آثار برش روی استخوان‌های باستانی نشان می‌دهد که 320 هزار سال پیش انسان‌ها چه می‌پوشیدند. استخوان‌های باستانی به دست آمده از یک محل باستان‌شناسی در آلمان نشان می‌دهد که انسان‌های 320 هزار سال پیش پوست خرس‌ها را می‌کندند و می‌پوشیدند.
به گزارش همشهری، نشانه‌های یافت شده روی استخوان‌های فالانکس و متاتارس پنجه خرس غارنشین، برخی از اولین شواهد این مسئله را برملا کرده و نشان می‌دهد که خویشاوندان باستانی ما چطور برای زنده ماندن در زمستان‌های سخت آن زمان، پوست خرس‌ها را می‌کندند.
گروهی از محققان دانشگاه توبینگن آلمان به سرپرستی ایوو ورهایجن، باستان‌جانورشناس در مقاله‌ای نوشتند: «استثمار خرس‌ها، به‌ویژه خرس‌های غارنشین، بیش از یک قرن است که مورد بحث است.
این بحث‌ها نه فقط درباره جایگاه خرس‌ها در رژیم غذایی هومینین یا انسان‌تباران، بلکه دربار استفاده از پوست خرس‌ها هم مطرح است.»
ردیابی منشاء بهره‌برداری از پوست می‌تواند به درک استراتژی‌های بقا در شرایط سرد و سخت شمال غربی اروپا در طول دوره پلیستوسن میانه کمک کند. منطقه اطراف شهر شونینگن آلمان برای چندین دهه مورد توجه باستان‌شناسان بوده است.
در دهه 1990، محققان مجموعه‌ای از مصنوعات باستانی را از یک معدن روباز در نزدیکی آن کشف کردند. از جمله این مصنوعات قدیمی‌ترین سلاح‌های چوبی کاملی است که تاکنون کشف شده‌اند و همچنین مجموعه‌ای از نیزه‌ها مربوط به 300 هزار تا 337 هزار سال پیش.
استخوان متاتارس پنجه خرس با علائم بریدگی نشانه‌ای از کندن پوست است
وسایل دیگر شامل ابزار سنگی، ابزار استخوانی و تعدادی استخوان حیوانات از جمله استخوان خرس‌های غارنشین بود. روی بسیاری از این استخوان‌ها آثار بریدگی وجود داشت که نشان می‌دهد انسان‌های باستان حیوانات را قصابی می‌کردند و ابزارهایشان در حین کار استخوان‌ها را خرد می‌کرد.
اما آثار برش روی دو استخوان پنجه کنجکاوی‌برانگیز بود. چرا که این برش‌ها نه تنها کوچک و دقیق بودند، بلکه اصلا دلیل برش روی پنجه محل سوال بود.
ورهایجن توضیح می‌دهد: «در باستان‌شناسی اغلب علامت بریدگی روی استخوان‌ها به عنوان نشانه استفاده از گوشت تعبیر می‌شود، اما به سختی می‌شود گوشتی را از استخوان‌های دست و پا جدا کرد. در این مورد، ما می‌توانیم چنین علائم برش دقیقی را به کندن درست پوست نسبت دهیم.»
آنها استخوان‌های مورد بررسی خودشان را با نمونه‌های دیگری از علائم برش روی استخوان‌های پنجه خرس که قبلا تجزیه و تحلیل شده بود مقایسه کردند و در نهایت آن را به کندن پوست نسبت دادند.
آثار بریدگی روی استخوان‌های یافت شده در شونینگن به اندازه‌ای مشابه بود که ورهاین و تیمش به این نتیجه رسیدند که انسان‌های باستانی (اعم از هوموهایدلبرگ یا نئاندرتال‌ها) در زمان استفاده از این مکان، پوست خرس را می‌کندند.
آثار برش ریز روی استخوان پنجه خرس غارنشین
پوست خرس طبیعتا در برابر سرما محافظ بهتری نسبت به پوست آدمیزاد است. خرس‌ها در گرم‌ترین اوقات هم کت گرمی به تن دارند. در زمستان، با ایجاد یک لایه زیرین، پوست آنها به عایق بهتری در برابر سرما تبدیل می‌شود.
اگرچه جهان در آن زمان بین دو دوره یخبندان قرار داشت، اما زمستان‌ها هنوز هم سخت و سرد بودند. این بریدگی‌های روی پنجه خرس غارنشین نشان می‌دهد که حدود 300 هزار سال پیش مردم شمال اروپا به لطف پوست گرم خرس از زمستان‌ها جان به در برده‌اند.
طبیعتا این سوال پیش می‌آید که پوست‌ها چطور تهیه شده‌اند. پوست خرس برای اینکه قابل استفاده باشد، باید خیلی سریع بعد از مرگش کنده شود. بنابراین بعید است که کمین کردن در اطراف غار در انتظار مرگ خرس چندان استراتژی کاربردی‌ای باشد.
استخوان‌ها و سلاح یافت شده در این محل باستان‌شناسی ما را به سمت پاسخ راهنمایی می‌کند. باستان‌شناسان توضیح می‌دهند که اگر در یک سایت باستان‌شناسی باقیمانده حیوانات بالغ یافت شود، معمولا به معنای شکار است.
در شونینگن، تمام استخوان‌ها و دندان‌های خرس متعلق به حیوان بالغ بود.
روی هم رفته بقایای خرس در شونینگن نشان می‌دهد که انسان‌ها خرس‌ها را شکار می‌کردند و بعد پوستشان را می‌کندند. اینکه دقیقا چطور از این پوست‌ها استفاده می‌کردند، محل حدس و گمان است، اما احتمالا پوست‌ها را می‌پوشیدند یا موقع خواب برای گرم شدن روی خودشان می‌کشیدند. نتایج این تحقیق در «Journal of Human Evolution» منتشر شده است.
