او در آتیه هرگز در مطلبی جدی حرف نزد و اظهار وجود نکرد. شاه این گونه افراد را دوست داشت. اما وقتی مطلب علمی بود و درک آن دانش و تجربه قبلی لازم داشت و وزیر مربوطه میتوانست با استفاده از دانش علمی و تجربه و قدرت بیان خود مطلب را ارائه دهد شاه هرگز تصمیم به مبارزه با او را نمیگرفت و در عوض دنبال ایرادگیری و بهانهسازی میرفت و اگر این خودنمایی وزیر تکرار میشد، در یک موقعیت مناسب وزیر را با جمله مشهور خود که «شما از کار زیاد خسته شدهاید» اخراج میکرد و در آتیه هم کمتر او را میبخشید و به کار دعوت میکرد. نمونه آن اخراج دکتر عالیخانی و دکتر یگانه و خداداد فرمانفرماییان بود.