کوهها
در موارد بسیار، بر پدیده کوهها در قرآن تأکید شده و فرموده است که درباره آن فکر کنید و حتی یادآور شده است که از چه جهت بیندیشید:
رعد/3: هو الذی مد الارض و جعل فیها رواسی و انهارا.
رواسی، صفتی است که جانشین اسم شده، یعنی جبال رواسی (کوههای محکم) و نفرموده است «جبال صلبه» و یا «شامخه» تعبیر رواسی، این مفهوم را به ذهن می آورد که گویی کوهها، لنگرهای زمین اند.زیرا ارساء بمعنی لنگر انداختن کشتی است.
یعنی علاوه بر استحکام، گویی چیزی نیز به آن تکیه دارد و این موجب سکینه و آرامش زمین است.و این تعبیر در آیات بسیاری آمده است که ما کوهها را چون لنگرها و میخ ها آفریدیم تا جلوی تزلزل زمین را بگیرد:
انبیاء/31: و جعلنا فی الارض رواسی ان تمید بهم.
و در زمین لنگرهایی (کوههایی) گذاردیم تا ایشان را نلرزاند.کوهها را لنگرهایی قرار دادیم تا زمین را از لرزندان بازدارند یعنی اگر این کوهها نبودند، زمین این آمادگی و اقتضاء را می داشت که دائما بلرزد.این معنا بر حسب علوم نیز اثبات شده است که گازهای درون زمین موجب تزلزل پوسته زمین می گردد و گاهی به صورت زلزله ظاهر می شود.
و میدان: انبیاء/31: أن تمید بهم.
بمعنای نوسان است.
تعبیر اوتاد (میخها) نیز می تواند همین معنا را برساند: نبأ/7: و الجبال اوتادا.
کوهها میخهای زمین هستند.
