با این همه، واکنش‌ها به این داستان همچنان ادامه دارد. دیروز حتی هواداران استقلال هم برابر ساختمان وزارت ورزش دست به تجمع اعتراضی زدند. این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که خود یزدانی و مرادمند، عوامل داخل باشگاه را مقصر می‌دانند. سیاوش دوشنبه‌شب روی آنتن تلویزیون مصاحبه بسیار تندی علیه مسوولان استقلال انجام داد و اهمال آنها را عامل بروز این اتفاق دانست. دیروز هم هر دو بازیکن صفحه اینستاگرامی فرهاد مجیدی را آنفالو کردند تا روشن شود حتی از سرمربی استقلال هم دلخور هستند.
مجموعه این اتفاقات، یک سوال را به ذهن مخاطب متبادر می‌کند؛ اینکه آیا واقعا اعزام به خدمت سربازی این همه درد دارد؟ این همه سخت است؟ بالاخره این قوانین در کشور ما جاری هستند و خیلی از فوتبالیست‌ها برای گذراندن دوره سربازی راهی تیم‌های نظامی می‌شوند. همین احمد زنده‌روح بازیکن فجرسپاسی که با اشتباهش موجب به گل رسیدن استقلال در بازی هفته گذشته شد، بازیکن گل‌گهر است، اما خدمت سربازی‌اش را در فجر می‌گذراند. حتی اعزام به تیم نظامی در میانه‌های فصل هم چیز غریبی نیست؛ به‌طوری که احمد نوراللهی و امید عالیشاه بین دو نیم‌فصل لیگ شانزدهم از پرسپولیس جدا شدند تا سربازی‌شان را در تراکتور پشت سر بگذارند. از قضا مدیرعامل تراکتور در آن زمان همین مصطفی آجورلو بود؛ بنابراین مدیرعامل فعلی استقلال بیش از هر کس دیگری باید با این قوانین آشنا باشد. پس واقعا این همه اعتراض به خاطر چیست؟ چطور ممکن است همه پسران این سرزمین راهی خدمت شوند، اما یکی مثل سیاوش یزدانی که تا 30 سالگی هم در حقش ارفاق شد، در واکنش به بازی برای یک تیم نظامی بگوید: «جوانی‌ام تباه شد؟» افسوس بزرگ‌تر برای کسانی است که خودشان نزدیک به دو سال خدمت کرده‌اند، اما در اعتراض به سربازی دو فوتبالیست، دست به تجمع اعتراضی می‌زنند!
