زنجیر زنی

از سنتهای عزاداری در ایران است،در پاکستان و هندوستان نیز این شیوه از دیربازرواج داشته است.مجموعه ای از حلقه های ریز متصل به هم که به دسته ای چوبی یا فلزی وصل می شود«زنجیر»نام دارد و آن را در ایام عاشورا،بصورت دسته جمعی و درهیاتهای عزاداری،همراه با نوحه خوانی،بر پشت می زنند و گاهی جای آن کبود یامجروح می شود.غالبا این مراسم با سنج همراه است.

این شیوه عزاداری که اغلب همراه با خون آمدن از پشت زنجیر زنان است،بویژه دربرخی مناطق و ملتها که تیغهایی هم به زنجیرها می بستند،در گذشته چون در دید برخی غیر مسلمانان تاثیر سوء داشت،برخی علما به حرمت زنجیر زدن و قمه زدن و خون ازسر و پشت خویش جاری کردن فتوا دادند.در مقابل آنان نیز علمای دیگری در پاسخ به استفتاهای مردم، حکم به جواز دادند.این مساله،بارها در گذشته منشا کشمکشهای مذهبی گشته است.از جمله آیة الله سید ابو الحسن اصفهانی فتوا به حرمت داد و سیدمحسن امین از او انتقاد کرد و این مساله به مطبوعات و مجلات آن روزگار کشیده شد ⁽¹⁾ واز آن پس بازار استفتاء و افتاء داغ شد و مجموعه هایی نیز که حاوی این نظرات فقهی بود،منتشر گردید.نظیر آن سبت به قمه زنی هم در تاریخ معاصر وجود دارد.

پی نوشت:

1-موسوعة العتبات المقدسه،ج 8،ص 378(پاورقی).