با سعدی در گلستان؛ باب اول، حکایت چهاردهم؛ سستی پادشاه و پشت کردن لشکر (+صدا)

  یکی را از آنان که غدر کردند با من دَمِ دوستی بود. ملامت کردم و گفتم: دون است و بی‌سپاس و سفله و ناحق‌شناس که به اندک تغییر حال از مخدوم قدیم بر‌گردد و حقوق نعمت سال‌ها در نوردد. گفت ار به کرم معذور داری. شاید که اسبم در این واقعه بی‌جو بود و نمدزین به گرو و سلطان که به زر بر سپاهی بخیلی کند با او به جان جوانمردی نتوان کرد.