سرویس فرهنگی فردا: ماجرای توهین بهناز جعفری بازیگر سریال تلویزیونی «زیر پای مادر» به اهالی رسانه که در جریان برگزاری نشست خبری ان سریال به وقوع پیوست؛ اتفاقی بود که با واکنش‌های گوناگونی از سوی خبرنگاران؛ منتقدان سینما و برخی از اهالی سینما و تلویزیون و همکاران جعفری روبرو شد.
در این میان اما چند مورد از این اعتراض‌ها بود که به دلایلی مختلفی از جمله سرشناس بودن فرداظهارنظر کننده و یا ادبیات تند به کارگرفته شده برای نقد طرف مقابل بیشتر مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت.
رامبد جوان مجری برنامه خندوانه یکی از اولین اظهارنظرکنندگان بود که در قامت یک حامی تمام قد به نقد برخورد خبرنگاران با بهناز جعفری پرداخت و حسابی از او و رفتارش دفاع کرد. صحبت‌هایی که جوان بعدها مدعی شد یک اظهارنظر خصوصی بوده و قرار به انتشار عمومی آن نبوده است.
اما این اظهار نظر او با واکنش تندوتیز نیما حسنی‌نسب منتقد سینما و تلویزیون روبرو شد. نقدی که در ادامه باز هم با واکنشی منفی رامبدجوان و متلک‌گویی طرفین همراه شد.
اما جدیدترین نمونه واکنش‌های صورت گرفته به اظهارات نسنجیده بهناز جعفری در آن نشست خبری و سخنان غیرقابل قبول او خطاب به یکی از خبرنگاران حاضر در جمع؛ مربوط به جواد طوسی منتقد شناخته شده و باسابقه سینمای ایران است.
طوسی در یادداشتی که در شماره امروز روزنامه شرق منتشر شده است، علاوه بر نقد رفتار عجیب بهناز جعفری اشاره‌ای به صحبت‌های رامبد جوان نیز داشته و حمایت او را از این حرکت زشت جعفری به عنوان «طنازی لوس علیه خبرنگاران» معرفی کرده است تا با یک تیر دو نشان بزند و جوابی بر رفتار اشتباه هر دو نفر (جعفری و جوان) داده باشد.
در این یادداشت آمده است:
باز تاریخ به شکل بدش تکرار شد. قبل از انقلاب خبرنگار یک مجله هفتگی پرتیراژ، از بازیگر محبوب و مستعد آن دوران در شمال سیلی خورد و کار به شکایت در دادسرا کشید و با عذرخواهی بازیگر، قضیه ختم‌به‌خیر شد، اما به‌هرحال این نحوه برخورد غیراخلاقی بازیگر فیلم‌های «قیصر»، «گوزن‌ها» و «تنگسیر»، در نزد طرفدارانش ذهنیت منفی به‌جا گذاشت.
حالا در این جامعه متکثر که خبرنگار و خبرنگاری تعریف دیگری پیدا کرده و ظرفیت بازیگران و سوژه‌های هنری باید زیاد باشد، خانم بازیگر نه‌چندان‌مطرحی در نشست رسانه‌ای یک مجموعه تلویزیونی از کوره درمی‌رود و حرف‌های پرت و نامربوطی به یک خبرنگار جوان می‌زند و در ادامه بدون توجیه قابل‌قبول به منتقدان هم گیر می‌دهد. خب از یک زاویه می‌توان موضوع را جدی گرفت و در برابرش واکنش صنفی نشان داد تا به اسم «انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی» دل بخشی از همکاران و هم‌صنفان خنک شود و به این شیوه مرضیه رفع مسئولیت نیز صورت گیرد.
از سوی دیگر می‌توان با درنظرگرفتن بیماری خانم بازیگر و شرایط روحی او منصفانه‌تر رفتار کرد و سروصدای الکی راه نینداخت. البته در حالت اخیر با توجه به فضای نامتعادل موجود حتما از جانب اهالی مطبوعات و رسانه متهم به محافظه‌کاری می‌شوی و عده‌ای خواهند گفت که وظیفه انجمن منتقدان در این‌گونه مواقع در برخورد با چنین هتاکی‌هایی چیست؟ دراین‌میان، معلوم نیست مجری خیلی باحال آن برنامه تلویزیونی که دارد با شعار «ما خیلی خوشحالیم» پولش را درمی‌آورد و در کانون فقر و مشکلات اقتصادی وانمود می‌کند «خنده بر هر درد بی‌درمان دواست»، چه می‌گوید و حرف حسابش چیست؟ جانبداری از بازیگر خاطی که میهمان یکی از برنامه‌هایش بوده و طنازی لوس علیه خبرنگاران را باید نوعی حمیت صنفی باحال بدانیم؟!
در نگاهی واقع‌بینانه، بازیگر عصبی و غیرقابل‌پیش‌بینی موصوف، نیازی به ترحم ندارد، اما اگر واقعا به لحاظ وضعیت خاص خود یک‌باره از کوره درمی‌رود و هرچه دل تنگش می‌خواهد نثار طرف مقابل می‌کند، خب بدیهی‌ترین شیوه عقلانی این است که این خانم محترم را برای این‌گونه نشست‌های عمومی و رسانه‌ای دعوت نکنیم، اما ظاهرا رسانه و ژورنالیسم رسانه‌ای نیز در این آشفته‌بازار سوراخ دعا را گم کرده و برای گرم‌کردن تنور یک سریال در ماه مبارک رمضان، حاضر است نویسنده فیلم‌نامه را بی‌خیال شود، ولی این خانم که شرایط روحی و گفتاری متنوع و ناهنجار خودشان را دارند و با تأخیر طولانی در آن نشست تشریف می‌آورند، حتما باید در آن میزانسن قرار گیرد و میان‌دار مجلس باشد.
خلاصه که هنگامه غریبی است.
