تابوت پرنده؛ پرتولیدترین بمب افکن تاریخ (+عکس)

هواپیما‌های نظامی دوران جنگ جهانی دوم از پیشرفته‌ترین و کارآمدترین ماشین‌های جنگی بودند. چه جنگنده و رهگیر مطلق و چه یک بمب افکن سنگین، هزاران هواپیما از هر نوع تولید شد.

به گزارش روزیاتو، اما Consolidated B-24 Liberator یکی از این هواپیماهاست که پرتولیدترین بمب افکن سنگین تاریخ است. این هواپیما که توسط کمپانی Consolidated Aircraft مستقر در ایالات متحده طراحی و توسعه یافته بود، اولین پرواز خود را در دسامبر 1939 انجام داد و در سال 1941 وارد خدمت نظامی ایالات متحده شد.

بیش از 18،000 فروند از بمب افکن B-24 Liberator بین سال‌های 1940 و 1945 تولید شد. حداقل دو نمونه از معدود B-24‌های به جای مانده هنوز قابلیت پرواز دارند.

ویژگی‌های B-24 Liberator

خدمه: 11 نفر (خلبان، کمک خلبان، ناوبر، بمب افکن، اپراتور بیسیم، اپراتور برجک دماغه، اپراتور برجک بالا، دو توپچی وسط، اپراتور برجک توپ، توپچی دم)

طول: 20.47 متر

طول بالها: 34 متر

ارتفاع: 5.372 متر

حداکثر وزن برخاست: بیش از 29،484 کیلوگرم

ظرفیت سوخت: 2،344 گالن آمریکایی (8،870 لیتر) ظرفیت معمولی؛ 3،614 گالن آمریکایی (13،680 لیتر) با باک‌های دوربرد در محفظه بمب. ظرفیت روغن 131.6 گالن آمریکایی (498 لیتر) در چهار مخزن قیف نازل خود آب بندی

موتورها: 4 موتور پرت اند ویتنی R-1830-35 Twin Wasp، R-1830-41 یا R-1830-65، 14 سیلندر دو ردیفه پیستون شعاعی توربو سوپرشارژ با هوا خنک شونده

قدرت هر موتور: 1،200 اسب بخار (890 کیلووات)

کار بر روی طراحی B-24 Liberator در اواخر دهه 1930 آغاز شد. این هواپیما در تمامی بخش‌های نیرو‌های مسلح ایالات متحده از جمله نیروی دریایی مورد استفاده قرار گرفت. تعدادی از کشور‌های عضو متفقین نیز این هواپیما را در طول جنگ جهانی دوم در اختیار داشتند.

B-24 به خاطر نقش و دستاوردهایش در ارتش ایالات متحده شناخته شده است. این بمب افکن در اولین حمله به خاک آلمان در طول جنگ جهانی دوم شرکت کرد. برد عملیاتی و رزمی B-24 برای دارندگانش، به ویژه برای عملیات بمباران در اقیانوس آرام مفید بود.

در طول نبرد اقیانوس آرام، B-24‌های دوربرد ضد زیردریایی در پوشش شکاف اقیانوس اطلس نقش مهمی داشتند. تولید سریع این هواپیما انجام ماموریت‌ها را در طول جنگ جهانی دوم بسیار تسهیل کرد. به گفته نیروی هوایی ایالات متحده (USAF)، B-24 در طول جنگ در تعداد بیشتری نسبت به هر هواپیمای دیگری تولید شد.

اساساً در خاور دور علیه ژاپن مورد استفاده قرار گرفت و در اروپا و شمال آفریقا نیز حضور فعالی داشت. این هواپیمای دو دم و چهار موتوره بیشتر برای بمباران میدان‌های نفتی پلوستی در اوت 1943 شناخته می‌شود.

تابوت پرنده

برخی از اشکالات طراحی و عملیاتی بمب افکن B-24

درب خروجی انفرادی در سمت عقب هواپیما

مستعد سقوط

بال‌ها مستعد خرابی و آسیب بودند

عملکرد ضعیف در سرعت پایین در مقایسه با رقبا

مشکلات نشتی و جریان در سیستم سوخت

این هواپیما به دلیل نقص‌های ذاتی طراحی و سیستمی اش، عنوان “تابوت پرنده” را از خدمه پرواز دریافت کرده بود. یکی از ایرادات اصلی این طراحی، نقطه ورود انفرادی هواپیما در سمت عقب بود. در مواقع اضطراری، خدمه عموماً تنها چند ثانیه فرصت دارند تا از هواپیما خارج شوند و دسترسی به خروجی دور از جایی که اکثر خدمه مستقر هستند تقریباً غیرممکن است.

حداکثر سرعت: 478 کیلومتر بر ساعت در ارتفاع 25،000 فوت (7،600 متر)

سرعت کروز: 346 کیلومتر در ساعت

سرعت استال: 153 کیلومتر بر ساعت

برد: 2،480 کیلومتر با سرعت 381 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع 25،000 فوت (7،600 متر) با سوخت معمول و حداکثر بار بمب در محفظه داخلی

برد فرابری: 6،000 کیلومتر

سقف پرواز: 28،000 فوت (8،500 متر)

سرعت صعود: 1025 فوت در دقیقه (5.21 متر بر ثانیه)

زمان اوج گرفتن: 20،000 فوت (6،100 متر) در 25 دقیقه

سقف پرواز نسبتاً پایین به موارد ساقط شدن مکرر B-24‌ها افزود. سقف پرواز این هواپیما 28،000 فوت (8،500 متر) است که آن را بسیار مستعد ساقط شدن می‌کرد. طبق دایره المعارف بریتانیکا، در نتیجه این مشکل، B-24 بیشتر از دیگر هواپیما‌ها در معرض توپخانه ضد هوایی آلمان قرار می‌گرفت.

این موضوع و آسیب پذیری بیشتر B-24 در برابر آسیب‌های جنگی (سیستم سوخت نشتی مشکل خاصی بود) B-17 را به بمب افکن استراتژیک ترجیحی در جبهه اروپا تبدیل کرد. شایان ذکر است که B-24 Liberator به دلیل نیاز مبرم به یک بمب افکن سنگین از سوی ایالات متحده، با عجله طراحی شد.

در حالی که نسخه اولیه یک مرحله آزمایش جامع را پشت سر گذاشت، بسیاری از راه حل‌های سریع برای آماده سازی این بمب افکن برای دریافت مجوز و ورود متعاقب به سرویس صورت گرفت.