سنتی در جهت احیای یاد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا.در این برنامه،چه بصورت مقطع پایانی سخنرانی و موعظه و چه بصورت مستقل،حوادث کربلا وکیفیت شهادت امام حسین «ع »و یاران او و نیز امامان دیگر بصورتی سوزناک نقل می شودکه سبب تحریک عواطف و گریستن بر سید الشهدا می گردد.نقل حوادث بر اساس مقتلهاانجام می گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهای خوب استفاده می شود تاموجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد«ع »که بیست سال به یاد عاشورا می گریست،می فرمود یاد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پر اشک می کند: «انی لم اذکر مصرع بنی فاطمة الا خنقتنی لذلک عبرة » (1) با این حساب،یاد حادثه و یادآوری آن مظلومیتها خودش کافی است تا مستمعان را بگریاند و نیازی به آمیختن دروغ یا نقل حرفهای بی اساس در ذکر مصیبت و مرثیه خوانی نیست.
ذکر مصیبت،سبب تعمیق نهضت حسینی و پیوند عاطفی و قلبی شیعه باسید الشهداست و نقشه دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند،نقش بر آب می کند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان می پرورد. (2) البته باید ذاکران و مرثیه خوانان،هم شایستگی این منصب حساس را داشته باشند وهم در محتوای مرثیه خوانی خود دقت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کاربندند.
پی نوشتها
1-بحار الانوار،ج 45،ص 109.
2-ر.ک:«نقش انقلابی یاد و یادآوران »،شریعتی.بحار الانوار،ج 44،ص 278،احادیث گریستن و عزاداری برسید الشهداء را آورده است.
