سرویس جهان مشرق- در دو سال گذشته مناطق مختلف سوریه آرامش نسبی را پشت سر گذاشت و خبری از درگیری ها به ویژه در محورهای شمالی نبود اما در هفته ها و روزهای اخیر اتفاقاتی رخ داده که دوباره تحولات میدانی این کشور را به تیترهای اصلی رسانه های منطقه و جهان تبدیل کرده است.
تحرکات جدید نیروهای آمریکایی و گروهک های تروریستی در شمال شرق و شرق سوریه ( به ویژه محور شرقی استان دیرالزور) وضعیت را در این محورها شکننده کرده و براساس اطلاعات به دست آمده این مناطق را تا آستانه درگیری پیش برده است
به گفته منابع میدانی، در روزهای گذشته مناطق شرقی سوریه صحنه تبادل آتش های پراکنده بوده و نوع رفتار آمریکایی ها و تروریست ها در این محور باعث شد حملات راکتی علیه آنان با شدت بیشتری نسب به گذشته ادامه یابد.
در این عملیات های ضد آمریکایی که نقش گروه های مقاومت مردمی تازه تاسیس شده پر رنگ تر است مواضع اشغالگران در تاسیسات گازی « کونیکو» و میدان نفتی « العمر» و منطقه الشدادی در جنوب استان حسکه هدف قرار گرفت.
باید توجه داشت ورود عملی گروه های مقاومت مردمی برای پاسخ به تحرکات آمریکایی ها تنها چند روز بعد از اعلام خبر تشکیل گروه «برکان الفرات» بود که با حمایت واشنگتن قصد دارد علیه نیروهای ارتش سوریه و جبهه مقاومت در منطقه ماجراجویی کند.
اتفاقات و تحولات هفته های گذشته در مناطق پر اهمیت شرق سوریه در قالب های مختلف از جمله تشکیل گروه های جدید تحت حمایت آمریکا و با تحرکات جدید در منطقه همراه شده، نشان داد آمریکایی ها به دنبال دور جدیدی از درگیری ها در این محور هستند.
در این میان جبهه مقاومت، نیروهای خود را در بالاترین سطح برای واکنش به هر سناریویی آماده کرده اما در گام نخست و مقطع فعلی ترجیح بر این است که پاسخ به تحرکات فعلا در سطح بخشی از ظرفیت های گروه های مقاومت مردمی باشد.
پشت پرده و اهداف آمریکایی ها از ایجاد درگیری در شرق سوریه دلایل مختلف دارد که در گزارش های بعدی توضیح داده خواهد شد اما فقط در یک مورد وجود منابع بزرگ نفتی و گازی را در شرق استان دیرالزور نباید فراموش کرد و این مسئله اهمیت این مناطق را در شرق رود فرات چند برابر کرده و باعث شد آمریکایی ها در سال های گذشته این محور را به بهانه مبارزه با داعش و حمایت از اکراد منطقه به اشغال دربیاورند.
میدان های نفتی مهمی از جمله « غلبان، یونس، التنک، شعیطات، قهار1، قهار2، ازرق، جرینوف، العمر، سیجان، غواری، الجفره، کونیکو، رمیلان و ...» در این محور واقع شده اند و آمریکایی ها چند پایگاه نظامی را برای غارت این منابع تاسیس کردند.
میدان نفتی العمر بزرگترین میدان از لحاظ مساحت و برداشت در شرق فرات محسوب می شود و «التنک» هم دومین میدان بزرگ نفتی در منطقه « شعیطات» واقع شده و میدان «رمیلان» حدود هزار و 322 چاه نفت و 25 چاه گاز دارد و میدان گازی کونیکو هم که سابق یک منبع بزرگ برای تولید برق دولت سوریه به شمار می آید در اشغال آمریکایی ها و نیروهای تحت فرمان آنان است.
نیروهای موسوم به دموکراتیک سوریه تنها عناصر مورد حمایت آمریکایی ها در منطقه شرق فرات محسوب نمی شوند و گروهی از عشایر عرب منطقه هم به دلایل منافع مالی ( دریافت بخشی کوچکی از سود غارت میدان های نفتی و گازی) با آمریکایی ها و شبه نظامیان کُرد همکاری می کنند.
براساس اطلاعات به دست آمده، در سال های گذشته قبیله العکیدات حضور چشمگیری در اطراف میدان های نفتی و گازی مناطق شرقی رود فرات داشته و در حال حاضر هم بیشترین همکاری را با نیروهای آمریکایی و کُرد در این محور دارد.
البته تعداد قابل توجهی از قبایل عرب منطقه در شرق رود فرات در سال های گذشته از سوی نیروهای تحت حمایت آمریکا ( به ویژه عناصر موسوم به دموکراتیک سوریه) زیر فشار و ظلم قرار بوده اند و همین مسئله باعث شده گروه های مقاومت مردمی از درون این قبیله ها بیرون آید که در آینده می توانند توازن قوا را به سود خود و دولت سوریه تغییر دهند.
همان گونه که در بخش نخست گزارش گفته شد منابع نفتی و گازی شرق رود فرات یکی از دلایل آمریکایی ها برای تحرکات و ماجراجویی جدید به شمار می آید و در مقطع فعلی نوع رفتار آنان ها برای افزایش سطح تنش در منطقه حساس، راهبردی و پیچیده شرق سوریه نشان می دهد اهداف بزرگتری را در این محور دنبال می کنند که قطع ارتباط نیروهای جبهه مقاومت در مرزهای مشترک عراق و سوریه و مسدود کردن مسیر راهبردی « تهران - مدیترانه» که بر معادلات جهانی هم تاثیر گذار است یکی از همین موارد به شمار می آید؛ در گزارش های پیش رو این موضوع از زاویه های مختلف بررسی و ارائه خواهد شد و نشان می دهد دست آمریکایی ها با وجود تمامی تلاش ها برای تغییر موازنه قدرت در این محور بسته است.