با توبه، هیچ گناهی نابخشودنی نیست

وقتی زنجیر گناهان زیاد می شود / با توبه، هیچ گناهی نابخشودنی نیست
راه توبه تا لحظه آخر زندگی همیشه باز است و راه بن بستی وجود ندارد؛ مهم این است که به موقع بفهمیم و درست عمل کنیم؛ مهم این است که از کرده خود واقعاً پشیمان شویم. چنانچه این مهم در روایات به زیبایی بیان شده اند؛ امام صادق علیه السلام فرمودند: برای توبه، پشیمانی کافی است

با توبه، هیچ گناهی نابخشودنی نیست
خیلی وقت ها، وقتی با آدم هایی که خیلی درگیر گناهان پی در پی هستند برخورد می کنیم می بینیم که خیلی وقت ها دلیلش نا امید شدن از بخشیدن نزد خداوند است و فکر می کنند خداوند توبه آنان را سخت می پذیرد، بنابر این آن گناه را ادامه داده اند، در حالی که هیچ گاه خداوند اجازه نمی دهد راه برای کسی مسدود شود و ناامیدی از درگاه خود را منع کرده است؛ قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لاَ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ‌ بگو: «ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است. (1)
یادتان باشد لاتقنطوا دستور خداوند است؛ حق ناامیدی از درگاه خدا وجود ندارد.
مگر نه این است که سیدالشهدا علیه السلام روز عاشورا دعوت به توبه می کند؟ این ها همه به این خاطر است که راه توبه تا لحظه آخر زندگی همیشه باز است و راه بن بستی وجود ندارد؛ مهم این است که به موقع بفهمیم و درست عمل کنیم؛ مهم این است که از کرده خود واقعاً پشیمان شویم. چنانچه این مهم در روایات به زیبایی بیان شده اند؛ امام صادق علیه السلام فرمودند: برای توبه، پشیمانی کافی است. (2)

با این توبه خدا را مسخره می کنند
در روایات نداریم که اگر کسی گناه کند و بعدش توبه کند و دوباره گناه و توبه و … مثل کسی است که خدا را مسخره کرده است، بلکه روایت می فرماید: کسی که استغفار می کند و در همان حال دارد گناه می کند یا بر گناه اقامت گزیده، مانند کسی است که خدا را مسخره کرده است.(3)

حقیقت استغفار
در حدیثی جناب کمیل بن زیاد از استغفار سؤال می کند امام (علیه السلام) می فرماید: یک حرکت دادن(تحریک) دارد و یک حقیقت. تحریک آن جنباندن لبها و زبان است که به دنبال آن حقیقت، می خواهد استغفار را تبعیت کند. جناب کمیل سؤال می کند که «ماالحقیقه؟» یعنی حقیقت استغفار کدام است؟ امام می فرماید: حقیقت استغفار آن است که قلباً آن را تصدیق کند [و فقط زبانی نباشد] و اراده کند که دیگر به سوی آن گناهی که از آن استغفار کرده است، بازگشت ننماید. (قلت مَا الْحَقِیقَهُ قَالَ تَصْدِیقٌ فِی الْقَلْبِ وَ إِضْمَارُ أَنْ لَا یَعُودَ إِلَی الذَّنْبِ الَّذِی اسْتَغْفَرَ مِنْه‌)(4)

اکثر جوانان خداوند را بسیار بسیار بخشنده می دانند که تقریبا همه را می بخشد. در نظر بسیاری از این افراد، خداوند بسیار بخشنده تر از آن است که بر گناهان ما(که همگی کوچک پنداشته می شوند) خرده بگیرد و عذابی متوجه ما کند؛ حال آنکه چند نکته ای را باید بیشتر توجه داشته باشیم؛

1- «بدترین گناه»، گناهی است که آن را کوچک بشماریم چرا که مخالفت با خداوند عظیم را مرتکب شده ایم.
2- توبه به شرط تصمیم و تلاش جدی برای عدم تکرار گناه قبلی است.
3- بدانیم که پس از هر گناهی ممکن است فرصتی برای توبه نداشته باشیم و هزاران سال در عذاب گناهی که آنرا کوچک شمرده ایم سپری کنیم.

کلام آخر
باید بدانید که همانگونه که توصیف غلط توبه باعث تداوم برخی گناه در برخی افراد گردیده، توصیف ناقص شرایط توبه و توصیف غلط و ناقص از بخشندگی خداوند در مقابل گناهان نیز باعث گردیده تا بسیاری با تصور بخشش خدا به گناهان خود ادامه دهند و بنده فکر می کند دسته دوم بسیار بیشتر از دسته اول هستند. می توانید تحقیق کنید.

پی نوشت:
1- الزمر، 53
2- کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی (ط – الإسلامیه)، ج‌2 ؛ ص426
3-همان، ص435/ بحار الانوار، ج 6، ص 27، باب 20
4- وسایل الشیعه، ج 16، ص 78، باب وجوب اخلاص التوبه و شروطها
منابع:
سایت حوزه
سایت اسک دین