نمی‌خواهند قهرمان شویم

اینجا هیچ‌کس مقصر نیست

استقلال در حالی که می‌توانست با پیروزی برابر پیکان اختلافش با پرسپولیس را به هشت امتیاز افزایش بدهد و در فاصله شش هفته تا پایان فصل از بخت بسیار بالایی برای کسب عنوان قهرمانی برخوردار شود، در این بازی به تساوی بدون گل رضایت داد. در نتیجه فاصله همان شش امتیاز باقی ماند. فعلا لیگ تعطیل خواهد شد و مسابقات بعد از عید فطر از سر گرفته می‌شود. نتیجه بازی سه‌شنبه‌شب بر وفق مراد فرهاد مجیدی نبود و سرمربی استقلال به تندی از داور بازی و برخی دیگر از عوامل بیرونی انتقاد کرد. او از عبارت مشهور «نمی‌خواهند ما قهرمان شویم» استفاده کرد؛ جمله‌ای که طی این دو سال در اردوگاه پرسپولیس هم زیاد تکرار شده است. نقطه عطف بازی با پیکان، اخراج مستقیم رافائل سیلوا در دقایق پایانی نیمه اول بود؛ آنچه خشم مجیدی را برانگیخت. با این حال اغلب کارشناسان داوری تصمیم رضا مهدوی در این مورد را تایید کرده‌اند. سطح فرهنگی لیگ اما چنان کاهش پیدا کرده که حتی تایید 99 درصد از کارشناسان داوری هم کافی نبود و باشگاه استقلال رسما از مهدوی به فدراسیون فوتبال شکایت کرد. صفحه توییتر این باشگاه هم بعد از بازی تیتر زد: «استقلال با 10 بازیکن به تیم 12 نفره نباخت.» بهانه‌جویی‌ها آن‌قدر زیاد و عجیب شده‌اند که واقعا دیگر حوصله همه سر رفته است. خیلی از هواداران پرسپولیس و استقلال همچنین رفتارهایی از سوی منسوبان به این دو باشگاه را بر نمی‌تابند و کلافه شده‌اند.

رنگ‌های متفاوت، رفتار مشابه

این فقط سرمربی استقلال نیست که بعد از یک توقف ساده توفان به پا می‌کند؛ چه اینکه 24 ساعت قبل هم پرسپولیسی‌ها موضع مشابهی در قبال تساوی با هوادار اتخاذ کردند. رضا درویش، مدیرعامل پرسپولیس در کمال ناباوری مدعی شد: «نتایج بیرون از زمین رقم می‌خورد.»  بیرون از حلقه سرخابی‌ها هم کم‌وبیش همین داستان ادامه دارد. شاید غیر از محرم نویدکیا که یک نمونه استثنایی در فوتبال ایران به شمار می‌رود و تا کنون در حال بهانه‌جویی دیده نشده، بقیه هر از گاهی به این ریسمان پوسیده چنگ انداخته باشند. به عنوان مثال امیر قلعه‌نویی هنوز هر هفته بابت کسر هفت امتیاز از تیمش گلایه می‌کند و هر بار ناکامی گل‌گهر سیرجان را فقط به همین مساله ربط می‌دهد. این در حالی است که اولا اشتباه محرز او و سایر عوامل باشگاه در جذب بازیکن غیرمجاز منجر به این وضعیت شده و ثانیا اگر از شما 20 امتیاز هم کم می‌شد، نباید مثلا برابر پدیده قعرنشین سه گل دریافت می‌کردید و با هزار مکافات در آخرین دقایق بازی را 3-3 مساوی می‌کردید. به جرات می‌توان گفت اگر نیمی از این همه بهانه‌جویی و نگاه به بیرون معطوف به حل مشکلات درونی می‌شد، مربیان ایرانی خیلی بیش از اینها می‌توانستند پیشرفت کنند.