عصر ایران- این گیاه در مناطق گرم و مرطوب بخصوص هندوستان می‌روید و به کشور ما وارد شده و به مصرف می‌رسد.
زمان برداشت قسمت مورد استفاده: میوه در پاییز جمع‌آوری و بوسیله نور خورشید خشک می‌شود.
قسمت مورد استفاده: دانه.
کاربرد درمانی: بادشکن، سوء هاضمه، در طب سنتی برای درمان علایم گوارشی، تهوع و استفراغ و اسهال، بیماری کم اشتهایی و سندرم رمهلد.
آثار فارماکولوژیک مشاهده شده: اسانس گیاه از طریق مهار گیرنده‌های موسکارینی، ضدگرفتگی عضلانی می‌باشد. روغن فرار آن (منوترپن) خاصیت ضد باکتری و ضد قارچ دارد. در مطالعات حیوانی نیز سبب افزایش ترشح صفرا و کاهش ترشح شیره معده گردیده است.
احتیاط مصرف: در مصرف بجا و مناسب آن خطر و عارضه جانبی یافت نشده است. در بیماران مبتلا به فشار خون، زخم معده؛ التهاب پروستات و تپش قلب با احتیاط مصرف شود.
منع مصرف: با توجه به خاصیت افزاینده حرکات دستگاه گوارش می‌تواند سبب بروز کولیک‌های صفراوی گردد.
ترکیبات شیمیایی: اسانس (بورنئول، کامفر، پینن، کاروون)، روغن ثابت، نشاسته.
نحوه و میزان مصرف:
1) 30-15 عدد دانه به صورت پودر شده خوراکی میل شود.
2) 30-5 قطره عصاره مایع خوراکی میل شود.
مصرف غذایی: به عنوان طعم دهنده به صورت وسیع در شیرینی‌جات و قهوه بکار می‌رود. از ترکیبات استاندارد ادویه کاری است.
منبع: ایسنا
