حالا هم کری‌خوانی انگلیسی‌ها برای تیم ملی ایران با واکنش‌های تند در داخل کشور مواجه شده و بسیاری از مردم و حتی مدیران فدراسیون نسبت به این موضوع عکس‌العمل نشان داده‌اند. البته اگر از زاویه‌ای دیگر به این داستان نگاه کنیم، این شرایط زیاد هم بد نیست. بارها و بارها تجربه نشان داده است که تیم‌های ایرانی به چنین برخوردهای به ظاهر تحقیرآمیزی جواب محکم می‌دهند. زمانی قبل از بازی با یوگسلاوی در جام‌جهانی 98 شایعه کرده بودند که میاتوویچ گفته فلان تعداد گل به ایران می‌زند و آقای گلی‌اش را از همان بازی اول قطعی می‌کند، اما یادمان هست که تیم ملی چه نمایش جانانه‌ای برابر حریف ارائه داد و چطور با بدشانسی محض مغلوب شد. ما برابر بزرگان دیگری همچون آرژانتین، اسپانیا، پرتغال و... هم نمایش‌های آبرومندانه‌ای داشته‌ایم. با این حال شاید بهترین نمونه از این دست، مربوط به سرنوشت شوم چوی‌کانگ‌هی باشد؛ سرمربی تیم ملی کره‌جنوبی که پیش از بازی برگشت با ایران در انتخابی جام‌جهانی 2014، مدعی شد دوست دارد ازبکستان کنار کره به مرحله بعد برسد و از تیم ایران خوشش نمی‌آید! حتما خاطرتان هست که تیم ملی با انرژی مضاعفی که از این اظهارنظر گرفت، بهترین نمایش ممکن را در اولسان ارائه داد و با گل رضا قوچان‌نژاد برنده شد.
شاید خطاب به نشریه سان باید گفت: «هرگز یک ایرانی را دست‌کم نگیر!» در کنار همه مسائل فنی و تاکتیکی، خوب است جلد خبرساز این نشریه تا 30 آبان و زمان تقابل دو تیم پیش چشم بازیکنان ایرانی حفظ شود. آنها باید بدانند که برای چه هدفی می‌جنگند و در این مسیر هر چه عرق بریزند، کم است. با پشتکار، تلاش و سختکوشی می‌توان درس خوبی به گردانندگان این روزنامه زرد داد.
