ساختن فرد و جامعه
پیامبران که به نیروها تحرک می دهند و سامان می بخشند، صرفا در جهت ساختن فرد وساختن جامعه انسانی است، و به عبارت دیگر، در جهت سعادت بشری است، محال و ممتنع است که در جهت فاسد کردن فرد و یا تباهی جامعه انسانی صورت گیرد.
علیهذا اگر اثر دعوت یک مدعی پیامبری، فاسد ساختن انسانها، از کار انداختن نیروهای آنها یا به فحشاء و هرزگی افتادن انسانها و یا تباهی جامعه انسانی و انحطاط مجتمع انسانی باشد، خود دلیل قاطعی است بر اینکه این مدعی در دعوی خودش صادق نیست.اقبال لاهوری در اینجا نیز سخن ارزنده ای دارد، می گوید: «راه دیگری برای داوری کردن در ارزش تجربه دینی یک پیغمبر(حقیقی بودن رسالتش و واقعیت داشتن اتصال درونی اش با خدا)آزمودن انواع انسانیتی است که ایجاد کرده و نیز توجه به آن جهان فرهنگ و تمدنی است که از رسالت وی برخاسته است.»(1)
.............................................................. .احیای فکر دینی در اسلام، ص 144.