ذکر

قرآن کتاب جامعی است که از هیچ تر و خشکی در آن فروگزار نشده است و آنچه برای هدایت بشریت تا روز قیامت ضرورت دارد در آن آمده است؛ از این رو به آن ذکر گفته می شود

اولیای الهی در بیانات خود اشاره کرده‌اند که ملاک رسیدن به رستگاری، برداشتن قدم‌های چهارگانه ترک گناه، عدم غفلت، انجام عبادات همراه با حضور قلب و مقام حزن دائم است. اگر هر فردی در طول عمر خود این چهار قدم را بردارد، به مقام قرب و رستگاری راه یابد.

هر کلمه از کلمات ما معنایی دارد، میوه‌ ها هر یک خاصیتی دارند، آیات قرآن هم همین طور دعاها از جمله لا اله الا الله، الحمدالله، سبحان ‌الله، الله ‌اکبر، هر یک از اذکار تأثیر خاص خود را دارند قرآن کریم و ائمه اطهار(علیهم السلام) حرز و دعایی را برای رفع مشکلات، گرفتاری‌ ها، امراض، فقر و دفع دشمن، توصیه کرده‌اند.

پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: بدانید که بهترین اعمال شما نزد خداوند و پاکیزه ترین آنها و آنچه از همه بیشتر درجات شما را بالا می برد و بهترین چیزی که آفتاب بر آن تابیده، ذکر خدای سبحان است؛ زیرا خدای تعالی از خودش خبر داده، فرمود: من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند

ورود افکار مزاحم به ذهن انسان گاهی طبیعی است وراه درمان آن اینست که به اینگونه افکارمزاحم توجه نکنید وآنها راپرورش ندهید. تا به تدریج ازذهن شما خارج شود. قرائت سوره توحید و ذکر صلوات و ذکر لاحول ولا قوة الابالله العلی العظیم نیز بسیار مفید است.

ذکر خدا اذن و اجازه از کسی نمی خواهد و خداوند به همه بندگان خودش اجازه داده که ذکرش را بر قلب و زبان جاری کند و اگر مقصودتان ذکر های خاص برای رسیدن به اهداف و اغراض خاصی است چنین مقوله ای از ذکر خدا خارج است و سعی کنید همراه با همه بندگان و موجودات خدا ذکر عام خدا بگویید.

«ذکر» در لغت، حفظ شیء و خلاف نسیان است. کلمة «ذکر» در قرآن برای هفت معنای مختلف به کار رفته است. از این جهت، مشترک لفظی است و با قرینه می توان معانی مورد نظر را به دست آورد. اضافة «اهل» به «الذکر»، معنای منحصری را افاده می کند.

واژه «تَسْبیح» از ریشه «سبح» در اصل به معنای «تنزیه خدا‌» و «سبحان الله گفتن» است؛[1] اما در عرف فارسی به مهره‌هایی که برای به خاطر سپردن شماره تعداد ذکرها با نخ به هم کشیده شده نیز «تسبیح» گفته می‌شود و در زبان عربی نیز به آن «سبحه» می‌گویند.

خوشا به حال ذاکرین و خوشا به حال فرمانبرداران و اطاعت کنندگان! و اعلام می کند که خدای کریم می فرماید: من همنشینم با کسی که همنشینی مرا بپذیرد، و مطیع کسی کـه مرا اطاعت کند، و می بخشم کسی را که از من طلب مغفرت کند، ماه رجب ماه من و عبادت کننده، بنده ی من و رحمت واقعی، رحمت من است

برای مقدمه چهل حدیث نماز سخنی کاملتر و عمیق تر و جالبتر از مطالبی که در ابتداء باب نماز توضیح المسائل حضرت امام خمینی رضوان الله تعالی علیه بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران آمده بود به نظر نرسید لذا آن را برگزیدیم به امید آنکه همه عاشقان اهل بیت (ع) و آن عارف بزرگوار از کلمات درربار آنان توشه ای فراوان بردارند.