به گزارش ایمنا، ژاپن اعلام کرده است که قصد دارد شبکه‌ای پیشرفته را برای حمل‌ونقل کالا در فاصله بیش از 500 کیلومتری بین توکیو و اوزاکا به عنوان راه‌حلی برای بحران تدارکات محموله این کشور بسازد.
هدف اصلی این جاده هوشمند کاهش تراکم ترافیک در بعضی از شلوغ‌ترین بزرگراه‌های ژاپن است. این سیستم با جابه‌جایی محموله از طریق تونل‌های زیرزمینی در خودروهای برقی خودکار، نوارهای میانی و شانه‌های جاده‌های موجود، فضا را در جاده‌های سطحی آزاد می‌کند و ترافیک را کاهش می‌دهد و جریان کلی ترافیک را بهبود می‌بخشد. این رویکرد از زیرساخت‌های موجود استفاده می‌کند و اجرای پروژه را نسبتاً ساده می‌کند.
انگیزه اصلی این طرح مقابله با کمبود رانندگان کامیون است، مشکلی که در بسیاری از اقتصادها از جمله ایالات متحده و بریتانیا رایج است. بسیاری از رانندگان کامیون ژاپنی به علت پیری سریع جمعیت این کشور و بی‌میلی جمعیت جوان‌تر برای ورود به صنعتی معروف به دستمزدهای پایین و ساعات طولانی، تا سال 2030 از چرخه خدمات‌رسانی خارج خواهند شد. بر اساس مطالعه مؤسسه تحقیقاتی Nomura، تعداد کلی رانندگان در سال 2030 از 660 هزار نفر در سال 2020 به 480 هزار نفر کاهش خواهد یافت.
این جاده می‌تواند به ژاپن کمک کند تا دو مشکل را همزمان برطرف کند: انتشار گازهای گلخانه‌ای و کمبود رانندگان کامیون.
در حال حاضر بیش از 90 درصد محموله‌های ژاپن از طریق جاده حمل می‌شود و با تکمیل «جریان خودکار»، این مسیر هوشمند 24 ساعته می‌تواند به اندازه 25 هزار کامیون در روز بار حمل کند. بر اساس برآوردهای روزنامه یومیوری، این طرح می‌تواند ظرف یک دهه با هزینه تخمینی 80 میلیارد ین (512 میلیون یورو) در هر 10 کیلومتر راه‌اندازی شود.
تأثیر صنعت حمل‌ونقل بار بر انتشار کربن چیست؟
انجمن حمل‌ونقل بین‌المللی (ITF) تخمین می‌زند که حمل‌ونقل کالای مرتبط با تجارت بیش از هفت درصد از کل انتشار CO2 در سطح جهان را شامل می‌شود و حدود 30 درصد از کل انتشارات مربوط به حمل‌ونقل را شامل می‌شود.
بر اساس داده‌های آژانس بین‌المللی انرژی (IEA)، ایالات متحده، چین و اتحادیه اروپا بیشترین انتشار را در حمل‌ونقل زمینی دارند، در حالی که ژاپن حدود سه درصد را به خود اختصاص داده است. این کشور قصد دارد تا سال 2030 انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را تا 46 درصد کاهش دهد.
