بمیر اما اعتصاب نکن!/ راه‌حل کثیف صهیونیست‌ها برای مقابله با اعتصاب غذا

سرویس بین‌الملل فردا؛ فرزاد آزادیان: 1700 اسیر فلسطینی که به ترتیب در چهار هفته پیاپی وارد زندان‌های رژیم صهیونیستی شدند و یکی از مشهورترین اعتصاب غذاها در جهان را رقم زدند. جنگ آزادی و شرافت و عزتی که از 17 آوریل 2017 شروع شد، اصلاحاتی در امور زندان‌ها ایجاد کرد؛ اما در نهایت با برنامه‌ای مواجه شد که بی‌شرمانه‌ترین نوع مواجهه با این گونه اعتراض است. صهیونیست‌ها برنامه تغذیه اجباری زندانی‌ها را راه انداختند تا اراده اسیران فلسطینی را در هم بشکنند. برنامه‌ای که انتقال مستمر زندانیان به بیمارستان را در پی داشت. اگرچه برخی از زندانیان با این برنامه وحشی‌گرانه جان دادند، اما این اعتصاب غذا، پیام مظلومیت فلسطین را به جهانیان مخابره کرد.

«محمد علان»، زندانی مبارز اسیر فلسطینی اعتصاب غذا را در زندان‌های اسرائیلی در سال 2015 آغاز کرد و از بسیاری از رفقای خود در این راه سبقت گرفت. هدف علان، مقابله با تحقیری بود که اسرائیلی‌ها در پیش گرفته بودند، حتی اگر آزادی آنها حاصل نشود. در این اعتصاب غذا، تعدادی از اسرا از جان خود گذشتند. از جمله کسانی که پس از این ایام و در طی اعتصابشان تغذیه اجباری شدند، اسیرانی به نام «احمد جعفری» و «عبدالقادر ابوالفحم» بودند. 47 سال قبل از مبارزه‌ای که محمد علان آغاز کرد، اعتصاب غذا برای مقابله با اسرائیل آغاز شد. گروهی از اسرای فلسطینی در زندان نابلس برای اولین بار دست به اعتصاب غذا زدند و خواستار بهبود شرایط سخت زندان شدند. در نتیجه این اعتصاب غذا، شکنجه‌ها شدیدتر و سخت‌تر شد و آسیب‌های روانی زندانیانی که دست به اعتصاب غذا زده بودند، مضاعف گردید. 

 

بین سال‌های1970- 1992پنج اسیر فلسطینی بر اثر اعتصاب غذا از دنیا رفتند. در میان این زندانیان «احمد جعفری» بود که در سال  1980 در زندان نفخه فوت کرد. خواهر جعفری که در اردوگاه‌های پناهندگان الدهیشه در نزدیکی بیت لحم ساکن است، می‌گوید: برادرم به دست اسرائیلی‌ها کشته شد. او اکنون در قبرستان الارقام (قبرستان نظامی اسیران) دفن شده است. بنا بر اظهارات خواهر احمد، او در 34 سالگی، تحصیلاتش را در اردن به پایان رساند و در همان سال به جنبش فتح پیوست. جعفری 13 سال از عمرش را در زندان به خاطر شرکت در عملیات نظامی علیه ارتش اسرائیل سپری کرد. خواهرش می‌گوید: «در طول این سال‌ها، به خاطر اعتصاب غذا، او را از زندانی به زندان دیگر منتقل می‌کردند. شروع اسارت او در زندانی در رام‌الله بود. بعد او را به زندان رمله منتقل کردند، وسپس به اشکلون وسپس به نفخه. این اواخر او در زندانی در وسط بیابان به سر می‌برد و شرایط بسیارسختی داشت. این زندان شرایط درمانی مناسبی نداشت. بنابراین مبارزه برادرم همراه با اسیران دیگر در اعتراض بر شرایط زندان‌ها همچنان ادامه یافت». 

بعد از گذشت هفت روز، احمد جعفری و اسیر دیگری به نام «راسم الحلاوه» را به دلیل اعتصاب غذا به زندان رمله انتقال دادند. جایی که آنها با هم در ارتباط بودند. جایی که سرنوشت آن دو با هم گره خورده بود، و جایی که هر دو را با لوله به شکل وحشیانه‌ای تغذیه اجباری کردند. و در نتیجه از دنیا رفتند. مادر او و خانواده‌اش به رغم اینکه ممکن بود وضع بیماری او حادتر شود و حتی از دنیا برود، پشتیبانی کامل خود از تصمیم پسرشان در اعتصاب غذا اعلام کردند.مادر او می‌گوید: «آنها بر شرایط سختی که در طول 13 سال درزندان داشتند، اعتراض کرده بودند». بعد از گذشت 35 سال، مادر احمد برخلاف چیزی که رخ داده است، همچنان به رأی و نظر خود پایبند است. آنچه امروز اسرائیلی‌ها با محمد علان انجام می‌دهند، بسیارسخت‌تر وخشن‌تر از چیزی است که تصور آن را داریم. بنیامین نتنیاهو فقط یک تروریست است و اسرائیل باید بابت این جنایت پاسخ دهد. 

 

وکیل احمد جعفری که دوست خانوادگی او و حلاوه بود، می‌گوید: «قطعاً تغذیه اجباری منجر به مرگ آنها شد. آنها به دلیل تغذیه اجباری مردند. اسرائیلی‌ها این روش تغذیه را با راه‌های وحشیانه اجرا کردند. موضوع ناراحت‌کننده اینجاست که اسرائیلی‌ها برای این کارها از کادر پزشکی استفاده کردند. ابتدا آنها را به صندلی گره می‌زدند و پزشک باخشونت و زور با یک لوله می‌ایستاد. یک طرف لوله را به بینی آنها و طرف دیگر آن به لیوانی بزرگ که در آن تخم‌مرغ، شیر و انواع ویتامین متصل می‌کردند. این مواد به جای اینکه داخل معده شوند، وارد ریه‌ها می‌شدند و در نتیجه، مرگ فوری آنها رخ می‌داد». اسیر دیگری که به سبب همین شرایط کشته شد، «عبدالقادر ابوالفحم» بود. «موسی شیخ بکر» یکی از همراهان او در آن روزها در زندان چنین تعریف می‌کند: «فرآیند تغذیه اجباری ابوالفحم به مرگ فوری او منجر شد. بعد از گذشت ده روز از اعتصاب، او را به شدت به وسیله یک لوله گره زدند و تغذیه اجباری روی او انجام دادند. وضعیت ابوالفحم به سرعت رو به وخامت رفت، و بلافاصله در همان لحظه نخست او از دنیا رفت. من و تعدادی از اسرا در زندان با چشم خود دیدیم که چگونه او در هنگام تغذیه اجباری جان داد».

به ادعای جمعیت پزشکان حقوق بشر و کسانی که مخالف تغذیه اجباری هستند، به طور حتم اسرائیل این کار را ادامه خواهد داد و با این وصف، اسرائیل زندگی اسیران را در معرض خطر قرار می‌دهد. به‌کارگیری راه‌های وحشی‌گری به منظور پایان دادن به اعتصاب غذا، باعث مرگ همه اسیران اعتصاب‌کننده می‌شود. همه آن اسیران یک وجه مشترک داشتند. همگی جوان بودند و تغذیه اجباری آنها در مراحل ابتدایی اعتصاب صورت گرفت. اسرائیل هیچ ابایی از قتل اسیران ندارد و از این رو، اکنون در حال تلاش برای تصویب قانون تغذیه اجباری و به دنبال راهی قانونی است که اجازه دهد تغذیه اجباری اعتصاب‌کنندگان هیچ مانع حقوقی و پزشکی نداشته باشد. اما این موضوع، مخالف همه اصول اخلاق پزشکی است و از این روست که اعتراض همه پزشکان را به دنبال داشته است. اضافه بر جعفری، الحلاوه و ابوالفحم، اسیر دیگری به نام «محمود فریتخ» در زندان مجدو در سال 1984 از دنیا رفت. به دنبال او، در سال 1992 اسیر دیگری به نام «حسین نمر عبیدات» نیز با تغذیه اجباری از دنیا رفت. بنابراین رویه تغذیه اجباری، عملیاتی است که در همه سال‌های اشغال فلسطین ادامه داشته است.