اسکلت یافت شده در غار لاشاپل تقریباً کامل بود اما فاقد چندین دندان بود و همین امر باعث شد لقب «پیرمرد» را به او بدهند.
به گزارش فرادید، با این حال، تحقیقات بیشتر توسط دانشمندان نشان داد که این اسکلت یک انسان مدرن (هوموساپینس) نیست، بلکه یک نئاندرتال است؛ یک خویشاوند نزدیک که تقریباً 40 هزار سال پیش منقرض شده است.
این اسکلت دارای بسیاری از ویژگی‌های بارز یک نئاندرتال بود، از جمله برآمدگی بزرگ ابروها، قاعدۀ صاف جمجمه و محیط وسیع اطراف چشم.
حالا 115 سال بعد از کشف این اسکلت، هنرمندان متخصص پزشکی قانونی یک بازسازی دیجیتال از چهرۀ این نئاندرتال ارائه کرده‌اند و نشان داده‌اند که چهرۀ واقعی او که بین 47 هزار سال تا 56 هزار سال قبل زندگی می‌کرده و در 40 سالگی از دنیا رفته چگونه بوده است.
برای ساخت این تصویر دیجیتال، هنرمندان پزشکی قانونی از سی تی اسکن‌های موجود از جمجمه برای داشتن طرحی کلی از شکل سر استفاده کردند. آن‌ها سپس از نشانگرهای ضخامت بافت نرم در انسان‌های امروزی برای ساختن دیجیتالی پوست و ماهیچه‌های «پیرمرد» استفاده کردند.
سپس با افزودن جزئیاتی مانند رنگ به پوست و مو، آن را واقعی‌تر کردند. البته آن‌ها در زمینۀ رنگ و مو دو نسخۀ متفاوت پدید آوردند تا امکان‌های مختلف را دربارۀ ظاهر این مرد نئاندرتال در نظر گرفته باشند.
محققان دو تصویر بازسازی شده تولید کرده‌اند، با رنگ‌های متفاوت و حالات متفاوت ریش و مو
سیسرو مورائس، یکی از نویسندگان این مطالعه، کارشناس گرافیک برزیلی، به لایو ساینس گفت: «ما دو تصویر ایجاد کردیم، یکی با نیم تنه با رنگ قهوه‌ای بدون مو و دیگری رنگارنگ‌تر با ریش و مو.
این تصاویر نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها چقدر شبیه ما بودند و در عین حال تفاوت‌ها را هم می‌توانیم ببینیم؛ مثل عدم وجود چانه».
این اولین بار نیست که هنرمندان تلاش می‌کنند تا چهره این نئاندرتال را بازسازی کنند، اما این تلاش تازه از این نظر که محققان از داده‌های سی تی اسکن برای ساختن تصویر استفاده کردند، جدید و دارای اهمیت است.