکتبال، کاروان کشورمان 63 سهمیه و در لندن بدون هیچ رشته تیمی 53 سهمیه گرفت که نتایج از نظر کیفی به مراتب بهتر از توکیو بود. المپیک لندن نیز کاروان کشورمان 7 طلا، 5 نقره و یک برنز کسب کرد که نتیجه‌ای تاریخی و تکرارنشدنی است.
دومین نتیجه خوب المپیک یا بازی با افکار عمومی؟
بعد از صحبت‌هایی که وزیر ورزش در مورد کسب سهمیه داشت، با پایان المپیک توکیو، وی از این مسابقات به عنوان دومین نتیجه پرافتخار کاروان کشورمان بعد از انقلاب نام می‌برد اما مشخص نیست چگونه این نتایج با سهمیه‌های بیشتر یکی از بهترین نتایج است؟
کاروان کشورمان در المپیک ریو سه مدال طلا کسب کرد که همین سه مدال با حضور کاراته (تنها حضور در المپیک) توانست دوباره در توکیو تکرار شود و فقط یک نقره بیشتر نسبت به دوره قبل باعث شد تا سلطانی‌فر آن را یک افتخار بداند!
وزیر ورزش و جوانان در این باره گفته بود: کاروان ایران توانست نتایج خوبی بگیرد و کارنامه‌اش به عنوان دومین کارنامه درخشان در تاریخ 17 دوره حضور در المپیک امروز قلمداد می‌شود.
سلطانی‌فر در حالی این صحبت‌ها را مطرح کرده که اشاره‌ای به حضور یک دوره‌ای کاراته در المپیک نمی‌کند که اگر نبود همان نتیجه ریو هم تکرار نمی‌شد. وزیر ورزش و جوانان در صحبت‌های خود به این موضوع اشاره نمی‌کند که مدال‌های طلا و نقره تکواندو، وزنه‌برداری و کشتی حالا کجاست؟ این 3 رشته که جزو پرافتخارترین در طول تاریخ بودند، نتوانستند آنطور که باید در توکیو نتیجه بگیرند. چطور می‌شود که با این همه ضعف باز هم توکیو دومین بازی‌های پرافتخار محسوب شود؟ چطور می‌شود یک مدال بیشتر آن هم نه از عیار طلا، عملکرد کاروان را بهترین کند؟ این صحبت‌های وزیر ورزش به نظر می‌رسد بیشتر بازی با افکار عمومی است تا نشان دهد کارنامه خوبی در طول حضورش در وزارت داشته اما کاروان کشورمان نه در بازی‌های آسیایی جاکارتا و نه در المپیک توکیو نتوانست انتظارات را برآورده کند.
