فرادید؛ وقتی تلسکوپ جیمز وب، به عنوان قدرتمندترین تلسکوپ جهان، اواخر سال میلادی جاری به فضا پرتاب شود، ستاره شناسان درخواهند یافت که آیا سیارات هم اندازه زمین در منطقه‌ی خورشیدی ما، به یک پیش نیاز کلیدی به نام «جو» برای میزبانی از حیات نیاز دارند یا خیر.
به گزارش فرادید؛ این سیارات چرخان به دور کوتوله M، کوچکترین و رایج‌ترین نوع ستاره در کهکشان ما هستند. دانشمندان در حال حاضر نمی‌دانند که سیارات شبیه به زمین در اطراف این نوع ستاره‌ها، ویژگی‌هایی مشابهی مانند سیاره ما را دارند یا نه.
ستاره شناسان می‌گویند به عنوان نقطه شروع، مهم است بدانیم که آیا سیاره‌های کوچک و صخره‌ای که دور کوتوله‌های M می‌گردند دارای اتمسفر هستند یا خیر. اگر چنین است، جستجوی ما برای زندگی خارج از منظومه شمسی باز می‌شود.
در همین راستا ستاره شناسان مطالعه کردند که آیا تلسکوپ فضایی جیمز وب، یا تلسکوپ فضایی هابل در مدار فعلی، قادر به تشخیص جو در این سیارات هستند. آن‌ها همچنین انواع جو‌هایی را که در صورت وجود یافت می‌شوند و نحوه تشخیص آن‌ها از یکدیگر، مدل سازی کردند.
ستاره مورد مطالعه، یک کوتوله M به نام L 98-59 است که تنها برابر با 8 درصد از جرم خورشید است. این ستاره اگرچه کوچک است، اما تنها 35 سال نوری از زمین فاصله دارد. روشنایی و نزدیکی نسبی آن را به یک هدف ایده آل برای مشاهده تبدیل می‌کند.
کوتوله‌های M پس از شکل گیری، مرحله‌ای را پشت سر می‌گذارند که در آن می‌توانند دو مرتبه بزرگتر از حالت عادی بدرخشند. تشعشعات ماوراء بنفش قوی در این مرحله این پتانسیل را دارد که سیاره‌های در حال گردش خود را خشک کرده و هرگونه آب در سطح آن‌ها را تبخیر کرده و بسیاری از گازهای موجود در جو را از بین ببرد.
ستاره شناسان در این تحقیق می‌خواهند بدانند که آیا فرسایش در مورد دو سیاره صخره‌ای کامل بوده است یا این جهان‌های زمینی قادر به پر کردن اتمسفر خود هستند.
محققان چهار سناریوی مختلف جوی را مدل سازی کردند: مورد اول در آن جهان L 98-59 تحت سلطه آب است. مورد دوم که در آن جو عمدتا از هیدروژن تشکیل شده است. مورد سوم اتمسفر دی اکسید کربن شبیه زهره دارد و مورد آخر که هیدروژنی که در جو آن وجود دارد به فضا فرار کرد و تنها اکسیژن و ازن را باقی می‌گذارد.
این دو تلسکوپ می‌توانند اطلاعات تکمیلی را با استفاده از مشاهدات ترانزیت ارائه دهند، که میزان افت نور را در هنگام عبور یک سیاره از جلوی ستاره اش اندازه گیری می‌کند. سیاره‌های L 98-59، نسبت به زمین، بسیار نزدیکتر به ستاره خود هستند. آن‌ها مدار خود به دور ستارهشان را در کمتر از یک هفته تکمیل می‌کنند و رصد‌های عبوری از طریق تلسکوپ را سریعتر و مقرون به صرفه‌تر می‌کند.
تنها چند حرکت با هابل برای تشخیص یا رد جو بدون هیدروژن یا بخار بدون ابر نیاز است. این سیاره با 20 بار عبور از جلوی ستاره‌ی خود، به ما اجازه می‌دهد تا گازهای موجود در دی اکسید کربن سنگین یا اتمسفر‌های تحت اکسیژن را مشخص کنیم.
از چهار سناریوی جوی که محققان در نظر گرفتند، جو خشک شده تحت اکسیژن بیشتر محتمل‌تر است. میزان تابش این سیاره‌ها در این فاصله از ستارهشان، بسیار زیاد است.
اگرچه ممکن است جو‌هایی برای زندگی وجود نداشته باشد، اما این سیارات می‌توانند نگاهی مهم به آنچه در شرایط مختلف برای زمین رخ می‌دهد، و آنچه ممکن است در جهان‌های شبیه به زمین در جا‌های دیگر کهکشان رخ دهد، ارائه دهند.
سیستم L 98-59 در سال 2019 کشف شده است و وقتی که تلسکوپ جیمز وب در اواخر امسال راه اندازی می‌شود، اطلاعات بیشتری که در مورد این منظومه ستاره‌ای برای ما ارسال می‌کند، همه را هیجان زده خواهد کرد.
منبع: Technology.org
