وی در مکثی گفت: «کاری که مودی تا‌کنون انجام داده، فقط یک پیش غذا است، غذای اصلی در راه است.» برای لشکر حامیان مودی، دوره سوم نخست‌وزیری چیزهای بیشتری را – که این حامیان جذاب می‌یابند- به ارمغان می‌آورد. او آن «نژاد نادر» از مردان قوی است که به همه چیز گوش می‌دهد. او یک شخصیت مغناطیسی و یک خطیب قدرتمند است. او از خود چهره یک کارگر خستگی‌ناپذیر و فسادناپذیر را برای کشوری در حال رشد ساخته است. اما از نظر منتقدانش، صحبت مودی از «غذای اصلی» زنگ خطری برای آینده بزرگ‌ترین دموکراسی جهان است.
«مجیب مشعل» در گزارش 19آوریل برای نیویورک تایمز نوشت، مودی 73ساله به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین گزینه‌ها وارد انتخابات می‌شود، تسلط حزبش بر مناطق پرجمعیت‌تر شمالی و مرکزی هند محکم‌تر از همیشه و مخالفانش در همان جغرافیای تعیین‌کننده بیشتر از همیشه کاهش یافته است. با این حال، حتا با وجود اینکه جایگاه او به‌عنوان رهبر بی‌رقیب هند به ظاهر امن است، اما دست به سرکوب مخالفان زده و این سرکوب تشدید شده است. در روزهای پیش از رای‌گیری، نهادهای تحت کنترل مودی حساب‌های بانکی بزرگ‌ترین حزب مخالف را مسدود کردند. رهبران دو ایالت تحت کنترل مخالفان (در مواردی که آنها آن را اقدامی با انگیزه سیاسی خوانده‌اند) به زندان انداخته شده‌اند. (منطقه پایتخت، دهلی نو، در حال حاضر توسط یک وزیر ارشد اداره می‌شود که دستورات خود را از پشت میله‌های زندان ارسال می‌کند.)
منتقدان مودی می‌گویند همه اینها تمایل به کنترل کامل را نشان می‌دهد که در دهه نخست‌وزیری او آشکار شده است. یامینی آیار، تحلیلگر سیاست در دهلی نو گفت که قدرت به‌شدت «در حول و حوش کیش شخصیت رهبر» تثبیت می‌شود. وی گفت: «تمرکز عمیق قدرت به‌طور قابل توجهی کنترل‌ها و توازن‌های نهادی موجود در ساختار دموکراتیک هند را تضعیف کرده است.» به نظر می‌رسد بسیاری از هندی‌ها مایل به پذیرش این موضوع هستند. مودی حتی با اینکه خودکامه‌تر شده، اما همچنان محبوبیت خود را حفظ کرده است. او برای تلاش خود برای بازسازی هند به چیزی که تحلیلگران آن را یک دموکراسی غیرلیبرال می‌نامند، بهای کمی پرداخت و حتی حامیانی هم یافت. او از تناقضات سوءاستفاده می‌کند.
مشعل، گزارشگر نیویورک‌تایمز می‌افزاید: نظرسنجی‌ها همچنین نشان می‌دهد که تعداد زیادی از هندی‌ها برای حمایت از حاکم قدرتمندی که کارها را به سرانجام می‌رساند، حاضرند آزادی‌های مدنی را واگذار کنند. هندی‌ها دلایل ملموسی برای حمایت از او دارند. مودی بی‌وقفه پایگاه حمایتی گسترده خود را از طریق پیشنهادهای سخاوتمندانه در سراسر جامعه دنبال می‌کند: امتیازات مطلوب برای نخبگان تجاری در یک اقتصاد رو به رشد، برنامه‌های رفاهی قوی برای اکثریت فقیر هند و دُز قوی ناسیونالیسم هندو برای کسانی که در میانه هستند. یک روایت مساله را چنین نشان می‌دهد: مودی پشت یک کامیون زعفرانی رنگ ایستاده؛ درحالی‌که به آرامی در خیابانی که مرکز خریدهایی در ردیف برندهای جهانی و جواهرات در آن قرار داشت، حرکت می‌کرد؛ صحنه‌ای که از ثروت جدیدی صحبت می‌کرد که میلیون‌ها هندی را به طبقه متوسط کشانده است.
«سمیر یاسر» هم در گزارش دیگری در 19آوریل در نیویورک‌تایمز نوشت، آخرین باری که هندی‌ها در انتخابات سراسری رای دادند- در سال2019- حزب «بهاراتیا جاناتا» به رهبری نخست‌وزیر نارندرا مودی توانست جان به در ببرد. اما حتی در آن زمان، بیش از 60درصد از رای‌دهندگان به احزاب دیگر رای دادند. اینکه مودی به‌رغم اینکه از حمایت اکثریت مردمی برخوردار نیست، چنین تسلطی را در پارلمان ایجاد کرده، بازتاب یک اپوزیسیون سیاسی ناکارآمد و از هم گسیخته است. حزب اصلی اپوزیسیون، کنگره ملی هند، پس از استقلال کشور در سال1947، برای دهه‌ها حکومت کرد و توسط خاندان نهرو-گاندی هدایت می‌شد. جایگاه این حزب اکنون بسیار کاهش یافته است: در سال2019 این حزب 52کرسی در پارلمان به‌دست آورد در مقابل 303 کرسی بهاراتیا جاناتا. انتظار نمی‌رود در انتخابات امسال که از روز جمعه (دیروز) آغاز شد و به مدت 6هفته ادامه دارد، عملکرد بهتری داشته باشد.
