سوخو ۳۵ : سریع و خطرناک / ویژگی‌های جنگنده روسی که ایران به دنبال دریافت آن است

این جنگنده چند منظوره سوپرمانور تک سرنشین برای مقابله با تهدیدات هوایی و زمینی و مقابله با نیرو‌های سطحی دریایی دشمن طراحی شده است. سوخو – 35 اساسا هواپیمایی ارتقا یافته از جنگنده سوخو – 27 (Su-27) (نام گزارش شده توسط ناتو با عنوان فلانکر) است و در ابتدا با هدف صادرات تولید شده بود. با این وجود، این جنگنده از سال 2014 در خدمت نیروی هوایی روسیه بوده و اولین استقرار جنگی آن در سوریه در سال 2015 میلادی رخ داد جایی که برای پوشش سایر هواپیما‌های روسی در ماموریت‌های بمباران به کار گرفته شد.

 

به گزارش فرارو به نقل از نشنال اینترست، این جنگنده نسل چهارم ثابت کرده که دشمن بسیار توانمندی برای هواپیما‌های فعلی ایالات متحده از جمله مک دانل داگلاس اف/ای-18 هورنت، مک دانل داگلاس اف-15 ایگل و حتی لاکهید مارتین اِف-35 لایتنینگ 2 می‌باشد.

 

سوخو – 27 در ابتدا برای مقابله به مثل با ساخت مک دانل داگلاس اف-15 ایگل توسط ارتش امریکا در دهه 1970 میلادی تولید شد و سوخو – 35 پاسخ مشابه روسیه به ساخت جنگنده اف – 16 توسط امریکا بود.

 

توسعه آن چه قرار بود به سوخو – 35 تبدیل شود در اوایل دهه 1980 میلادی آغاز شد در حالی که این هواپیما برای اولین بار در سال 1988 پرواز کرد زمانی که در ابتدا با نام سوخو – 27 ام (Su-27M) شناخته شد. این نوع از جنگنده در وهله نخست برای ماموریت‌های برتری هوایی به کار گرفته شد، اما هم چنین با قابلیت بسیار گسترده هوا به زمین نیز بود.

 

این هواپیما به عنوان جایگزینی برای جنگنده‌های سوخو – 27 و میگ – 29 شوروی پیشنهاد شد و تولید اولیه آن در سال 1988 میلادی آغاز شد. سپس با طراحی مجدد از آن تحت عنوان سوخو – 35 یاد شد. تنها 12 فروند از آن هواپیما برای نیروی هوایی روسیه تکمیل شد که شامل 9 فروند هواپیمای پیش تولید شده بود. تولید آن در سال 1995 میلادی متوقف شد. هنگام از سرگیری تولید آن چندین نسخه بهبود یافته از جمله سوخو – 35 ظاهر شدند. اعتقاد بر این بود که کرملین 110 فروند از این هواپیما را تا دسامبر 2022 در فهرست موجودی خود داشته است.

 

تولید این هواپیما در حال حاضر در کارخانه هواپیماسازی کومسومولسک آن آمور واقع در خاور دور روسیه (بخشی از شرکت هواپیمایی متحد در شرکت فناوری دولتی روستک) در حال انجام است. به گزارش رسانه‌های دولتی روسیه، آن کشور تازه‌ترین نوع از جنگنده سوخو – 35 را در ماه جولای عرضه کرد.

در حالی که سوخو – 35 به طور کلی از نظر طراحی ترکیبی بال – بدنه شبیه سوخو – 27 است، اما با افزوده شدن پیش بال* (کانارد) به آن که سطوح بالابر کوچک جلوتر از بال‌ها هستند از نسخه اصلی خود متمایز شده است. موتور‌های بزرگ و قدرتمند ساترن‌ای ال – 41 سوخو – 35 توانایی سوپر کروز را برای مدت زمان طولانی برای آن جنگنده فراهم می‌سازد در حالی که می‌تواند بدون استفاده از پس سوز* به سرعت‌های مافوق صوت برسد.

 

موتور‌ها هم چنین به دلیل استفاده از بردار رانش سه بعدی مورد توجه قرار می‌گیرند که باعث می‌شود سوخو – 35 قابلیت مانور بسیار بالایی داشته باشد. در حال حاضر، این تنها جنگنده تولیدی است که از نازل‌های بردار رانش دو هواپیما استفاده می‌کند. حداکثر وزن برخاست سوخو – 35، 34.5 تن است و می‌تواند تا 2500 کیلومتر در ساعت شتاب بگیرد. سوخو – 35 برد عملیاتی 1500 – 4500 کیلومتر و سقف سرویس 20 هزار متر دارد. علاوه بر آن، سوخو – 35 قابلیت ابرمانورپذیری نیز دارد.

 

اگرچه سوخو – 35 در وهله نخست یک جنگنده برتری هوایی است، اما دارای قابلیت ثانویه هوا به زمین می‌باشد و می‌تواند مقدار زیادی سلاح حمل کند. این جنگنده دارای 12 نقطه سخت بال و بدنه است که به آن امکان حمل مهمات با حداکثر وزن 8000 کیلوگرم از جمله انواع هوا به هوا، هوا به سطح، ضد تشعشع و موشک‌های ضد کشتی و همچنین تعدادی بمب هدایت شونده تلویزیونی، لیزری و ماهواره‌ای را می‌بخشد.

 

سوخو – 35 از نظر تسلیحاتی شامل یک توپ 30 میلی متری GSh-30-1 با 150 گلوله است. هم چنین، سوخو – 35 از قابلیت جنگ الکترونیک برخوردار است و می‌تواند پارازیت‌های قدرتمندی را ارسال کند. گزارش‌های شده که پارازیت‌های پیشرفته آن می‌توانند عملکرد رادار‌های دشمن را کاهش دهند و قادر هستند رادار‌های موجود بر روی موشک‌ها به ویژه ایم -120 آمرام را کور کنند.

 

هم چنین گزارش شده که این هواپیما مجهز به سیستم کنترل راداری برجسته، سیستم مکان یابی نوری و مجموعه دفاع شخصی داخلی است. هم چنین، سوخو – 35 قادر به کنترل اقدامات گروه هوانوردی در هوا و هم چنین استفاده از مدرن‌ترین موشک‌های هواپیمای هدایت شونده است.

 

خلبان آن جنگنده دارای دو سیستم ارتباطات رادیویی رمزگذاری شده VHF/UHF و یک سیستم پیوند داده نظامی مقاوم در برابر پارازیت بین هواپیما‌های اسکادران و بین هواپیما و کنترل زمینی است. سیستم ناوبری مبتنی بر یک نمایشگر نقشه دیجیتال با یک سیستم موقعیت یابی جهانی است.

این هواپیما در ابتدا به عنوان مدل صادراتی سوخو – 27 ساخته شد. چندین کشور به عنوان خریداران اصلی از جمله الجزایر، مصر، هندوستان و امارات متحده عربی ذکر شده بود. با این وجود، فروش سوخو – 35 به این کشور‌ها تاکنون محقق نشده است.

 

در سال 2018 میلادی روسیه 24 فروند از جنگنده سوخو – 35 به ارزش 2.5 میلیارد دلار را به چین تحویل داد. پس از آن که پکن به مشتری بین المللی سوخو – 35 تبدیل شد ایالات متحده تحریم‌هایی را علیه چین به دلیل نقض قانون کاتسا (قانون مقابله با دشمنان آمریکا از طریق تحریم) اعمال کرد. علیرغم این تحریم سوخو – 35 به طور رسمی در آوریل 2018 میلادی وارد خدمت در نیروی هوایی ارتش آزادیبخش خلق چین شد.

 

* کانارد یا پیش بال در صنعت هوانوردی به بالچه‌های کوچکی گفته می‌شود که جلوتر از بال اصلی هواپیما و در دو طرف دماغه نصب می‌شوند. به هواپیمایی که از این نوع پیکربندی استفاده کرده باشد نیز هواپیمای کانارد گفته می‌شود. کانارد‌ها ممکن است به طور ثابت یا قابل برداشتن یا به صورت متحرک نصب شده باشند.

 

* پس‌سوز جزئی است که به موتور جت هواپیما‌های مافوق صوت اضافه می‌شود. استفاده از این حالت می‌تواند رانش را تا 70 درصد افزایش دهد. هدف انجام دادن حالت پس سوز افزودن شتاب آنی در حین پرواز‌های مافوق صوت یا در لحظه برخاستن از زمین است.