کمبود شدید انسولین در مقاطعی از سال طی این دوره اخیر باعث شد برخی دیابتی‌‌‌ها مجبور به «تزریق کمتر از نیاز بدن‌‌‌شان» شوند که همین موضوع سلامتی آنها را به خطر انداخت. اما سیاست‌‌‌های غلط و عدم‌رسیدگی به نیاز ضروری افراد دیابتی فقط به «کمبود انسولین وارداتی» خلاصه نشد. یکسری انسولین تولید داخل در این دوره وارد بازار شد که با بدن گروهی از افراد دیابتی سازگاری ندارد و نمی‌تواند قند خون آنها را کنترل کند. همچنین نوار تست قند خون که تا پیش از سال 97 -سال بازگشت تحریم‌‌‌ها در اثر خروج ترامپ از توافق- به شکل انبوه و متناسب با نیاز در داروخانه‌‌‌ها با قیمت مناسب -سازگار با توان خرید افراد- وجود داشت، به تدریج کمیاب شد تا اینکه از حدود سه سال قبل، تعدادی تولیدکننده داخلی اقدام به «سرمایه‌گذاری و راه‌‌‌اندازی کارخانه تولید نوار تست قند خون ایرانی» کردند. تولیدکنندگان اما امروز به «تخصیص ارز با نرخ رانتی به واردات نوار تست قند خون» باخته‌‌‌اند. در حالی که سه سال پیش جلوی واردات این نوارها گرفته شد اما اکنون واردکنندگان ارز با قیمت کمتر از نرخ بازار دریافت می‌کنند در حالی که تولیدکنندگان این محصول پزشکی مواد اولیه‌‌‌شان را باید با ارز با نرخ بالاتر تحویل بگیرند. آیا این مدل سیاستگذاری در دولت چهاردهم خاتمه پیدا می‌کند؟
پاسخ این پرسش را شاید بتوان با تجربه پزشکی رئیس‌‌‌جمهور جدید، مثبت تلقی کرد اما مهم‌تر از این پرسش، «تبعات ادامه استرس و دوندگی دیابتی‌‌‌ها برای رسیدن به انسولین و نوار تست قند خون» است. انسولین و نوار تست قند خون، دو خوراک و ابزار ضروری افراد دیابتی محسوب می‌شود؛ این دو نقش آب حیات برای دیابتی‌‌‌ها را دارد به‌طوری که نبود آنها یعنی «ممنوعیت خوردن هر نوع مواد غذایی و خوراکی». چرا که بدون این دو، قند خون افراد دیابتی تا حد «به کما رفتن» بالا می‌رود. دیابتی‌‌‌ها امیدوارند «تبعیض ارزی» از مسیر تامین نوار تست قند خون برداشته شود و در گام همزمان، مسیر دسترسی بدون اختلال و استرس به انسولین برایشان فراهم شود./ دنیای‌اقتصاد