1- ائمه دین وسایل و وسایط فیض حق می‌باشند و خداوند نظر مطلق خود را از این طریق به انسانها می‌رساند و طبق فرموده خود خداوند که فرمود: «یا ایها الذین آمنوا اتقوالله و ابتغو الیه الوسیله»(مائده35) ما باید نزد خدا با چنین وسایط و وسایلی که مقرب‌تر از ما هستند برویم. و در سوره اسراء آیه 57 هم در نشانه‌های بندگان خالص و خاص خدا می‌فرماید: «اولئک الذین یدعون یبتغون الی ربهم الوسیله».
2-عرض ارادت و اظهار محبت و زیارت رفتن این ذوات مقدسه نه تنها هیچ منافات و کوچکترین تضادی با توحید الهی و درخواست مطلب از خود خداوند ندارد بلکه خود این مطلب بیشتر موجب تقویت روح توحید و توجه به خالق یکتا در ارادتمندان به این ذوات مقدسه خواهد شد.
3-بر هیچ انسان آگاه و منصفی پوشیده نیست که ائمه(ع) تمام وجودشان را برای اعتلای دین و کلمه توحید فنا کردند و در تنظیم مشائر دین الهی تا حد ایثار و بلکه فوق ایثار نیز پیش رفتند اینک زیارت نمودن ما و توجه ما به آنان خود عظمت دادن به دین الهی است و قرآن می‌فرماید: «و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب».
4-ما هرگز زیارت ائمه و توسل به آنها را در عرض توجه به پروردگار نمی‌دانیم و برای آنها یک حساب مستقلی در مقابل خدا باز نکرده‌ایم بلکه ارادت ما به ائمه در طول ارادت آنها به خدا است و چون آنها را مقرّب‌ترین و خالص‌ترین افراد بشر در طریق وصول قرب و وصول به مقام حق از یاد نبرند بلکه برای ما نیز نزد حق تبارک و تعالی وساطت کننده و این کار در هیچ دین و هیچ ایده‌ای مذموم نیست بلکه مورد تحسین و تقدیر است بلکه روش همه عقلاء عالم بر این مطلب بنا گردیده است.
5-توسل به معنای واسطه قراردادن چیزی یا شخصی برای وصول به مطلوب یعنی کسی را که دارای مقام و جاه و منزلتی نزد خداوند است واسطه و شفیع قرار داده می شود و به واسطه او انسان به مطلوب خود نایل گردد همانگونه که نزد سلطان و صاحبان قدرت خواص و نزدیکان او واسطه قرار داه می شوند و این بر دو نوع است : یکی این که شخصی که واسطه است از او درخواست وساطت و شفاعت شود که در بسیاری از وساطت ها و شفاعت ها معمول چنین است و در مورد خداوند هم استغاثه و توسل به اولیای خداوند و طلب حاجت وشفاعت از آنها از همین قسم است یعنی از آنها می خواهیم که درخواست کننده از خداوند حاجات و حل مشکلات ما را بخواهند.
