دست بر قضا بخشی از ملتهبترین دوران کار برانکو در پرسپولیس زمانی بود که او با همین دو بازیکن زاویه پیدا کرد. در هر دو نوبت هم ابتدا گروهی از هواداران جانب بازیکنان بیانضباط را گرفتند. هنوز صدای بلند فریادهای «مسلمان، مسلمان» یا «رامین رضاییان» که روی سکوهای ورزشگاه آزادی سر داده میشد، در گوش برانکو زنده است. او اما هرگز از اصولش کوتاه نیامد. در لیگ شانزدهم، زمانی که رضاییان بدون اجازه پرسپولیس را ترک کرد و پس از آن از ریزهاسپور ترکیه به جمع سرخپوشان بازگشت، تماشاگران در هر بازی برانکو را تحت فشار قرار میدادند که از رامین استفاده کند. او اما مقاومت میکرد و به ندرت از رضاییان سود میبرد. کمی بعد هم به بهانه درگیری او با علی علیپور در اردوی امارات، برای همیشه روی نام رضاییان خط قرمز کشید. داستان مسلمان هم در لیگ هفدهم به پایان رسید. او در میانههای همین فصل با برانکو دچار مشکل شد و رفت روی نیمکت. باز هم فشار شدید هواداران برای استفاده از مسلمان وجود داشت؛ اما ایوانکوویچ اصولش را حفظ کرد. نهایتا هم در پایان فصل، مسلمان در لیست مازاد قرار گرفت. او همان زمان گفته بود: «ما آمدیم پرسپولیس را از منجلاب بیرون کشیدیم و دو سال قهرمان کردیم.» پرسپولیس اما سه سال بعد از جدایی مسلمان هم قهرمان شد. حالا پرسش اینجاست که مسلمان کجاست؟ رضاییان در چه سطحی قرار دارد؟
گذر زمان نشان داد سیاست برانکو در قبال فوتبالیستهای که او آنها را «سلبریتی» میخواند درست بوده است. مسلمان حالا در 31 سالگی، حتی از سایپای دسته یکی هم کنار گذاشته شده و شاید عمر فوتبالیاش به پایان رسیده باشد، رضاییان هم بعد از بازگشت به پرسپولیس طی نیمفصل بازی، نشان داد از نظر شخصیت حرفهای استانداردهای لازم را ندارد، در نتیجه احتمالا از تیم کنار گذاشته خواهد شد. امروز زمانی است که باید اعتراف کنیم: «نه آقای برانکو؛ آن فریادها در حمایت از بازیکنان بیانضباط حق شما نبود.»