روزگار دشوار

   سه میلیون دلار ناقابل!

در شرایط تحریم، امکان وصول مطالبات ارزی از نهادهای بین‌المللی برای فوتبال ایران فراهم نیست. حالا یا این کار غیرممکن است، یا بسیار دشوارتر از شرایط معمول انجام می‌شود. وضع اقتصاد فوتبال ایران خود به خود هم خوب نیست. در این شرایط اگر قرار باشد معدود مطالبات ارزی ما هم وصول نشود، این دیگر رنج مکرر است. چنین اتفاقی اما رخ داده است. در حال حاضر هم فدراسیون فوتبال بابت صعود قبلی تیم ملی به جام‌جهانی از فیفا طلبکار است و هم پرسپولیس در پی چند صعود درخشان به مراحل بالای لیگ قهرمانان آسیا از کنفدراسیون فوتبال آسیا طلب دارد. مطالبه پرسپولیس از  AFC چیزی حدود سه میلیون دلار تخمین زده می‌شود، اما کنفدراسیون نه‌تنها حاضر نیست این پول را بدهد، بلکه بر خلاف رویه فیفا حتی حاضر به تهاتر با طلبکاران پرسپولیس هم نیست. در نتیجه سرخ‌پوشان ناچار شدند بدهی‌شان به گابریل کالدرون را از منابع دیگری جور کنند. باورنکردنی است که تیم ایرانی این همه پول نزد AFC دارد، اما به خاطر مشکلات مالی قادر نیست کلیدی‌ترین مهره‌هایش را حفظ کند.

   VAR، سخت‌تر از همه جای جهان

تقریبا تمام تیم‌های ملی جهان موفق شده‌اند سیستم کمک‌داور ویدئویی را راه بیندازند و خودشان را به این فناوری مجهز کنند، اما در ایران هنوز خبری نیست. جالب است که برای دو مسابقه پیش روی تیم ملی در انتخابی جام‌جهانی، حتی لبنان و سوریه هم به VAR مجهز خواهند شد که این اتفاق درباره سوریه، در زمین بی‌طرف رخ می‌دهد! با این همه در کشور ما این داستان گره خورده است. اخیرا یک تلاش ناکام و پرحاشیه صورت گرفت که ظاهرا به نتیجه هم نخواهد رسید. قطعا بخشی از این معضل به خاطر تحریم‌های بین‌المللی است؛ چرا که هم ورود تجهیزات به کشور را دشوارتر می‌کند و هم شرکت‌های مورد تایید فیفا به سختی حاضر هستند با ما قرارداد همکاری ببندند.

   خروجی‌های پرشمار

افزایش نرخ ارز از جمله ساده‌ترین و آشکارترین پیامدهای تحریم بوده است. این مساله به‌شدت فوتبال باشگاهی ایران را متاثر کرده؛ چرا که بسیاری از بازیکنان را برای کسب درآمد بیشتر به سمت سایر کشورها گسیل کرده است. امروز پهنه جغرافیایی صادرات فوتبالیست از ایران، از هر زمان دیگری وسیع‌تر شده است. از بلژیک و پرتغال تا قطر و امارات و حتی هند و بنگلادش و تاجیکستان، در بسیاری از کشورهای جهان لژیونر داریم که یکی از دلایلش همین افزایش نرخ ارز است. وقتی یک قرارداد 300 هزار دلاری بیش از هشت میلیارد تومان ارزندگی دارد، طبیعی است که بازیکنان رغبت بیشتری برای لژیونر شدن نشان می‌دهند. چنین پولی در اروپا و حاشیه خلیج‌فارس بسیار اندک است، اما در ایران باشگاه‌ها برای پرداخت این مبلغ به بهترین مهره‌های خود هم با مشکل مواجه‌اند. خروج این همه بازیکن، طبیعتا کیفیت لیگ را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد.

   ورودی‌های کم‌تعداد

پیرو بند بالا، کمبود منابع ارزی باعث کاهش حضور بازیکنان موثر خارجی در لیگ ایران هم می‌شود. برای استفاده از خدمات این بازیکنان دلار لازم است که تهیه آن هم دشوارتر از هر زمان دیگری شده. در نتیجه بازیکنان بهتر کمتری به فوتبال ایران وارد می‌شوند و همان‌ها هم بعد از درخشش احتمالی با نخستین پیشنهاد از کشورهای عربی بار سفر می‌بندند. مامه تیام کجا رفت؟ شیخ دیاباته الان کجاست؟ چرا تیم‌های ایرانی موفق نمی‌شوند این بازیکنان را برای مدت طولانی حفظ کنند؟