آشنایی با پیشرفته‌ترین بمب‌افکن اتمی آمریکا(+عکس)

به گزارش خبرآنلاین، در اواخر دهه 1950 میلادی، به نظر می‌رسید که بمب افکن آمریکایی XB-70 Valkyrie از کتاب‌های علمی تخیلی بیرون آمده است. با طراحی تیز و زاویه‌دار و برخورداری از شش موتور پس‌سوخت و جدیدترین سیستم‌های هدف‌گیری، ناوبری و جنگ الکترونیکی، این بمب افکن، در مسیر تبدیل شدن به بزرگترین و سریع‌ترین بمب افکن تاریخ جهان قرار گرفت ولی این طور نشد.

جدای از زیبایی آینده‌نگرانه این بمب افکن، ابعاد آن فاصله زیادی تا B-52 یی که قرار بود جایگزینش شود، نداشت. البته از آن کمی کشیده‌تر بود (طول XB-70، حدود56 متر بود و طول B-52، در حدود 48 متر) و باریک‌تر از آن طراحی شده و طول بال‌هایش 32 متر بود در حالی که طول بال‌های B-52 حدودا 56 متر بود.

بمب افکن طراحی شده دارای شش موتور توربوجت پس سوز جنرال الکتریک YJ93-GE-3 بود که نیروی رانش حیرت‌آوری تولید می‌کرد که تقریبا سه برابر بیشتر از B-58 Hustler که در آن زمان اولین نمونه عملیاتی بمب افکن 2 ماخ جهان بود، به نظر می‌رسید.

از بسیاری جهات به نظر می‌رسید که XB-70 پیشرفته‌ترین و تواناترین بمب افکن تاریخ لقب بگیرد. اما ساخت آن زمانی آغاز شد که آینده بمب افکن‌ها دچار نوسان شده بود. در سال 1959، موشک SM-65 Atlas که اولین موشک بالستیک بین‌قاره‌ای آمریکا (ICBM) بود وارد خدمت شد.

در همان سال، تست موشک UGM-27 Polaris که اولین موشک بالستیک زیردریایی آمریکا (SLBM) بود آغاز گردید. این سیستم‌های تسلیحاتی جدید، رویکرد آمریکا برای ارسال مهمات هسته‌ای به اهداف دور را متحول کرد و دیگر نیازی به بمب افکن و سرمایه‌گذاری هنگفت برروی طراحی بمب افکن‌های جدید حس نمی‌شد.

در سوم دسامبر 1959، تنها یک روز بعد از انتصاب توماس گیتس به عنوان وزیر دفاع آمریکا، او پرونده ساخت XB-70 را به حالت یک پرونده اولیه برگرداند ولی حتی این تصمیم هم کار این بمب افکن را تمام نکرد و در سال‌های 1960 و 1961 بودجه‌ای برای این برنامه تخصیص داده شد.

در سال 1960، جان اف کندی و لیندون بی جانسون، سناتورهای آن زمان هر دو به حمایت از این برنامه پرداختند ولی طولی نکشید که ورق برگشت و در سال 1961، کندی که به سمت رئیس جمهور آمریکا برگزیده شد، ضربه نهایی را به XB-70 زد و این برنامه برای هشت سال دیگر به عنوان تلاشی برای نمایش فناوری در دو هواپیمای نمونه اولیه با نام XB-70A ادامه یافت.

یکی از این دو هواپیما بعد از برخورد با هواپیمای F-104 Starfighter در یک عکسبرداری هوایی در سال 1966 نابود شد و دیگری در موزه ملی نیروی هوایی آمریکا در پایگاه نیروی هوایی رایت پترسون ماندگار شد.