هاشمی ، متخصص ترین وزیر ورزش تاریخ جمهوری اسلامی/ آیا وزیر جدید ورزش حریف چالش‌ها می شود؟

کیومرث هاشمی براساس کارنامه ای که دارد، متخصص ترین وزیر ورزش تاریخ جمهوری اسلامی محسوب می شود، اما آیا او با این تخصص و تجربه می تواند بر چالش های بزرگ پیش روی ورزش فایق آید؟

 

به گزارش عصر ایران، با نگاهی به سابقه مدیران ورزش ایران در طول چهار دهه گذشته، هیچکدام به لحاظ ورزشی و تخصصی کارنامه کیومرث هاشمی را نداشته اند. او هم خود ورزشکار بوده و هم مدارج مدیریت ورزش را از کارشناسی در یک اداره ورزش شهرستان شروع کرده و پله پله در طول سی سال گذشته رشد کرده تا امروز به عنوان وزیر ورزش از مجلس شورای اسلامی رای اعتماد گرفته است.

 

همین مشخصه کیومرث هاشمی بوده که پس از دریافت رای اعتماد و ورود به ساختمان اصلی وزارت ورزش به شدت مورد تشویق کارمندان این مجموعه قرار می گیرد، اما او که ساختار و تار و پود ورزش ایران را بخوبی می داند، قادر به حل مشکلات ساختاری و اساسی این مجموعه خواهد شد؟

 

در ادامه به چالش های بزرگی که امروز گریبانگیر ورزش کشور است می پردازیم.

شاید بسیاری از فعالان ورزش ایران، موضوعات و مشکلات اقتصادی را به عنوان چالش نخست ورزش ایران قلمداد کنند، اما تا زمانی که ساختار ورزش ایران همین باشد و همین نیروی انسانی با تفکر موجود بخواهد ورزش کشور را مدیریت کند، همه بودجه کشور را به ورزش اختصاص دهیم، باز هم کم می آید.

 

حکمرانی نادرست ورزش کشور از ابتدا تا کنون باعث شده یک ساختار عریض و طویل با هزاران کارمند در سراسر کشور حضور داشته باشند که چابکی و چالاکی لازم برای رسیدن ورزش به اهداف اصلی را نداشته باشد و بخش اعظم بودجه این بخش، تنها صرف امور جاری و نگهداری این ساختار عظیم می شود. 

 

امروز در دنیای مدرن، ورزش عمومی مردم اصولا بر عهده شهرداری ها و بخش خصوصی است. توسعه اماکن ورزشی عمومی نیز بر عهده این دو بخش است. ورزش حرفه ای نیز توسط باشگاه های حرفه ای که تابع قانون شرکتها و تجارت هستند، اداره می شوند. ورزش قهرمانی نیز زیر نظر فدراسیونها و انجمنهای ورزشی است که مورد تایید کمیته های ملی المپیک هر کشور هستند و این فدراسیونها نیز ساختاری تجاری داشته و به صورت مستقل عمل میکنند.

 

دولتها نیز تنها به برخی فدراسیونهای ورزشی یا قهرمانان و مربیانشان کمک هزینه هایی اهدا می کنند، اما اصل درآمدزایی توسط خود فدراسیونها و یا ورزشکاران صورت می گیرد. در دنیای غرب و یا سایر کشورهای توسعه یافته، مردم اجازه نمی دهند از درآمدهای عمومی و مالیاتی که پرداخت می کنند در بخشهای مختلف ورزش هزینه شود.

 

در برابر آنچه در دنیا می گذرد، وزارت ورزش ایران دارای یک ساختار بزرگ و چندین هزار نفره در سراسر کشور است که حقوق و مزایا و نگهداری همین اماکن موجود، شاید تا هشتاد درصد بودجه اختصاص داده شده به ورزش را می بلعد.

 

در بخش قهرمانی تقریبا همه فدراسیونهای ورزشی کشور امروز یک اداره یا دفتر زیر نظر وزارت ورزش محسوب می شوند و روسای آنها عموما کارمند وزارت ورزش هستند و باشگاه های حرفه ای هم بدون ارتزاق از وزارت وزرش و سایر نهادهای دولتی قدم از قدم نمی توانند بردارند. نتیجه این حکمرانی در ورزش یک ساختار بسیار عیال وار را برای وزارت ورزش ایجاد کرده که دیگر تقریبا دخل و خرجش با هم همخوانی ندارد. 

حال که از عیال واری و هزینه های بالای ورزش کشور گفتیم، وجود مشکلات اقتصادی از جمله تورم بسیار بالا و عدم افزایش بودجه ورزش همپای تورم را نیز باید به مشکلات اساسی موجود اضافه کرد.

 

در سالهای اخیر شاهد افزایش چندبرابری هزینه ها و نرخ ارز بوده ایم و این مساله تاثیر بزرگی بر توسعه اماکن ورزشی، نگهداری بهینه از فضاهای موجود و حتی کمک به ورزش قهرمانی داشته است. از طرفی بسیاری از مدیران موجود ورزش که اصولا تخصیص منابع محدود به خواسته های نامحدود را بلد نیستند، عامل بزرگی در به هدر دادن بودجه محدود ورزش هستند.

در یک بررسی واقع بینانه، مشکلات سیاسی – امنیتی امروز یکی از چالش های بزرگ دستگاه ورزش کشور است. ورود و دخالت ناپخته برخی دستگاه های نظارتی، توازن و تعادل داخلی ورزش را از بین برده و بعضا به سرمایه سوزی و فرار سرمایه انسانی رسانده است. از طرفی امروز متاسفانه ورزشکاران ایرانی سهم بسیار بالایی در پناهندگی ها را داشته که تعداد بالایی از آنها شاکله تیم پناهندگان کمیته بین المللی المپیک را تشکیل می دهند.

 

حتی در المپیک های پیشین شاهد رقابت دو ورزشکار ایرانی با دو پرچم مختلف در بازیهای المپیک بوده ایم یا ورزشکاری ایرانی که با پرچم کشوری دیگر به مدال المپیک دست یافته است. این موارد در گذشته سابقه نداشته، اما امروز یک مشکل حیثیتی برای ورزش ایران است.

 

در کنار این چالش، فعالیت عوامل رژیم صهیونسیتی علیه ورزش ایران در میادین بین المللی نیز خود یکی از چالهای بزرگ سیاسی – امنیتی پیش روی ورزش است. نکته دیگر کمپینهای مختلف مخالفین جمهوری اسلامی برای تحریم ورزش ایران است که چالشی دیگر از چالشهای امروز ورزش محسوب می شود. 

هاشمی در زمانی وزیر ورزش شده که تقریبا در بعد داخلی مخالفان جدی در بدنه سیاسی کشور از جمله مجلس پیش روی خود ندارد و با رای بالای نمایندگان وارد وزارت شده است. دولت نیز مشخصا حامی اوست. از طرفی به ساختار ورزش مسلط است و وامدار جریان و گروه خاصی برای این مسوولیت نیست و مشکلات و راه حل های آنها را بخوبی می داند. بدنه وزارت ورزش هم کاملا همراه و همگام او هستند. بنابراین همه چیز برای مدیریت او مهیا است و باید امیدوارم باشیم بتواند تحول مثبتی در ورزش کشور ایجاد کند.