قطعا خبر بازگشت مهاجم پورتو به تیم ملی بسیار خوشایند است، اما امیدواریم خود او از اتفاقاتی که افتاد درس گرفته باشد. در دنیای فوتبال، هیچ بازیکنی بزرگتر از تیم نیست و به ویژه وقتی درباره «تیم ملی» حرف میزنیم، این اصل پررنگتر هم میشود. شاید ستارههای زیادی در دنیای فوتبال از سطح کیفی ممتاز برخوردار باشند، اما ارزش اصلی آنها به این است که تواضع و فروتنی داشته باشند و تمام استعداد خود را در اختیار تیم بگذارند. شاید هیچکس در کیفیت ستارهای مثل لیونل مسی تردید نداشته باشد، اما خود او هم همیشه مطیع تیم است، در پاریسنژرمن زدن ضربات پنالتی را به امباپه سپرده، چراکه صلاحدید کادرفنی این است، شماره 10 را به نیمار داده، چون او در این تیم قدیمیتر است و البته خودش با یک خروار توپ طلا شرم ندارد از اینکه موقع ضربه ایستگاهی تیم حریف پشت دیوار دفاعی دراز بکشد. همین مسی وقتی پای تیم ملی کشورش وسط باشد، فداکاری را دوچندان میکند؛ چنان که اخیرا در بازی با برزیل، با وجود مصدومیت برای تیم کشورش به میدان رفت.
پیراهن تیم ملی ارزشمندترین چیزی است که هر بازیکنی در دوران فوتبالش میتواند لمس کند. داستان تیم ملی ایران هم همین است. این تیم نه مال کیروش بود، نه مال دراگان اسکوچیچ است و نه به مهدی طارمی تعلق دارد. پیراهن تیم ملی نماد و نشانه یک جمعیت چندده میلیونی است. این لباس ارج و قرب دارد، ارزش دارد، باید به خاطر آن از خودگذشتگی کرد و بیشترین تلاش را به کار گرفت. مطمئنیم مهدی طارمی هم همه اینها را میداند و حتما در بازگشت به تیم اول ایران، بیش از گذشته در عمل این موضوع را نشان خواهد داد.